Η ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Η ΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Με κοίταξες αφ` υψηλού και ζύγισες το χωλό μου πόδι με το βλέμμα. Είχες καταλάβει την θέση για άτομα χρήζοντα βοήθεια, πράγμα που ούτε τώρα με το προβληματικό μου πόδι , θα έκανα. Δροσερή, άνετη και με ωραία οπτική θέση, ό,τι πρέπει για προχωρημένο μεσημέρι μες το κατακαλόκαιρο και με τόσο στρίμωγμα. Το βλέμμα σου γαλανό μα θολό. Είχε πάψει να `ναι απαστράπτον και θύμιζε κάτι από ύαινα. Σου άρεσε από πάντα να ξεχωρίζεις. Λίγο τα κομματικά, λίγο η εμπλοκή με ανθρώπους της εξουσίας, λίγο το οικογενειακό υπόβαθρο που παρήγαγε θέσεις διευθυντών και κάποια από τα προσόντα σου, σε ανέδειξαν γρήγορα σε θέση “ευθύνης” , ασύγχρονη της ηλικίας σου. Μια τέτοια καυτή μέρα, μου ζήτησες να σου “αποδείξω” την αδυναμία μου. Δεν σου αρκούσαν όσα δήλωνε ο γιατρός στην γνωμάτευσή του. “Αν δεν μπορείς” είπες “ να πάρεις ποσοστό αναπηρίας”. Έτσι μ` έστειλες στο ύπαιθρο με σαράντα υπό σκιάν να πάρω μετρήσεις. Δεν ήταν κάτι επείγον, μα ήθελες να με ελέγξεις. Πόσα αντέχω άραγε; ‘Οταν γύρισα κάτωχρη και έτοιμη να καταρρεύσω με πήγες στο κέντρο υγείας. Το είδα καθαρά στο βλέμμα σου, πως ένιωσες το τρίξιμο της καρέκλας σου. “Τα εισιτήριά σας” είπε ο ελεγκτής....”Τσακαλάκο, ή βγάλε εισιτήριο, ή κατέβα να το πας με τα πόδια.” Ο νεαρός τρεκλίζοντας λόγω της δόσης του, ψέλλισε, “έχει κανείς εισιτήριο;”. Μου έκανε εντύπωση , που μίλησες εξ` όλων : “ Εδώ κανείς δεν έχει για σένα εισιτήριο”. “Άσε, λέω του ελεγκτή θα βγάλω εγώ, για το παιδί. Και καθώς εκδιδόταν το εισιτήριο άδειασε μια θέση. Άτσαλα προσγειώθηκα στο κάθισμα, γιατί όσο να πεις δεν λυγίζει το αφιλότιμο. Δίπλα μια κυρία, έχει κάνει το μπράτσο μαξιλάρι. “Συγγνώμη” της λέω σας ξύπνησα. Δεν κοιμόταν, μου είπε σε σπασμένα ελληνικά ότι ζαλίζεται, γιατί της έπεσε η πίεση από τον καύσωνα. Έβγαλα από την τσάντα μου μια ριζογκοφρέτα. “Φάε λίγο να στηλωθείς, μου μοιάζεις ξενυχτισμένη”. Πράγματι, ήταν νοσοκόμα. Μου ξεδίπλωσε όμορφα την ιστορία της κι αποχαιρετιστήκαμε χαρούμενες για την γνωριμία. “Ευδοκία, Ευδοκία”, μου φώναξες απ` την ψηλή σου θέση καθώς κατέβαινα. “Δεν είσαι η Ευδοκία;” “Σε μένα μιλάτε;” της αντιγύρισα. “κάποιο λάθος κάνετε.....κι η στάση μου παρακάτω”