Είτε
περιμένοντας το πλοίο της γραμμής ,
(είτε το πυροσβεστικό όχημα που δεν
ήρθε....) η Ζωή εξακολουθεί να συνεχίζεται
με μπάνια στις ακρογιαλιες, τσιπουράκια
πάνω στο κύμα και ανάμεσα στις χαλαρές
κουβέντες ένας αναστοχασμός στα γεγονότα
που μας σημάδεψαν τον Ιούλιο.
Από
τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχουμε
απώλειες να μετρούμε ως Έλληνες ,σχεδόν
κάθε μήνας του χρόνου είναι “στιγματισμένος”:
Δεκέμβριος
1966 το οχηματαγωγό “Ηράκλειο” βυθίστηκε
στην Φαλκονέρα με 217 νεκρούς, Φεβρουάριος
1981 σεισμός Αλκυονίδες 20 νεκροί, Απρίλιος
σεισμός Βόλου 1955 41 νεκροί και δυστήχημα
στα Τέμπη με 22 νεκρούς μαθητές, Ιούνιος
1978 σεισμός Θεσσαλονίκης 49 νεκροί-220
τραυματίες και χιλιάδες άστεγοι και
σεισμός Αιγίου με 20 νεκρούς , Ιούλιος
(ο απελθών) με άγνωστο ακόμη τον αριθμό
των νεκρών, Αύγουστος 1953 σεισμός
Κεφαλονιάς 871 νεκροί, 1.690 τραυματίες και
145.052 άστεγοι , 7 Σεπτεμβρίου σεισμός
Πάρνηθας 143 νεκροί - 700 τραυματίες και
σεισμός Καλαμάτας 1986 με 22 νεκρούς -300
τραυματίες, και ναυάγιο Εξπρες Σάμινα
με 81 νεκρούς, Οκτώβριος πλημμύρες Αττικής
20 νεκροί, 17 Νοέμβρη 23 νεκροί από τα γνωστά
γεγονότα της τρομοκρατίας-δικτατορίας
και από πλημμύρα στο Αιγάλεω με 37 νεκρούς.
Σ`
αυτή την μακάβρια καταγραφή, ας
προσθέσουμε τον μακρύ κατάλογο των
προσφύγων που εχασαν την ζωή τους στη
θάλασσα: Νεκροί πάνω από 11.000 πρόσφυγες
και μετανάστες στην Μεσόγειο από το
2013. Θα μου πεις ,”αυτοί” δεν “ανήκουν”
στους “δικούς μας” νεκρούς.
Από
τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι οι απώλειες
από φυσικές καταστροφές είναι πολύ πιο
μικρές τουλάχιστον στην χώρα μας (η
οποία έχει θωρακιστεί και επαρκώς έναντι
σεισμού , εξ όσων γνωρίζω και λόγω
“επαγγελματικής διαστροφής”) από τις
απώλειες που οφείλονται σε ανθρώπινο
λάθος ή αναλγησία (διότι συχνά τα
δυστηχήματα στην θαλασσα και τον αέρα
οφείλονται και σε ελλειπή μέτρα συντήρησης
το γνωστό “αξιόπλοο”).
‘Ομως
προσέξτε λίγο την τελευταία καταγραφή:
11.000 νεκροί πρόσφυγες στην Μεσόγειο σε
διάστημα περίπου 5 ετών, που σημαίνει
2.500 περίπου ετησίως.
Μετανάστης
ή πρόσφυγας εν δυνάμει κάποτε μπορεί
όλοι μας να γίνουμε.
Ενδέχεται
να μας διώξει η πατρίδα, ο πόλεμος , η
κακιά μας τύχη, μπορεί να γίνει από
επιλογή μας, από ανάγκη, από φυσικές
καταστροφές και θεομηνίες.
Μετανάστες
μπορεί να λογιζόμαστε στις χώρες υποδοχής
μας , ακόμη κι αν ζήσουμε σ` αυτές για το
υπόλοιπο της ζωής μας.
Πολίτες
του κόσμου είμαστε όλοι εν τέλει , ενός
άνισα κι άδικα κατανεμημένου κόσμου
τόσο χωρικά , εδαφικά όσο και οικονομικά
,πληθυσμιακά, πολιτιστικά ή ό, τι άλλο
, που μέσα από απρόβλεπτες κι ανεξέλεγκτες
καταστάσεις μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι
με το ενδεχόμενο ακόμη και να λιμοκτονούμε.
Φοβάμαι
ότι κάποτε όλοι μας θα βρεθούμε μπροστά
στο κορυφαίο ερώτημα: όχι πόσες μετάνοιες
ή πόσες προσευχές κάναμε, ή πόσα
κομποσχοίνια μετρήσαμε, μα αν δώσαμε
νερό στο διψασμένο, φαγητό στο πεινασμένο,
φάρμακο στον άρρωστο , στέγη στο πληγέντα
και υποδοχή στο μετανάστη.
