Αφιερώνεται στη
διαδικτυακή φίλη meril
Τη σφυρίχτρα μου
κι ένα φακό κατόπτρου
ως μόνα απαραίτητα θα πάρω,
στην εντολή εκκένωσης της πόλης
δεν θα υπακούσω
κι ας ξέρω , πως πυκνοί καπνοί
προϊδεάζουν
για το «έχειν» μου , που κινδυνεύει.
(Τους διασώστες είναι που νοιάζομαι
κι ας μην ανήκω.)
Λέω να μην απομακρυνθώ,
ως το περίπτερο μονάχα,
τα τελευταία νέα ν` αποσύρω,
(γιατί είναι πια παλιά.)
Κι όταν κοπάσει ο πανικός,
τότε θα πλησιάσω,
πόσο συμπάσχω να τους δείξω:
(τ`αποκαΐδια όλους τους φτωχαίνουν…)
Εσένα κάηκε το πετσί σου
θα μου πεις,
εγώ, γιατί ν` αλείφομαι γιαούρτι,
μα τόσες φορές αναστενάρισσα,
τα κάρβουνα πια έχουν
γίνει η έξις μου.
Αλλιώς προχωράς
με μια καταστροφή στη πλάτη,
ο καμένος τουτέστιν συμπονά
περισσότερο
ιδίως όταν δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι…
