…Και καλείσαι να ξέρεις
μόνο το «γιατί»,
το «τΙ», το «πόσο», το «πότε» και το «πώς»
ετεροκαθορίζονται
(η αιώνια κοινωνική σύμβαση που λες…)
Θα πάρεις συνεντεύξεις,
θα σου πουν πόσο υποφέρουν,
θα τ` αξιολογείς
(μονάχα εσύ θα ξέρεις το γιατί)
θα ιεραρχείς , μα δε θα επιλέγεις.
Ο ρόλος σου περιχαρακωμένος:
θα προτείνεις, μα δε θα ξέρεις
ποιο δρόμο θα πάρουν οι προτάσεις σου.
οι επαρκώς αιτιολογημένες
(με τη μαεστρία της ειδήμονος).
Ασ` τες να πετάξουν!
Σα να μην είναι κτήμα σου,
όχι ελαφρά τη καρδία,
με κόπο τις επεξεργάστηκες,
μη σε νοιάζει
οι δείχτες ανάλωσης θα το δείξουν:
θα δουν και θα αποϊδούν
στο τέλος θα ενστερνιστούν!
Αχ! Και να χαμε το μαγικό ραβδί,
να ενώναμε το γιατί σου,
με τα τι, τα πως, τα πότε και τα πόσο.
Μα φαίνεται πως δόθηκαν
αυτά με πονηριά,
γιατί από καταβολής του
ο κόσμος έτσι πλάστηκε:
η γνώση ήταν πάνταπρονόμιο του παραδείσου…
