ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ

ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ

Τα εύρετρα
Με την Οσία , την Καμέλια και τον Σεραφείμ ήμασταν το πιο γρήγορο «τραπέζι». Φοιτητές τότε όλοι μας και δουλεύαμε στον ΟΠΑΠ στην διαλογή των δελτίων του ΠΡΟΠΟ, για να βγάλουμε το χαρτζιλίκι μας. Ακόμη και στις διακοπές, όταν είχε ξένους αγώνες, παίρναμε το ΚΤΕΛ και από το παραθεριστικό των γονιών μας κατεβαίναμε στη πόλη για την διαλογή. Τότε η διαλογή γινόταν χειροποίητα κι όχι ηλεκτρονικά, όπως σήμερα. Γι αυτό και επαναλαμβανόταν δύο φορές , για να ελαχιστοποιηθεί το ανθρώπινο λάθος. Ύστερα από μια γρήγορη σχετικά ημέρα πρώτης και δεύτερης διαλογής, μιας κι ήμασταν το πιο γρήγορο τραπέζι, γυρίσαμε με το ΚΤΕΛ πίσω στο παραθεριστικό κι ίσα που προλάβαμε το απογευματινό μπάνιο στην θάλασσα.
«Άντε ματσωθήκατε πάλι», είπαν η Σοφία και η Δήμητρα, οι γειτόνισσες και φίλες που συναντήσαμε στο μπάνιο. «Δεν πάμε για ουζάκι το βράδυ;» και χωρίς δεύτερη κουβέντα συμφωνήσαμε να πάμε επίσημα, σ ένα παραλιακό.
Μη φανταστείς ότι παραγγείλαμε κι εγώ δεν ξέρω τι….Μόνο η παρέα και τα καλαμπούρια μας ένοιαζαν, εξάλλου το χαρτζιλίκι μας ήταν ελάχιστο, κι έτσι ζητήσαμε να μας φέρουν ούζο και μια πιατέλα για τέσσερις. Καθώς βάζω ένα παγάκι στο ποτήρι, για την κλασσική πρόποση «καλοφάγωτα», λες και το πενιχρό μεροκάματα ήταν μια περιουσία, μου πέφτει ένα παγάκι κι ενώ σκύβω να δω που κατευθύνθηκε, βλέπω κάτω από την καρέκλα μου ένα μασούρι χιλιάρικα.
«Κυρ Θανάση βάλε και μια χταπόδι στα κάρβουνα κι ένα καλαμάρι και μία μύδια! Κορίτσια κερνάω»
Σε λίγο εμφανίζονται εκεί δίπλα μας, δύο κορίτσια λίγο μικρότερά μας σε ηλικία-ήταν δεν ήταν δεκαοκτώ- τουρίστριες ξανθιές κι ηλιοκαμένες και πολύ προβληματισμένες. Μιλούσαν γερμανικά κι αμέσως κατάλαβα, ότι έψαχναν αυτό που βρήκα. «Τι ψάχνετε κορίτσια;» τις ρώτησα στην γλώσσα τους και μετά από τις σχετικές εξηγήσεις , να σου τις στρογγυλοκαθίζω στην παρέα μας. Συστηθήκαμε και μας είπαν την ιστορία, πώς βρέθηκαν οι δεκαοχτάχρονες αυστριακές στην Ελλάδα.
Αχνιστά τα σέρβιρε, το χταπόδι το καλαμάρι και τα μύδια. «Φέρε κυρ-Θανάση κι άλλα δύο πιρούνια και λίγο ούζο ακόμη». Και μετά τα καλαμπούρια και την γνωριμία μας, τα κορίτσια ήθελαν να μου δώσουν εύρετρα.
«Να πείτε στην πατρίδα σας , ότι για μας στην Ελλάδα μετράει η παρέα» και καθώς έφυγαν, ενώσαμε τα χαρτζιλίκια μας, για να πληρώσουμε τον λογαριασμό.
Εκείνη την βδομάδα την βγάλαμε στην παραλία με ντομάτα και τυρί, άντε και στην φτηνή καφετερία με μια πορτοκαλάδα. Τόσο δεν μας ένοιαζε!
Όμως τι σου λέω τώρα….Πέρασαν εκείνα τα χρόνια.
Τώρα ανθρωποφαγία για λίγα ευρώ. Ακόμη και στους χώρους δουλειάς , που είναι πιο σίγουρο το μεροκάματο (κι η υποψιασμένη ξέρεις τι εννοώ), πώ-πώ τι δέσιμο με μιαν καρέκλα, για λίγα ευρουλάκια ή κι από……. Δεν έχω λόγια!