Πάνε δυόμιση δεκαετίες από τότε που δειλά-δειλά κατέβηκα τις στενές και λειωμένες σκάλες στο Κατώι με μερικές αράδες δικών μου στίχων στα χέρια.
«Ενδιαφέρουσα γραφή» μου είπε ο «Ειδήμων» κι εγώ αναθάρρησα μιας και είχα ήδη στο ενεργητικό μου δυο βραβεία σε ποιητικούς διαγωνι-σμούς κι ένα Εκδότη-Ειδήμονα μπροστά μου.
«Να κλείσουμε ένα ραντεβού να τα πούμε!» μου είπε χαμογελώντας «πάρε μου αύριο που είναι κλειστό το μαγαζί.»
Πήρα με αγωνία. «Θα βρεθούμε στο ξενοδοχείο Πανόραμα στις 20.00»
Δεν πήγα στο ραντεβού. Αναρωτιόμουν τι θα μας προσέφερε το ξενοδοχείο «Πανόραμα» περισσότερο, από τον πιο φυσικό χώρο του βιβλίου , δηλ. το παλιό βιβλιοπωλείο.
Μεσολάβησαν πολλά χρόνια από τότε. Η επιθυμία μου για αυτό-έκδοση είχε εξασθενήσει μέχρι που πριν τρία χρόνια μου λέει μια συμ-ποιήτρια: «Τι ποιήτρια είσαι αν δεν εκδόσεις;»
Η αλήθεια ε
ίναι ότι εγώ ποτέ δεν «δήλωσα» ποιήτρια, μόνο που άρχισα τελευταία να κοινωνικοποιούμαι περισσότερο στα «ποιητικά» , σε κάποιες λογοτεχνικές μαζώξεις.
____«Έλα στου τάδε έκανα κι εγώ εκεί εκδόσεις, όπως άλλοι συνάδελφοι» μου είπε η Ιουλία που είχε τυπώσει και κάρτα με την ιδιότητα «ποιήτρια», εξ ού και «συναδέλφισσα»
«Θα μιλήσω στον εκδότη για να σε περιμένει»
Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η Ιουλία για κάθε τρεις πελάτες που πήγαινε στον Εκδότη εξασφάλιζε μια δική της έκδοση δωρεάν.
Επέμενε τόσο πολύ να πάω μετά το πέρας μιας λογοτεχνικής βραδιάς, που ντράπηκα να μην το κάνω. Ο Εκδότης μου είπε ένα σημαντικό ποσό (όσο περίπου δύο μισθοί μου) και φυσικά δεν το αποφάσισα. «Τι να τα κάνω χίλια πεντακόσια αντίτυπα» σκέφτηκα, εγώ ζήτησα μόνο μια περιορισμένη αυτοέκδοση. Τα βιβλία της Ιουλίας ήδη πωλούνταν στα στοκατζίδικα για ένα ευρώ , αλλά κι ο ίδιος ο Εκδότης τα πουλούσε στην ίδια τιμή -ο,τι πάρεις ένα ευρώ- σε «προσφορά». Τι νόημα είχε λοιπόν η έκδοση τόσων πολλών αντιτύπων;
«Εμείς θα κάνουμε και τη προβολή της έκδοσης» μου είπε ο Εκδότης, κι εννοούσε φυσικά ότι για έξι μήνες θα αφήσει στην βιτρίνα του κεντρικού βιβλιοπω
λείου το βιβλίο μου να το φάει η σκόνη.
«Σας διαθέτω και το βιβλιοπωλείο για λογοτεχνική βραδιά» ήταν η τελευταία του δελεαστική προσφορά.
Ευχαρίστησα κι έφυγα. Οι εμπειρίες μου ήταν τραυματικές θα έλεγα από το χώρο των εκδόσεων , οπότε είπα δεν ανοίγω ένα μπλογκ να εκδόσω στην οθόνη;
Και το έκανα.
Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου:
Ο Νικηφόρος
http://th-kitrinipoli.blogspot.com/
με παρότρυνε συνεχώς: «Κάνε μια έκδοση έλεγε και θα ράψω κοστούμι, θα έρθω στη ποιητική βραδιά να τα πω συγκριτικά».
Το λογάριασα αλλιώς το ζήτημα:
Ήθελα η έκδοση να `ναι πολύ λιτή, σε ιβουάρ χαρτί, με εξώφυλλο κανσόν που θα το διάλεγα μόνη μου. Ήθελα να σχεδιάσω μόνη το εξώφυλλο , βάζοντας το αγαπημένο μου ξυλόγλυπτο. Ήθελα περιορισμένο αριθμό αντιτύπων , όχι πάνω από εκατό. Ήθελα να το εικονογραφήσω, να το περιποιηθώ, να βάλω αφιερώσεις διαφορετικές , να το δέσω μόνη μου.
ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ θα μου πείτε!
Ήθελα να εκδόσω και τέσσερα ενήλικα παραμύθια που διαβάζονται μετά τις δώδεκα (ανέκδοτες ποιητικές συλλογές).
Νικηφόρε, ράψε κοστούμι!
οπισθόφυλλο του "ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΑ"
