ΣΕΜΕΝ ΣΕ ΣΧΕΔΙΟ "ΠΕΤΡΑΧΗΛΙ"

Σεμέν σε σχέδιο “Πετραχήλι” Η κυρα-Βάσω και οι κόρες της με τα παιδιά τους ήταν για αρκετά χρόνια οι Γειτόνισσες του πάνω ορόφου, στο τότε οικογενειακό μας εξοχικό παραλιακό διαμέρισμα. Άξια νοικοκυρά και λόγω της πρώιμης χηρείας της είχε καλοπαντρέψει τα κορίτσια , που μαζί της περνούσαν και τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Σε καθημερινή βάση και για πολλές ώρες κάναμε παρέα , είτε για τον πρωινό ή απογευματινό καφέ, είτε για το θαλασσινό μπάνιο, είτε ακόμη και για το μεσημεριανό φαγητό, αφού συχνά τρώγαμε όλοι μαζί. Στη πραγματικότητα ήταν σα να συνυπήρχαμε σε ένα μεγάλο σπίτι, σα μια μεγάλη οικογένεια , που είχε και τη δυνατότητα της ατομικότητας. Οι πιο ωραίες στιγμές της παρέας τους ήταν τα «νυχτέρια». Πότε σε μας και πότε στο δικό τους διαμέρισμα μαζευόμασταν τα βράδια, όταν δεν βγαίναμε βόλτα με άλλες παρέες και αφού ετοιμάζαμε λιχουδιές για τα παιδιά τους και μεζεδάκια για μας, η κυρά Βάσω με τις κόρες της έπιαναν το κέντημα κι η μαμά μου το πλέξιμο. Η αδελφή μου κι εγώ παίζαμε με τα παιδιά και πιο πολύ με ανέκδοτα και καλαμπούρια περνούσαμε το βράδυ. «Πιάστε και καμιά βελόνα, όχι μόνο διάβασμα!» έλεγε η κυρά Βάσω κι επειδή, ούτως ή άλλως κάτι είχαμε μάθει στο μάθημα των οικοκυρικών στο σχολείο, αποφάσισα να αποπειραθώ ένα κέντημα . Η Σοφία μου έδειξε μερικά ήδη φτιαγμένα δικά της εργόχειρα κι εγώ διάλεξα ένα αρκετά πολύπλοκο και πολύχρωμο γεωμετρικό σχέδιο, το «πετραχήλι». Μετά από τόσα χρόνια δεν θυμάμαι, αν το τελείωσα σε ένα ή περισσότερα καλοκαίρια. Το «πετραχήλι» ήταν για μένα το διαβατήριο για την παρέα τους και παράλληλα καθώς πόντο-πόντο μετρούσα τις βελονιές για να σχηματίσω το σχέδιο, ήταν σα να μετρούσα τις δυνάμεις μου, για τα μελλοντικά μου σχέδια. Τότε ήμουν στη εφηβεία και σχεδίαζα τη ζωή μου, έκανα όνειρα μακρινά κι ιδανικά. Τις προάλλες σκέφτηκα , με αφορμή ένα ταξίδι στη καλύτερή μου φίλη από εκείνα τα χρόνια του σχολείου και της εφηβείας , που εδώ και τέσσερις δεκαετίες ζει στο εξωτερικό, ότι ίσως το καλύτερο δώρο από την πατρίδα θα ήταν αυτό το κέντημα: ένα σεμέν και δύο ορθογώνια πετσετάκι με σχέδιο «πετραχήλι» , που στο μεταξύ η μαμά μου, τους είχε προσθέσει και κρόσσια. Δεν ξέρω αν έκλεισα τους λογαριασμούς μου με τα μελλοντικά μου σχέδια. Αλήθεια, τι μελλοντικά σχέδια θα μπορούσα άραγε να έχω , αφού όπως έλεγε κάποτε η μικρή μου φίλη Ειρηνούλα , είμαι μια… «πετυχημένη». Μόνο για τα παιδιά μου θέλω να ονειρεύομαι, να ζήσουν σε έναν πιο όμορφο κόσμο, γεμάτο αγάπη, συμπόνοια, αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Ας το πω κι έτσι: όπως το πετραχήλι, που φορά ο παπάς για να συμβολίσει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, έτσι και το δικό μου κέντημα, ας γίνει ο φορέας, που θα μυήσει αυτούς που θα το βλέπουν στη καλοσύνη. Και να που κιόλας έπιασε τόπο. Η πλήρης φιλοξενία της φιλενάδας μου ήταν ένα κομμάτι καλοσύνης.