ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ

Κάθε χρόνο διοργανώνεται στο πολιτιστικό κέντρο Τριλόφου ( «πέτρινο» παλιό Δημοτικό Σχολείο) η καθιερωμένη εκδήλωση-αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η πρόσκληση συνήθως είναι ανοιχτή προς όλους τους κατοίκους , να παραβρεθεί όποιος το επιθυμεί και να διαβάσει ένα αγαπημένο του ποίημα. Στην εισαγωγή γίνεται ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα ή τον ποιητή, για τον οποίο το Υπουργείο Πολιτισμού έχει αφιερώσει το «έτος» του. Η μικρή αυτή εκδήλωση, που τιμά την ποίηση και τους ποιητές , έχει κατά την διάρκειά της εξελιχθεί σε πολύ ενδιαφέρουσα, ώστε στο τέλος οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι να φεύγουν με ενθουσιασμό , άλλοτε για την οργάνωσή της κι άλλοτε για το περιεχόμενό της. Συχνά μόνο και μόνο η πολυφωνία της επιλογής των ποιημάτων από τους συμμετέχοντες αρκεί για να αναδείξει την εκδήλωση, σε μία από σημαντικότερες εκδηλώσεις του χωριού. Δεν ξέρω γιατί , μα κάθε χρόνο έχω αμφιθυμία, για την συμμετοχή μου στην εκδήλωση. Συχνά στο βήμα της εμφανίζονται άνθρωποι , που δεν κάνουν οικονομία χρόνου, η οποία είναι απαραίτητη , ώστε ν` ακουστούν όσο το δυνατόν περισσότερα ποιήματα και βρίσκουν την ευκαιρία να αυτοπροβάλλονται, εκμεταλλευόμενοι την ανοχή των θεατών. Μερικές φορές υπάρχουν κι ευτράπελα, δεν βρίσκουμε τα γυαλιά της πρεσβυωπίας, χάνουμε τις σειρές , σβήνουμε κατά λάθος τα φώτα, κάνουν παράσιτα τα μικρόφωνα ή αυτά που διαβάζουμε κάνουν μερικούς να δυσανασχετούν, είτε γιατί δεν είναι πολύ της αρεσκείας τους, είτε είναι πολύ «προχώ», είτε παρα-είναι «δημοκρατικά», είτε επιθυμούν να αυτολογοκριθούμε οι συμμετέχοντες. Κατόπιν στα «πηγαδάκια», μετά το πέρας της εκδήλωσης, μού έχει τύχει μέχρι και …Σκοπιανή να με αποκαλέσουν , γιατί προφανώς παρερμήνευσαν το παρακάτω: ….. «Κι επειδή σήμερα-αλλά κι από πάντα- οι γλώσσες και οι λέξεις τους είναι τόσες πολλές μα και τόσο λίγες ταυτόχρονα για να περιγράψουν το μέσα μας , εκεί στο βαθύ μας εαυτό υπάρχουν τα θραύσματα της «ενιαίας επικοινωνιακής γλώσσας » όλων των ανθρώπων. Όλο αυτό μου θύμισε τη κομμένη γλώσσα των ντόπιων πληθυσμών μας -εδώ στη Βόρεια Ελλάδα - που για χάρη πολιτικών σκοπιμοτήτων της δεκαετίας του 1930, γενιές ανθρώπων ποτίστηκαν με ρετσινόλαδο, φυλακίστηκαν και διώχθηκαν , ώστε να μη μιλούν τη ντοπιολαλιά τους. Τι νανουρίσματα μπορούσαν άραγε εκείνες οι μάνες να τραγουδήσουν και σε ποια γλώσσα; Τι παραμύθια μπορούσαν να διηγηθούν στα παιδιά τους και σε ποια γλώσσα; Ποια τραγούδια στο γάμο , ποια στο θάνατο και σε ποια γλώσσα;…» Έτσι και φέτος ξεκίνησα να πάω με αμφιθυμία για την εκδήλωση, η οποία έγινε «προεόρτια» δηλ το Σάββατο στις 18/3. Δεν είχα κάνει καμία απολύτως προετοιμασία και την τελευταία στιγμή αντέγραψα σ` ένα χαρτί δύο δικά μου ποιήματα κι είπα μέσα μου «οφείλεις να πας για την ποίηση». Με εξέπληξε που είδα στους θεατές τον Δημήτρη Βάγια, έγκριτο ηθοποιό , σκηνοθέτη και καθηγητή στην σχολή Καλώς Τεχνών του Α.Π.Θ. Ήταν προσκαλεσμένος κάποιας συμμετέχουσας. Μετά την κλασσική εισαγωγή για το έτος Καζαντζάκη 2017, πρώτη απήγγειλε η φιλόλογος Μαρία Δ., η οποία κάθε χρονιά επιλέγει πολύ ωραία ποιήματα και για φέτος επέλεξε Αναγνωστάκη. Αμέσως μετά ήρθε η σειρά μου ν` απαγγείλω . Εγώ πάλι επιλέγω μόνο δικά μου ποιήματα ή κείμενα, γιατί θεωρώ πώς αν θέλω να λέω ότι «υπηρετώ» έστω και για λίγο την ποίηση, τότε χρειάζεται να συγ-κοινωνήσω το δικό μου λόγο ύπαρξης (που εκφράζεται με την άνευ όρων πίστη μου στην επικοινωνία μέσω της γλώσσας) με τους Άλλους, που θα γίνουν οι παραλήπτες του και μέσα από τους δικούς τους λόγους ύπαρξης θα ερμηνεύσουν τα λόγια μου. Φέτος επέλεξα τα ποίηματα «ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΡΟΥΧΩΝ» και «ΡΟΗ», γιατί τα θεωρώ κι αρκετά επίκαιρα. Μετά όμως από το ποίημα του Αναγνωστάκη κι ανεβαίνοντας στο pontium αισθάνθηκα διστακτική….. Το κοινό όμως μου `δωσε κάτι φτερά με το έντονο χειροκρότημα μόλις τελείωσα….. Κι ο Βάγιας μου σφιξε το χέρι με ενθουσιασμό , έμεινε μέχρι το τέλος της εκδήλωσης και με αποχαιρέτησε λέγοντας , ότι είναι ενθουσιασμένος, γιατί εκφράζω την «μελλοντική ποίηση, την….. μετά από πολλά χρόνια». Σας ευχαριστώ όλους τους παρευρισκόμενους, γιατί με συγκινήσατε βαθιά. Για τα καλά λόγια, μα κυρίως για το μοίρασμα…Και του χρόνου!