Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ ΙΙΙ

Ο Φέρνης ήταν πιο πρακτικός άνθρωπος. Πίστευε πως το σκάψιμο της Φεύγης μπορεί και να ήταν μάταιο. Πόσοι και πόσοι δε πίστεψαν σε θησαυρούς θαμένους ανά τους αιώνες , για χρόνια και χρόνια έσκαβαν χωρίς αποτελέσματα...
Ίσως και να επρόκειτο για μια απλή φαντασίωση της Φεύγης, τόσα χρόνια μέσα στα ορυχεία ίσως να είχε ήδη κουραστεί, όμως δεν της αρκούσαν αυτής της αυτάρεσκης τα Φο-μπιζού. Στο τελευταίο του ταξίδι είχε γνωρίσει μια λυγερή κοπέλλα που στολιζόταν με τέτοια μπιζού. Τί όμορφη που ήταν!
Για τη Φο απέφευγε συνειδητά να μιλά με λεπτομέρειες στη Φεύγη κατά τις επιστροφές του μετά τις διπλωματικές ανταλλαγές στη χώρας της, στην οποία αυτή επιτελούσε το ρόλο της διερμηνείας των αρχηγών. Από το τρόπο που νοηματοδοτούσε το ρόλο της Φο, η Φεύγη καταλάβαινε ότι ο Φέρνης δεν της εξιστορούσε τα πραγματικά γεγονότα της λεπτής διπλωματίας, αλλά μόνο όσα του μετέφραζε η Φο. Κι αυτή στόλιζε τους λόγους των διπλωματών με καλολογικά στοιχεία, ώστε να μη φανεί ο πραγματικός σκοπός των αρχηγών , δηλαδή να παρασύρουν το Φέρνη σε διάλογο, προκειμένου αυτός να τους διευκολύνει τη δίοδο προς τη χώρα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, δηλ. στη χώρα της Φεύγης.
Η Φεύγη το έλεγε συχνά στο Φέρνη , πώς πρώτη του φορά δείχνει τόση άμετρη εμπιστοσύνη σε μια διερμηνέα άλλου κράτους, μάλιστα τού επεσήμαινε ότι η δουλειά της ήταν ακριβώς αυτή η πολυγλωσσία, μα ο Φέρνης απαντούσε πως ήταν η απειρία της Φεύγης στην εξωτερική πολιτική , που την έκανε να υποπτεύεται έτσι τη Φο, αυτή η καλλονή δεν είχε επίβουλα σχέδια. Από τα υπερπόντια ταξίδια του έφερνε πλέον στη Φεύγη εντυπώσεις και γεγονότα φιλτραρισμένα από το λόγο της Φο. Κι επειδή αισθανόταν ένοχος γι αυτό, σε αντιδιστολή με την μέχρι τώρα πάγια πρακτική του με τη Φεύγη, τής έφερνε δώρα από τα ταξίδια του και της μιλούσε μελιστάλαχτα ακόμη κι αν αυτή άγγιζε ζητήματα παλαιών του πληγών.
Μέχρι που μια μέρα η Φο –κατ`εντολή των αρχηγών του κράτους της βεβαίως- πέταξε κλοτσηδόν τον Φέρνη από τη πρεσβεία της ξένης χώρας. Τώρα ο Φέρνης άρχισε να υψώνει τείχη ακόμη και απέναντι στη Φεύγη, λέγοντας ότι κανείς πλέον δεν τον κατανοεί και γι αυτό θέλει να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του ζητήματα απερίσπαστος. Επειδή ένιωθε ότι η Φεύγη διέθετε όλη τη μαεστρία να εισχωρεί στο εσωτερικό του, ως άρτια καταρτισμένη σ` αυτό το τομέα, σήκωσε σιγά-σιγά λίγα μέτρα τείχους για να προστατευτεί, χαράζοντας σύνορα.
Τότε η Φεύγη αποφάσισε να ασχοληθεί με την εξωτερική πολιτική της χώρας της. Κατάλαβε ότι ή χώρα της Φο θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να επιβουλευτεί εκ νέου τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, αν η ίδια δε φρόντιζε να συνάψει σχέσεις συνεργασίας ή να ρυθμίσει λεπτά διπλωματικά ζητήματα μαζί της. Ήταν η πρώτη φορά που η Φεύγη έλειψε τόσο πολύ στο Φέρνη ! Όσο η Φεύγη ρύθμιζε εμπορικές συμφωνίες και συνεργασίες με άλλα κράτη, ο Φέρνης διαπίστωνε ότι του λείπει όχι μόνο μια πολύτιμη φιλία , αλλά κυρίως αυτή η αυτάρεσκη γυναίκα που ξέρει να εκτιμά τα πολύτιμα κοσμήματά της. Μόλις επέστρεψε η Φεύγη από το διπλωματικό της ταξίδι με νέα συμβόλαια στα χέρια της για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας της αυτός τη ζήλεψε! Να λοιπόν που τα είχε καταφέρει τόσο καλά κι εκεί έξω, χωρίς θώρακες και σπαθιά !
Αποφάσισε να ανοίξει μία δίοδο στο τείχος μεταξύ των χωρών τους και της έδωσε τα κλειδιά. Η πρόσβαση στη χώρα του ήταν πλέον ελεγχόμενη από αυτόν και η μόνη υποχρέωση της Φεύγης ήταν να χτυπά το καμπανάκι της εισόδου, όταν επρόκειτο να ξεκλειδώσει τη βαριά πόρτα. Μα η Φεύγη τώρα το ήξερε καλά ! Δε θα εισχωρούσε ποτέ πια απρόσκλητη στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής του Φέρνη, εκτός αν απειλούνταν η ζωή του. Και αν κάτι της ξέφευγε από τις δραστηριότητές του Φέρνη στην ενδοχώρα ή ακόμη και aπό τα υπερπόντια ταξίδια του ήταν κι αυτό μέρος της μεταξύ τους συμφωνίας κατά το χάραγμα των συνόρων τους. Είναι οι λεπτές-λεπτές ισορροπίες που χρειάζεται να εφαρμόζουν οι γειτονικές χώρες , για να τηρούνται οι κανόνες της καλής γειτονίας. Κατά βάθος πίστευε η Φεύγη , πως κάποτε στα μοναχικά τους κράτη θα εποικήσουν πολλοί-πολλοί νέοι κάτοικοι. Και τότε αυτοί θα ζητήσουν να πέσουν τα τείχη και να αντικατασταθούν από απλά ορόσημα και πινακίδες . Όμως τούτη η μέρα αργούσε ακόμη τόσο , όσο και εξόρυξη των διαμαντιών.

ΠΟΥΑΝΤΕΡΙ

«Ο έχων δύο τον ένα
χιτώνα να χαρίζει»
δε πρόσεξες καλά
τη ρήση αυτή μωρό μου,
συ και τα δυο σου
πανωφόρια μοίρασες.
Τώρα σε ένδειας περιόδους,
τα ελλιπή σου μέτρα αναγνωρίζεις:
άλλοτε στενά, άλλοτε φαρδιά
τα ρούχα κάποτε που χάριζες
στα μέτρα τους δε στάθηκαν.
Πάντα ελλιπή
στων περιστάσεων το ύψος.
Τι να σου κάνουν μάτια μου
οι Αλλότριοι, οι Δανεικοί
για σε ποτέ δε θα `ναι
δέρμα σου,
μονάχη θα προβάρεις στρίφωμα
και το κουμπί πεισματικά
θ` αρνείται τη κουμπότρυπα.
Ιδίως τούτο
το τελευταίο πανωφόρι,
που εις μάτην ζητάς να δανειστείς,
το τέλος του Ηρακλή θυμίζει:
κατάσαρκα το φόρεσε
το δηλητηριασμένο
κι ενέγραψε στο Σύμπαν
το «πονώ».
Μα έλα μη μου απελπίζεσαι
ξαναθυμίσου το πουαντερί
(ένα πόντο άπλεκτο, μια καλή
και μια ριξιά
τα δυο τους μια θηλιά καλή
κι απ`την ανάποδη, ανάποδα)
ζεστή ζακέτα να μού πλέκω
για το «πονώ»
απ` της Αμάλθειας
το θρεπτικό μαλλί.
Αχ! Σώμα-Δέρμα μου
πόσα νυχτέρια να σου κάνω
στα μέτρα σου το πανωφόρι μου
να πλέξω;

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ

ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Αν η θλίψη περνά απ`τα μάτια,
κι αν τα μάτια μου έχουν μεγάλη
λείπει η εγγραφή σου η άλλη,
μες των χρόνων το πέρασμα Κάτια.

(Στα βιβλία ψάχνοντας βρήκα
της Γυναίκας την αιώνια προίκα).

Κι αν ζητώ στις ματιές των ανθρώπων
τη σπίθα που από τη κούνια μου λείπει,
της γενιάς σου η γραμμένη μου λύπη
θα πετάξει, ως καπνός αναθρώσκων.

(Στα δεντριά το φωνάζουν οι κίσσες:
πως της λύπης βαθιές μου είν`οι ρίζες...)

Τη λαμπρή ξαναγράφω σελίδα,
της Γυναίκας που είναι Μεγάλη,
από μένα θα δώσεις σκυτάλη
κόρη, στη γενιά σου αχτίδα.

(Γέφυρα αγάπης τα λόγια μου κάνω)
Γυναίκα , αξίζεις παραπάνω.

Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ ΙΙ

Η Φεύγη απεναντίας δεν έκανε συχνά ταξίδια στο εξωτερικό. Πίστευε πως οι εσωτερικές υποθέσεις της χώρας της χρειαζόταν πολύ χρόνο και φροντίδα για να ευημερεί. Μάλιστα το προαισθανόταν πολύ έντονα, ότι η οικονομία της χώρας της μπορούσε να βασιστεί μόνο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της –τα ορυχεία- γι αυτό κι έσκαβε συνέχεια νέα τούνελ ή διεύρυνε τα παλιά βάζοντας φουρνέλλα γιατί μέσα της ήξερε , ότι μια μέρα θα εξόρυσσε διαμάντια. Δε την ενδιέφερε η ποσότητα , ακόμη κι ένα μικρό διαμάντι ν`ανακάλυπτε θα ήταν ευχαριστημένη. Σα γυναίκα αισθανόταν την ανάγκη να φτιάξει ολόδικά της κοσμήματα με την επεξεργασία των διαμαντιών, που θα ανέσυρε από τα έγκατά της γης της.
Στην εξωτερική της πολιτική τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Η Φεύγη όταν επιχειρούσε ταξίδια σε άλλες χώρες –κυρίως της ενδοχώρας- δεν είχε να αντιμετωπίσει διπλωματικά επεισόδια. Γινόταν άμεσα αποδεκτή από τους διπλωμάτες των άλλων χωρών με μεγάλη εγκαρδιότητα και φιλοφρονήσεις , αλλά στη πραγματικότητα κανείς από αυτούς δεν το ομολογούσε ότι επιβουλευόταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Η Φεύγη εισέπραττε την εγκαρδιότητα αυτή ως πραγματική , όμως συχνά στις μελλοντικές τους συναλλαγές αποδεικνυόταν οι επίβουλες διαθέσεις τους και τότε επέστρεφε αμέσως στη χώρα της απογοητευμένη, έμπαινε μέσα στις στοές των ορυχείων και έσκαβε με μανία για να βρει τα πολυπόθητα διαμάντια.
Όταν την έβλεπε ο Φέρνης στεναχωρημένη τη πλησίαζε και της έλεγε πόσο χρήσιμο θα ήταν να ράψει κι αυτή ένα θώρακα , να αποκτήσει κι αυτή ένα σπαθί. Της θύμιζε ότι η καταγωγή της ελκόταν από τους Μεγάλους Στρατηλάτες, που με τα σπαθιά τους και τους ανθεκτικούς τους θώρακες κατέκτησαν το κόσμο. Μερικές φορές η Φεύγη υιοθετούσε τις συμβουλές του και πότε δανειζόταν το δικό του θώρακα, πότε πάλι έραβε δικούς της αυτοσχέδιους, που όμως αποδεικνυόταν ανεπαρκείς για τις αντρίκειες μάχες. Πώς θα μπορούσε εξ` άλλου αυτή να τα βγάλει πέρα με ανθρώπους, που επί αιώνες ήταν εξασκημένοι σε μάχες και λαβωματιές;
Η ανάμνηση των προγόνων της ήταν χρήσιμη ως προς το σκοπό και τη διαδρομή. Η Φεύγη σκόπευε μεν να κατακτήσει το κόσμο μακρύτερα από τη χώρα της, αλλά όχι με μάχες παρά με εμπορικές δοσοληψίες ή ακόμη και ανταλλαγές των προϊόντων τους. Αυτή θα εξήγαγε ακατέργαστα μεταλλεύματα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και θα έπαιρνε πιο τελειοποιημένα προϊόντα καθημερινής χρήσης. Τα διαμαντένια της κοσμήματα όμως δεν θα τα διαπραγματεύονταν με καμιά χώρα. Σκόπευε να τα κληροδοτήσει ως πολιτιστική κληρονομιά στη δική της χώρα κι αυτό ήταν και το σημείο που ουσιαστικά μνημόνευε πάντα τη καταγωγή της: το πολιτισμό των προγόνων της.

(συνεχίζεται...)

Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ

Κάποτε υπήρχαν δυό πολύ μικρές γειτονικές χώρες η Φεύγη και η Φέρνη , που η κάθε μιά τους φιλοξενούσε από ένα και μοναδικό κάτοικο που ήταν χαρακτηριστικοί του άνθρώπινου είδους : στη Φεύγη κατοικούσε η κυρία Φεύγη και στη Φέρνη ο κύριος Φέρνης. Δεδομένου ότι οι κάτοικοι των χωρών αυτών ήταν μοναδικοί , οι δυό τους δεν είχαν αναπτύξει μόνο τις κλασσικές γειτονικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν τις όμορες χώρες, αλλά τους συνέδεαν και ιδιαίτεροι συναισθηματικοί δεσμοί, γιατί μιλούσαν σχεδόν την ίδια γλώσσα, είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη κι έθιμα και σχεδόν παρόμοια καταγωγή. Η καταγωγή του Φέρνη, όπως αυτός ισχυριζόταν, ελκόταν κατά το μισό από τη νησιωτική περιοχή του Ωκεανού, που στο παρελθόν είχαν επικρατήσει οι Αμαζόνες και κατά το μισό από την ενδοχώρα, ενώ η καταγωγή της Φεύγης ελκόταν μόνο από την ενδοχώρα , όμως με επίσης ένδοξους στρατηλάτες προγόνους το Φίλιππο και το Μεγαλέξαντρο.
Συχνά ο Φέρνης συναλλασσόταν με άλλες χώρες ή συνδιαλεγόταν για διάφορα θέματα εξωτερικής πολιτικής κι όταν επέστρεφε στη χώρα του τη Φέρνη επισκεπτόταν τη φίλη του τη Φεύγη και της εξιστορούσε τις εμπειρίες του. Επειδή τα ονόματά τους έμοιαζαν πολύ επίσημα για να τα χρησιμοποιούν στη καθημερινότητα τους είχαν υιοθετήσει το παρατσούκλι «Φρέντι» που στη δική τους κοινή διάλεκτο σήμαινε φιλαράκος. Μ`αυτό το τρόπο επικύρωναν το μεταξύ τους συναισθηματικό δεσμό στις καθημερινές συνδιαλαγές τους, που ξέφευγε από τις τυπικότητες.
Τα σύνορα μεταξύ των χωρών αυτών ήταν επίσης πολύ χαλαρά. Στη πραγματικότητα δε χρειαζόταν οριοθετήσεις, γιατί δεν υπήρχαν διεκδικήσεις: κι οι δυο τους ήξεραν πως αριστερά του χάρτη τους υπήρχε η Φεύγη και δεξιότερα η Φέρνη. Σε στιγμές που ο Φέρνης ήταν πολύ απασχολημένος με τα εσωτερικά πράγματα της χώρας του έπιανε ακριβώς το τόπο που του αναλογούσε, χωρίς σπιθαμή παραχωρήσεων. Στη χώρα του δε συνέβαιναν και πολλές εσωτερικές αναταράξεις. ‘Ολα τα εσωτερικά ζητήματα ήταν καλά τακτοποιημένα, γιατί ο Φέρνης φρόντιζε να τα ελέγχει τακτικά, επειδή πίστευε ότι οποιεσδήποτε αλλαγές στα εσωτερικά της χώρας του, θα επέφεραν σοβαρά διπλωματικά επεισόδια με τις χώρες διαλόγου του. Στη χώρα της Φεύγης έριχνε μια ματιά σε καθημερινή βάση και διαπίστωνε ότι συχνά εκεί επικρατούσαν εσωτερικές αναταράξεις, που επηρέαζαν και τη δική του επιφανειακή τάξη πραγμάτων, όταν τις αντιλαμβανόταν.
Η Φεύγη δεν είχε την ίδια άποψη με κείνον για τα εσωτερικά πράγματα της χώρας της: αυτή ήταν μία σκαπανέας. Της άρεσε να ανακαλύπτει νέες ισορροπίες στις εσωτερικές της υποθέσεις και κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά στη προσωρινή τάξη πραγμάτων της έπιανε το κασμά και το φτυάρι και έσκαβε όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πολύ προσπαθώντας να βρει τη βλάβη που προκαλούσε την επιφανειακή διαταραχή της ισορροπίας.
Ο Φέρνης που κατά το μισό του προερχόταν από τις ωκεάνειες χώρες έκανε συχνά ταξίδια αποκομίζοντας νέες εμπειρίες. Προσπαθούσε να ρυθμίσει τις διπλωματικές του σχέσεις με τις χώρες εκτός της χερσονήσου ,όπου ανήκε η χώρα του, ώστε να είναι ήσυχος , ότι δεν κινδυνεύει κάθε φορά που αποφάσιζε να τολμήσει υπερπόντια ταξίδια μεγάλης χρονικής διάρκειας..
Συχνά όμως επέστρεφε στη Φέρνη αποκαμωμένος, γιατί στα ταξίδια του συναντούσε μεγάλα κύματα για το σκαρί του και παρόλο που ήταν πολύ καλός καπετάνιος, δεν υπήρχε ούτε ένα ταξίδι στο ημερολόγιο καταστρώματος, που να μη έχει καταγραφεί ότι χαρακτηρίζονταν από απότομες καιρικές μεταπτώσεις. Όταν μάλιστα είχε συναντήσεις με τους διπλωμάτες των άλλων χωρών για να ρυθμίσει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, πολλές φορές επέστρεφε στη χώρα του αποκαμωμένος, κουρελιασμένος ακόμη και λαβωμένος. Για να προστατεύεται από τις λαβωματιές των ξένων ξιφών είχε ράψει κατάστηθα ένα θώρακα, γιατί παρόλο που κανένας εχθρός του δε το γνώριζε, αυτός θεωρούσε ως πιο τρωτό σημείο τη καρδιά του. Εκεί πληγωνόταν συχνά κι αιμορραγούσε.
Το αίμα του όμως ήταν διάφανο, κανείς δεν είχε την ικανότητα να το διακρίνει εκτός από τη Φεύγη. Αυτή έβλεπε το ξεραμένο διάφανο αίμα να λαμπυρίζει πάνω στο θώρακα, σα το ρετσίνι που δακρύζει από τα κωνοφόρα δέντρα. ‘Οταν οι λαβωματιές ήταν πολύ πρόσφατες και το διάφανο αίμα δε προλάβαινε να πήξει , ούτε κι η Φεύγη ακόμη δεν το αντιλαμβανόταν.
Γυρνώντας από τα ταξίδια του ο Φέρνης της εξιστορούσε τις εντυπώσεις του, αλλά σχεδόν πάντα απέφευγε να της περιγράψει αμέσως οτιδήποτε αφορούσε τις λαβωματιές του. Αν η Φεύγη άγγιζε τη πληγή του -γιατί τον ένιωθε βαθιά- ο Φέρνης έβγαζε απειλητικά εναντίον της το ξίφος από το θηκάρι του. Έτσι αυτή απογοητευμένη εγκατέλειπε το Φέρνη και έφευγε για τη δική της χώρα , όπου έμπαινε βαθιά στις στοές και διεύρυνε όλο και περισσότερο τα ορυχεία. Όταν ο Φέρνης αισθανόταν μοναξιά ερχόταν εκείνος ως επισκέπτης στη χώρα της Φεύγης και τότε αυτή με αγάπη και υπομονή καθάριζε τη πληγή του από το ξεραμένο διάφανο αίμα. Συχνά αναρωτιόταν ποιά θα `ταν η τύχη του «Φρέντι» της άραγε , αν δε φορούσε το θώρακα προστασίας;

(συνεχίζεται........)