ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ

Η κα Άσπα, η φιλόλογος της τρίτης γυμνασίου είχε μια αυστηρή φυσιογνωμία και μια ελιά στη βάση του αριστερού ρουθουνιού που ώρες-ώρες την έκανε πιο απόμακρη. Ήξερε να κρατά τις αποστάσεις μα και να τις μικραίνει: μας αγαπούσε και δεν ξεχώριζε. Καλές , μέτριες ή κακές μαθήτριες είχαν την ίδια θέση στη καρδιά της. Το χέρι της συχνά τσεκούρι: οι περισσότερες «υποψήφιες» μεταξεταστέες από κάθε άλλη χρονιά. Είχαν ήδη μοιραστεί οι βαθμοί του α` τριμήνου και πολλές συμμα-θήτριές μου ήταν πολύ χολωμένες. «Μας τσεκούρωσε!!!» διαμαρτυρόταν.

Όμως νοιαζόταν τόσο να μας μάθει… Έδινε όλο τον εαυτό της στο μάθημα.

«Τώρα τις γιορτές θα σας μοιράσω ονόματα ποιητών για να κάνετε μια παρουσίαση του έργου τους. Η καθεμία θα πάρει από ένα ποιητή και θα αναλύσει τη συλλογή που θα προτείνω. Έτσι θα καταφέρετε να διαβάσετε ποίηση.» Εγώ έτριβα τα χέρια μου. Ήταν το καλύτερό μου. Ήδη λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο: Καβάφη, Ρίτσο, Σεφέρη, Βάρναλη, Ελύτη, Καρυωτάκη, Πολυδούρη …ακόμη και Κώστα Μόντη, ό,τι και να διάλεγε για μένα θα τα έδινα όλα. Μόνο που την έκπληξη τη κράτησε για το τέλος:

«Ευγενία θα πάρεις τα Άπαντα του Μαλακάση» . Ξεροκατάπια.

«Κυρία εγώ δεν τα μπορώ με τίποτε τα σονέτα, δεν γίνεται ν` αλλάξω με καμιά άλλη που να τον θέλει περισσότερο;»

«Το Μαλακάση θα πάρεις» επέμεινε.

Σκουντάω τη Λίζα τη διπλανή μου που είχε το Καβάφη: «Τι είναι τούτο που μου έτυχε, λες να `ναι όπως το λέει το επώνυμό του (αν διαχωρίσεις τη κατάληξη-η;)»

«Εμένα πάλι που μου έτυχε ...τοιούτος;»

«Π…..ή μ…….θα παραμορφωθούμε!» κατέληξα.

Τότε η Λίζα μου `δωσε μια δυνατή αγκωνιά, που κόντεψα να πέσω από το καρεκλάκι μου. Μας είχε ακούσει η κα Άσπα (πρώτο θρανίο γαρ..) κι έγινα κατακόκκινη σα τη παπαρούνα.

Μου το κράτησε. Επί μια βδομάδα δε με σήκωσε στο πίνακα, δε με εξέτασε, δε θέλησε να απαντήσω σε ερωτήσεις ακόμη κι όταν μονάχα το δικό μου χέρι ανέμιζε σα σημαία μετανοιωμένο , αναζητώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις της. Απλά με αγνοούσε.

Ώσπου ήρθαν τα Χριστούγεννα. Δώσαμε διάφορες προτάσεις για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή και χάρηκα που εισακούστηκε η δική μου, τελικά να το που με συγχώρησε! Πρότεινα στα κορίτσια να της πάρουμε ένα δώρο από το χαρτζιλίκι μας , ούτως ή άλλως το κάναμε κάθε χρόνο σε κάθε καθηγήτρια υπεύθυνη του τμήματος. «Όχι γιατί μας τσεκούρωσε! Φέτος δεν έχει δώρο» είπαν οι χολωμένες κι είχαν χίλια δίκια.

Τη μέρα της Χριστουγεννιάτικης γιορτής η κα Άσπα είχε έρθει φορτωμένη σα τον Άγιο Βασίλη. Κρατούσε τσάντες με αναψυκτικά, ποικίλα γλυκών από του Αβέρωφ, κι ένα κασετόφωνο. Παραξενευτήκαμε που την είδαμε έτσι, δεν το περιμέναμε ότι θα διέθετε ένα σημαντικό κονδύλι από το μισθό της για να μας κεράσει, ότι θα έφερνε το δικό της κασετόφωνο για να μας διασκεδάσει. Εξάλλου ήταν η μοναδική καθηγήτρια που έκανε κάτι τέτοιο σ` όλο το σχολείο.

«Εμπρός δουλειά» Θα βάλουμε τα θρανία σε σχήμα Π να βλεπόμαστε. Δεν τα μπορώ έτσι η μια πίσω από την άλλη σα στρατιωτίνες.» Σε δημόσιο σχολείο των αρχών της δεκαετίας του `70 ήταν μοναδική αυτή η εικόνα.

Και τα απόλαυσα εκείνα τα μελομακάρονα, όσο τίποτε άλλο. Έσταζαν από μέλι κι αγάπη και `γω έλεγα από μέσα μου χαλάλι κι ο Μαλακάσης με τα σονέτα του.

Πέρασαν τουλάχιστον είκοσι χρόνια από εκείνη τη μέρα και να μια μέρα Παραμονή Χριστουγέννων , τελευταία ψώνια στην αγορά και πέφτω στη κυριολεξία πάνω στη κα Άσπα. «Αχ! Κυρία, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω». Και να σου ένα δάκρυ πηχτό σα το μέλι που έτρεχε από τα μελομακάρονά της, έλαμψε σα διαμάντι στα μάτια της κας Άσπας και κατηφόρισε ως την ελιά στο αριστερό ρουθούνι. Αυτή η ελιά που τόσο την αγρίευε , τώρα της έδινε τη λάμψη του πιο όμορφου ανθρώπου στο κόσμο!

Ώρα σου καλή κα Άσπα, όπου και να σαι…,

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ Σ` ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΩΣ!

ΨΙΘΥΡΟΙ ΑΓΟΡΙΩΝ

Ζω στα περίχωρα Θεσσαλονίκης και κάθε που κατεβαίνω στο Κέντρο της πόλης περνώ από τον Ιανό κι αγοράζω βιβλία «με το κιλό», στερημένη καθότι από το τοπικό βιβλιοπωλείο, που κάθε τόσο διαπιστώνει, ότι τα πιο καλά βιβλία εξαντλούνται γρήγορα. Ανάμεσα σ` αυτά ήταν και το «Ψίθυροι αγοριών» της Βούλας.
Γυρνώντας το βράδυ κουρασμένη, το άφησα στο γραφείο μου με σκοπό να το διαβάσω από την επόμενη. Αμέσως το περίλαβε ο γιος μου ετών 15,5. «Να το διαβάσω;» « …και ρωτάς ! Μα φυσικά» . Στις δύο το βράδυ είχε ακόμη φως στο δωμάτιό του. Ανησύχησα και τον βλέπω με το βιβλίο στο χέρι. «Τελειώνω όπου να ναι…» .Γούρλωσα τα μάτια μου. Τι ναι τούτο που το κάνει τόσο ενδιαφέρον, άραγε; Λόγω της περασμένης ώρας είπα να μη κάνω βιβλιοκριτική στις δυόμιση τα χαράματα και το ανέβαλα για την επόμενη.
Κατά το απογευματάκι, μόλις πιάνω το βιβλίο στο χέρι μου έρχεται η κόρη μου ετών 17,5. «Να το πάρω λίγο να διαβάσω , γιατί κουρκούτιασα μ` αυτά τα μαθηματικά κατεύθυνσης...» Ξαναγούρλωσα τα μάτια μου, διότι δεν νοείται (στα σημερινά παιδιά) διάλειμμα με…ξαναδιάβασμα. « …και ρωτάς !» ξαναπαντώ. Τελείωσε καμιά ώρα το.. διάλειμμα και λέω άντε τώρα να πάρω το βιβλίο στα χέρια μου. Λίγο το τηλέφωνο που κουδουνίζει όταν δεν το περιμένεις , λίγο οι παντός είδους διασπάσεις της εργαζόμενης - μάνας - νοικοκυράς –συζύγου-γυναίκας , έφτασε πάλι το βράδυ και καθώς ανέβηκα στο διάδρομο γυμναστικής για να κάνω το καθιερωμένο ..jogging για το πρόβλημα της μέσης μου, λέω «δε πιάνω το βιβλίο της Βούλας, να βάλω στη χαμηλή ταχύτητα το διάδρομο και να το απολαύσω!» .Κι έτσι έγινε.
Τι να πρωτοπεριγράψω!!!
Κατ` αρχήν μ` ενθουσίασε η γλώσσα του βιβλίου: είναι παρακινδυνευμένο να χρησιμοποιεί κανείς αυτή τη γλώσσα στη παιδική λογοτεχνία, όταν έχει σκοπό να προκαλέσει. Όταν όμως έχει τόσα παιδικά βιβλία στο ενεργητικό του-όπως η Βούλα- πετυχαίνει να μπει στο «πετσί» των ηρώων του βιβλίου (που φυσικά είναι τα αγόρια!) με τη πρώτη . Κατόπιν τα υπόλοιπα: η πλοκή, τόσο καθημερινή και πραγματική μαζί!
Τα κοινωνικά θέματα που βάζει: ισότητα των φύλων, τρόποι επικοινωνίας στην οικογένεια και μεταξύ των παιδιών-αδελφών , ανησυχίες και προβληματισμοί, ίντερνετ και προστασία, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και πρόληψη, θέματα δημοκρατίας του λόγου, εκπαιδευτικό σύστημα, ανησυχίες των εφήβων για ανεξαρτησία –επιλογές, τρόπος διαχείρισης της ενοχής απέναντι στη παγιωμένη αντίληψη των γονέων τους….Κι όλα αυτά δοσμένα με χιούμορ, με καθαρότητα, με ευαισθησία, με ζωντάνια, με τρυφερότητα…Βούλα σ` ευχαριστώ από καρδιάς, κι έλα στη Θεσσαλονίκη να το παρουσιάσεις!


ΝΑ ΠΟΥ Μ`ΑΚΟΥΣΕ: Παρουσίαση του Βιβλίου

Τι απασχολεί πραγματικά τους σημερινούς έφηβους;Το τελευταίο βιβλίο της Βούλας Μάστορη «Ψίθυροι αγοριών» προσεγγίζει τολμηρά αυτό το ερώτημα και γίνεται αντικείμενο μιας συζήτησης στην οποία καλείστε να συμμετάσχετε.Για το βιβλίο, εκτός από τη συγγραφέα, θα μιλήσουν:Τασούλα Τσιλιμένη, Επίκουρη Καθηγήτρια Πανεπιστημίου ΘεσσαλίαςΒασιλική Μανούκα-Τζανάβαλου, Εκπαιδευτικός, Οικογενειακή Σύμβουλος

Τρίτη, 24 Νοεμβρίου 2009
Ώρα:8:00 μ.μ. - 10:00 μ.μ.
Τοποθεσία:Βιβλιοπωλείο Π. ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
Οδός: Αγίας Σοφίας 40, τηλ. 2310 241 630

ΘΕΟΜΗΝΙΑ

Αφιερώνεται στη

διαδικτυακή φίλη meril

Τη σφυρίχτρα μου
κι ένα φακό κατόπτρου
ως μόνα απαραίτητα θα πάρω,
στην εντολή εκκένωσης της πόλης
δεν θα υπακούσω
κι ας ξέρω , πως πυκνοί καπνοί
προϊδεάζουν
για το «έχειν» μου , που κινδυνεύει.
(Τους διασώστες είναι που νοιάζομαι
κι ας μην ανήκω.)
Λέω να μην απομακρυνθώ,
ως το περίπτερο μονάχα,
τα τελευταία νέα ν` αποσύρω,
(γιατί είναι πια παλιά.)
Κι όταν κοπάσει ο πανικός,
τότε θα πλησιάσω,
πόσο συμπάσχω να τους δείξω:
(τ`αποκαΐδια όλους τους φτωχαίνουν…)
Εσένα κάηκε το πετσί σου
θα μου πεις,
εγώ, γιατί ν` αλείφομαι γιαούρτι,
μα τόσες φορές αναστενάρισσα,
τα κάρβουνα πια έχουν
γίνει η έξις μου.
Αλλιώς προχωράς
με μια καταστροφή στη πλάτη,
ο καμένος τουτέστιν συμπονά
περισσότερο
ιδίως όταν δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι…

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΓΙΑΤΙ

…Και καλείσαι να ξέρεις
μόνο το «γιατί»,
το «τΙ», το «πόσο», το «πότε» και το «πώς»
ετεροκαθορίζονται
(η αιώνια κοινωνική σύμβαση που λες…)
Θα πάρεις συνεντεύξεις,
θα σου πουν πόσο υποφέρουν,
θα τ` αξιολογείς
(μονάχα εσύ θα ξέρεις το γιατί)
θα ιεραρχείς , μα δε θα επιλέγεις.
Ο ρόλος σου περιχαρακωμένος:
θα προτείνεις, μα δε θα ξέρεις
ποιο δρόμο θα πάρουν οι προτάσεις σου.
οι επαρκώς αιτιολογημένες
(με τη μαεστρία της ειδήμονος).
Ασ` τες να πετάξουν!
Σα να μην είναι κτήμα σου,
όχι ελαφρά τη καρδία,
με κόπο τις επεξεργάστηκες,
μη σε νοιάζει
οι δείχτες ανάλωσης θα το δείξουν:
θα δουν και θα αποϊδούν
στο τέλος θα ενστερνιστούν!
Αχ! Και να χαμε το μαγικό ραβδί,
να ενώναμε το γιατί σου,
με τα τι, τα πως, τα πότε και τα πόσο.
Μα φαίνεται πως δόθηκαν
αυτά με πονηριά,
γιατί από καταβολής του
ο κόσμος έτσι πλάστηκε:
η γνώση ήταν πάνταπρονόμιο του παραδείσου…

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ

Σας ενημερώνω ότι ο διαδικτυακός μουσικός και ποιητής

Πάνος Αβατάγγελος

http://www.alexandrosapilianos.com/

(και το Ρωξανοειδές Σχήμα)

φιλοξενούνται στη μουσική ιστοσελίδα:

http://www.avatangelos.com/

στην οποία περιέχονται δυο τραγούδια μου:

Το κέρμα του Βαρκάρη και Ο Κοχλίας
Μπορείτε να μπείτε πατώντας στο σύνδεσμο:

http://www.avatangelos.com/page3.html

και να απολάυσετε τη μουσική (τα δικά μου είναι Νο 9& και Νο12)

ενώ στο σύνδεσμο:

http://www.avatangelos.com/page5.html

μπορείτε να διαβάσετε τους στίχους.

ΑΥΤΟ-ΕΚΔΟΣΗ

Τούτη η ανάρτηση αφιερώνεται στο πολύ καλό φίλο Νικηφόρο

http://th-kitrinipoli.blogspot.com

που από πάντα με στηρίζει και με ενθαρρύνει.

Νικηφόρε σ`ευχαριστώ από καρδιάς.

Πάνε δυόμιση δεκαετίες από τότε που δειλά-δειλά κατέβηκα τις στενές και λειωμένες σκάλες στο Κατώι με μερικές αράδες δικών μου στίχων στα χέρια.
«Ενδιαφέρουσα γραφή» μου είπε ο «Ειδήμων» κι εγώ αναθάρρησα μιας και είχα ήδη στο ενεργητικό μου δυο βραβεία σε ποιητικούς διαγωνι-σμούς κι ένα Εκδότη-Ειδήμονα μπροστά μου.
«Να κλείσουμε ένα ραντεβού να τα πούμε!» μου είπε χαμογελώντας «πάρε μου αύριο που είναι κλειστό το μαγαζί.»
Πήρα με αγωνία. «Θα βρεθούμε στο ξενοδοχείο Πανόραμα στις 20.00»
Δεν πήγα στο ραντεβού. Αναρωτιόμουν τι θα μας προσέφερε το ξενοδοχείο «Πανόραμα» περισσότερο, από τον πιο φυσικό χώρο του βιβλίου , δηλ. το παλιό βιβλιοπωλείο.
Μεσολάβησαν πολλά χρόνια από τότε. Η επιθυμία μου για αυτό-έκδοση είχε εξασθενήσει μέχρι που πριν τρία χρόνια μου λέει μια συμ-ποιήτρια: «Τι ποιήτρια είσαι αν δεν εκδόσεις;»
Η αλήθεια είναι ότι εγώ ποτέ δεν «δήλωσα» ποιήτρια, μόνο που άρχισα τελευταία να κοινωνικοποιούμαι περισσότερο στα «ποιητικά» , σε κάποιες λογοτεχνικές μαζώξεις.
____«Έλα στου τάδε έκανα κι εγώ εκεί εκδόσεις, όπως άλλοι συνάδελφοι» μου είπε η Ιουλία που είχε τυπώσει και κάρτα με την ιδιότητα «ποιήτρια», εξ ού και «συναδέλφισσα»
«Θα μιλήσω στον εκδότη για να σε περιμένει»
Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η Ιουλία για κάθε τρεις πελάτες που πήγαινε στον Εκδότη εξασφάλιζε μια δική της έκδοση δωρεάν.
Επέμενε τόσο πολύ να πάω μετά το πέρας μιας λογοτεχνικής βραδιάς, που ντράπηκα να μην το κάνω. Ο Εκδότης μου είπε ένα σημαντικό ποσό (όσο περίπου δύο μισθοί μου) και φυσικά δεν το αποφάσισα. «Τι να τα κάνω χίλια πεντακόσια αντίτυπα» σκέφτηκα, εγώ ζήτησα μόνο μια περιορισμένη αυτοέκδοση. Τα βιβλία της Ιουλίας ήδη πωλούνταν στα στοκατζίδικα για ένα ευρώ , αλλά κι ο ίδιος ο Εκδότης τα πουλούσε στην ίδια τιμή -ο,τι πάρεις ένα ευρώ- σε «προσφορά». Τι νόημα είχε λοιπόν η έκδοση τόσων πολλών αντιτύπων;
«Εμείς θα κάνουμε και τη προβολή της έκδοσης» μου είπε ο Εκδότης, κι εννοούσε φυσικά ότι για έξι μήνες θα αφήσει στην βιτρίνα του κεντρικού βιβλιοπωλείου το βιβλίο μου να το φάει η σκόνη.
«Σας διαθέτω και το βιβλιοπωλείο για λογοτεχνική βραδιά» ήταν η τελευταία του δελεαστική προσφορά.
Ευχαρίστησα κι έφυγα. Οι εμπειρίες μου ήταν τραυματικές θα έλεγα από το χώρο των εκδόσεων , οπότε είπα δεν ανοίγω ένα μπλογκ να εκδόσω στην οθόνη;
Και το έκανα.
Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου:
Ο Νικηφόρος

http://th-kitrinipoli.blogspot.com/

με παρότρυνε συνεχώς: «Κάνε μια έκδοση έλεγε και θα ράψω κοστούμι, θα έρθω στη ποιητική βραδιά να τα πω συγκριτικά».
Το λογάριασα αλλιώς το ζήτημα:
Ήθελα η έκδοση να `ναι πολύ λιτή, σε ιβουάρ χαρτί, με εξώφυλλο κανσόν που θα το διάλεγα μόνη μου. Ήθελα να σχεδιάσω μόνη το εξώφυλλο , βάζοντας το αγαπημένο μου ξυλόγλυπτο. Ήθελα περιορισμένο αριθμό αντιτύπων , όχι πάνω από εκατό. Ήθελα να το εικονογραφήσω, να το περιποιηθώ, να βάλω αφιερώσεις διαφορετικές , να το δέσω μόνη μου.
ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ θα μου πείτε!

Ήθελα να εκδόσω και τέσσερα ενήλικα παραμύθια που διαβάζονται μετά τις δώδεκα (ανέκδοτες ποιητικές συλλογές).
Νικηφόρε, ράψε κοστούμι!

οπισθόφυλλο του "ΔΩΔΕΚΑ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΑ"

ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ FRACTAL

Ματιά μου απόμακρη,
ασυγκίνητη
μια μου φεύγεις-μια μου έρχεσαι`
αντάρτισσα έγινα
για να σε φτάσω,
σ` αλλότριες όψεις
ξενιτεύτηκα.
Σε θάβω- σ` ανασταίνω.

(Είχε ένα παγωμένο
χαμόγελο “ντεμί”
λίγο ειρωνικό-λίγο απόμακρο
σα να `λεγε “έχε γεια”
σα να `λεγε
“δε με καταλάβατε καλά”.
Το θάψαμε…
Με το φτυαράκι
σκορπίσαμε τριπλά το χώμα,
που μούσκευε
από δάκρυα βροχής.)

Μού στέλνω μέϊλ:
της οθόνης τα μάτια φιλόξενα
(τα βλέπεις-δεν τα βλέπεις
κι αυτά “ντεμί”… )

Τυπώνω επισκεπτήρια
της νέας μου ιδιότητας:
“πραματευτής fractal”.

Δεν πουλώ
δεν αγοράζω πια ματιές.
Στο βάθος των πραγμάτων
κοιτάνε τα μάτια…

ΤΕΤΑΡΗ ΚΑΡΕΚΛΑ

Η τέταρτη καρέκλα
δεν προβλέπεται
από το καταστατικό χάρτη
τούτων των συναθροίσεων,
ως εκ τούτου
με τρεις μονάχα θα συνομιλώ
όσο για τη τέταρτη,
ας προσποιούμαι ότι υπάρχει
στο γύρο της συνομιλίας.
Δυο θέσεις στο καναπέ,
μία στη πολυθρόνα
είν` αρκετές για του λόγου
τα γυρίσματα.
Η τέταρτη,
η άβολη των σεμιναρίων,
τι θέση θα` χε άραγε ανάμεσα
σε καθίσματα τύπου «Λουδοβίκου»;
Τη τέταρτη τη θέση για το σπίτι
τη κρατώ,
για τις «εντός» συνομιλίες
γύρω από το design
σε καθίσματα Bauhaus,
που παρά το δέρμα και το μέταλλο
-υλικά κατ` άλλους μη φιλικά-
έχουν σχεδιαστεί
με τον ακροατή ως άξονα,
να τον κρατούν
σε στάση σώματος ορθή,
εν τούτοις αναπαυτική.

ΕΑΡΙΝΗ ΣΥΝΑΞΗ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ

Καιρός το γκρίζο σκίουρο
να διώξεις,
που εδώ και χρόνια διαχειμάζει
στων δέντρων τα κουφώματα
συλλέκτης ξηρών ωρών,
λέξεων και πράξεων αδηφάγος.
Κάθε που
ένα καρπό διαρρηγνύει
του χειμώνα σπρώχνει τη μονοτονία,
μα τώρα την αρμονία διασαλεύει
των ήχων της άνοιξης που έρχεται.
Λέω άμεσα να συγκαλέσεις
την εαρινή σύναξη των οικολόγων
για τη προστασία
του γκρίζου σκίουρου,
γιατί καθώς αυτοί θα μελετούν
τα μέτρα ώστε να μη τελεί
υπό εξαφάνιση,
τ` αηδόνια κι οι καρδερίνες
θα σ` ευγνωμονούν
που απάλλαξες το δάσος
από διασπάσεις των αρμονικών τους.
Με ποιόν είσαι μη το φανερώνεις!
«Αμ έπος , αμ έργον»

Η ΠΕΡΟΥΚΑ

Το ξυλόγλυπτο ευγενής χορηγία της Φιλίτσας Α







Όταν πριν 2 χρόνια ανέβασα στο άλλο μου μπλογκ http://eugvog.blogspot.com/ αυτό το ποστ, δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο "συχνά " θα αποχαιρετούσα...



Στη Φανή, την Αθηνά, την Κεραστώ , τη Νίκη τώρα τελευταία στη Πέτρα…





Από μικρή παρατηρούσα τα μαλλιά από τις κούκλες μου και μου φαίνονταν πολύ ψεύτικα, τελείως ανάρμοστα για μια κούκλα , που της έδινα σάρκα και οστά στο παιχνίδι μου. Έτσι απέκτησα μια απέχθεια για τις περούκες , αλλά και για τα στυλιζαρισμένα μαλλιά εν γένει. Τα μαλλιά των ηθοποιών της δεκαετίας του`70 ήταν τόσο επιτηδευμένα , που μου προκαλούσαν μόνο γέλιο. Έτσι κωμική είδα και την απόφαση που πήραν δύο καθηγήτριές μου , η Φανή και η Αθηνά-φιλόλογοι κι οι δυο- όταν τις είδα να φορούν στραβοβαλμένα τη περούκα τους, στη προσευχή. Πράγματι θεωρούσαν δύσκολο να στυλιζάρουν τα μαλλιά τους πρωί-πρωί , ενώ με την περούκα δυο- τρία τσιμπιδάκια αρκούσαν για να`ναι καλοχτενισμένες.
«Σήκω Ευρυδίκη να γράψεις τη μετοχή παρακειμένου..» φώναξε η Φανή , κι η Βίκυ πληθωρική όπως ήταν , πήρε τη κιμωλία στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Από δίπλα κι η Φανή, «δεν βλέπουν παιδί μου οι από πίσω, γράφε πιο ψηλά» και να` σου τεντώνει άτσαλα το χέρι της η Βίκυ και με το μανικετόκουμπο της ποδιάς παίρνει παραμάσχαλα τη περούκα.
«Με καράφλιασες!» λέει η Φανή , κι όλο το σχολείο τραντάχτηκε από τα γέλια.
Έπεσε σύρμα λοιπόν στο γραφείο των καθηγητών , ότι στο Β1 ξεμαλλιάζουν τις καθηγήτριες , κι έτσι η Βίκυ γλίτωσε για πολύ καιρό το σήκωμα στο πίνακα...
Όμως η τύχη το` θελε η όποια περούκα να με σημαδεύει.Ήμουν ήδη νέα μηχανικός όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.«Έλα αν μπορείς, έχω πρόβλημα με τη Πολεοδομία, μου έκαναν καταγγελία , μένω στη οδό Μουσών στην Ανω πόλη» . Η Μαργαρίτα, η γερμανίδα καθηγήτριά μου ήταν μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία για μένα, που με χάραξε βαθιά με τη σμίλη του ανθρώπου.
Από τη πρώτη στιγμή το κατάλαβα, ότι δεν ήταν μόνο το πρόβλημα της καταγγελίας που τη κατάτρεχε. Ναι, αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και είχε γεμίσει το μπαλκόνι της με βαριές γλάστρες. Η καταγγέλουσα, κάτοικος του κάτω ορόφου, διαμαρτύρονταν ότι το μπαλκόνι άρχισε να εμφανίζει ρωγμές από τις βαριές της ζαρντινιέρες. Κάποια βαθιά θλίψη είχαν τα μάτια της κι ας μην το` λεγε. Έκανα αρκετές επισκέψεις στο σπίτι της, πότε μ` αφορμή το ένα και πότε το άλλο. Λαβύρινθος η πολεοδομία και `γω να ψάχνω να βρω το κουβάρι της. Ώσπου στο τέλος μου το` πε : « Φοβάμαι ότι δεν είμαι καλά , θα πάω στη Γερμανία να κάνω μια εξέταση..»
Έμαθα ότι επέστρεψε και πήγα να τη δω. Αποφάσισα να της κάνω έκπληξη κι έτσι πήρα και τα παιδιά μου μαζί , για να παίξουν στο ζωολογικό κήπο. Χτύπησα και ξαναχτύπησα μα καμιά απόκριση. Κάποιος ήταν στη πόρτα κι αφουγκραζόταν. Της πήρα τηλέφωνο από το θάλαμο.«Θα`ταν η Τόσκα» μου` πε , υπονοώντας , ότι η γάτα της βρισκόταν πίσω από τη πόρτα, όταν εγώ κόντευα να τη σπάσω από τους χτύπους.
«’Ερχομαι στο zoo σε μισή ώρα»Πράγματι ήρθε. Είχε ωραία μακριά μαλλιά κι ήταν εμφανώς αδυνατισμένη. «Πότε πρόλαβαν και μάκρυναν τόσο πολύ» , σκέφτηκα κι αυτόματα είδα τα μάτια της βουρκωμένα.
«Καρκίνος; Εδώ;» τη ρώτησα, κι έβαλα το χέρια μου σαν άλλος Θωμάς, στις πληγές της εγχείρησης του λάρυγγα.
«Πες μου με γεια τη κόμμωση», μου` πε πριν λίγο καιρό η Νίκη , όταν με πρόσεξε να τη κοιτώ αποσβολωμένη. Η δική της περούκα ξανθιά με ανταύγιες, έτσι όπως ποτέ η Νίκη δεν έβαφε τα μαλλιά της. Η Κεραστούλα είχε την κόκκινη και η Πέτρα αντί για περούκα είχε κούρεμα γουλί αλα Ορνέλλα- Μούτι. «Οι φίλες μου από `δω» και μου`κλεισε το μάτι.
Τώρα στέκομαι μπροστά στο σκήνωμά σου και φιλώ τη περούκα σου, φιλώ τα σταυρωμένα χέρια σου , Νίκη. Να πάρει η ευχή, αυτή την ύστατη στιγμή σου περισσεύει και μοιάζει σα στραβοβαλμένη.
Και να! μπροστά σου Πέτρα αμίλητη, ομολογώ πόσο λίγα "πήρα" από την απλοχεριά σου...


ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΩΔΙΟ

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Καλύτερα να με `πιανες
από τη φτέρνα μου
και στο βαθύτερο φαράγγι
να με γκρέμιζες,
παρά έτσι που με καταδίκασες
σ` αιώνια αναζήτηση
του μέσα και του έξω.
Μήπως το `θελες κι εσύ καημένη;
το δικό μου θάνατο εξοστρακίζοντας,
τη δική σου τη ζωή επέλεγες
μα δες τη τώρα την αντίφαση,
που εσύ οδεύεις προς το θάνατο
εγώ με τη ζωή ν` αναμετριέμαι!
Και πες μου
τι είναι πιότερο ακατόρθωτο;
γιατί εγώ τώρα είναι που ξεμαθαίνω
συνειδητά επιλέγοντας,
τι μου ταιριάζει για καλύτερο:
από το θάνατο διαλέγω τη ζωή
κι από ουράνιες υποσχέσεις πια
τα γήινα,
από το άχρονο διαλέγω
το αμείλικτο παρόν
κι από το τρέξιμο
μου πάει το φρενάρω.
Από το μεγαλώνω,
πιότερο το μικραίνω
κι από το τραυματίζομαι
μου κάνει το επουλώνω.
Σύρε και πες στη παραμάνα μου,
πως απ` όλα το πιο δύσκολο
είναι η ματιά της
τούτη η βαθιά, η πιο βαθιά της
που στρέφει μέσα μου τα όμματα,
αποστερώντας τα από Άλλους.
Τώρα το πιο ακατόρθωτο
είναι που κατορθώνεται:
όχι επί ξυρού ακμής να ισορροπώ
μα να διαλέγω,
πότε με τ` αριστερό
και πότε με το δεξί
ημισφαίριο να πορεύομαι.
Στους χαλεπούς μας τους καιρούς
δύσκολο να διαλέγεις…
Κι εγώ το ξέρεις ήδη διάλεξα:
επαγγέλλομαι γυναίκα.