ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ...
Δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όμως για τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη 1973 στη Θεσσαλονίκη, λίγοι μπορούν να πουν πράγματα.Το πατρικό μου σπίτι βρισκόταν απέναντι από τα Πανεπιστήμια, τη δε νομική σχολή διέσχιζα για να πάω στο δικό μου το σχολείο "κόβοντας" δρόμο. Το σχολείο μου στεγάζονταν σε ένα περίπτερο της ΔΕΘ ήταν δηλ. ένα σχολείο "φάντασμα" , που υπήρχε μόνο στα χαρτιά και κάθε χρονιά, πολλές φορές και τρεις σε ένα χρόνο, μετακόμιζε σε άλλη "στέγη". Ετσι στεγαστήκαμε σε περίπτερα της ΔΕΘ ,σε επιταγμένα ιδιωτικά σχολεία βραδινή βάρδια 16.00-22.00, σε λυόμενα, σε αποθήκες, σε μια μικρή πολυκατοικία που μύριζε κεφτεδάκια όλη μέρα και σε στάβλους του στρατού , που είχαν μετατραπεί σε σχολείο. Από το απόγευμα της 16ης Νοέμβρη καταλάβαμε ως παιδιά, ότι κάτι "δεν πάει καλά". Η μεγάλη διαδήλωση στο Χημείο κατέληξε σε ξυλοκόπημα των διαδηλωτών και ράντισμα με πράσινη μπογιά για να τους βρίσκουν μετά. Η παρέα μου κι εγώ –δεκάχρονα παιδιά- παρακολουθούσαμε όλη την συγκέντρωση από τη ταράτσα της πολυκατοικίας μας. Οι καταληψίες μπήκαν στην νομική σχολή και στο Πολυτεχνείο. Εγώ διέσχιζα τη νομική , την 17η Νοέμβρη , πηγαίνοντας στο σχολείο, όταν τα ΜΑΤ , μπροστά στα πόδια μου γρονθοκοπούσαν και έσερναν απ`τα μαλλιά τους φοιτητές. Τρέχοντας- με τις φτέρνες μου να φτάνουν στον ώμο- έφτασα στο σχολείο και το ανέφερα στο διευθυντή.
"Να μη ξαναπεράσεις από κει, επαναστάτρια του.... πεζοδρομίου " μου είπε.
Έτσι για να θυμάμαι αυτή τη μέρα και να θυμίζω και στους υπόλοιπους αυτά τα γεγονότα έγραψα αργότερα αυθόρμητα το παρακάτω:
Μας πάγωνε τα μέλη μας ο φόβος
και δρασκελούσαμε αργά
μες τον πηχτό καπνό,
τα ουρλιαχτά ακούγαμε θαρρώ
απόμακρα στ` αφτιά.
Μας έσκιζε τα χνώτα η παγωνιά,
του Νοέμβρη μέρα αξέχαστα πικρή
κι εμείς με τη ψυχή μικρή,
παρατηρούσαμε κρυφά,
πισώπλατα τραβώντας τη κουρτίνα.
Και μάρτυρες στη μπρος μας τη ζωή,
να μαρτυρούμε όσα είδαμε εκεί
-ή εκείνη να μας μαρτυρεί-
οργώσαμε τα νιάτα,
τα θερίσαμε
και να μας !
πάλι πίσω απ` την κουρτίνα,
να ψάχνουμε ταυτότητα θαρρώ
-τα γεγονότα είναι πια ρετρό-
κι εμείς καλοί θεάτρου υποκριτές
καλύτεροι μα αν θες
νωχέλοι θεατές
χειροκροτούμε,
πάλι πίσω απ` την κουρτίνα…
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ "ΤΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΟ"
ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
Τάκης Σινόπουλος:
Ο καιόμενος
Το φαινόμενο της αυτοπυρπόλησης αποτέλεσε στην εποχή μας την έσχατη μορφή προσωπικής διαμαρτυρίας των διαφόρων απελπισμένων ιδεολόγων. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Μεταίχμιο Β΄ (1957).
Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ στις μέρες μας….
ΑΣ
ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗ ΛΗΘΗ
