MANIFESTO

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ Σ` ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ Σ`ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ.

ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ,
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ "ΣΤΙΓΜΕΣ " ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΠΩΣ
"ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ"...



Σ`αγαπώ όπως μπορώ,
σ`αγαπώ με μιαν αγάπη καινούργια,
ανθεκτική σ`επίγειες εγκαταλείψεις,
που γεννιέται εδώ στη στιγμή
και πεθαίνει την άλλη,
χωρίς να καλύπτει κενά,
χωρίς να ζητά συναλλαγές,
χωρίς υπόρρητες σκέψεις.
Σ`aγαπώ με μιαν αγάπη,
που πηγάζει απ` τ`αστέρια,
ταξιδεύει μ` έτη φωτός
κι όταν φτάσει στη γη
τ`άστρο της ήδη έχει σβήσει:
χωρίς να ζητά να τη δεις,
μοναχά να τη νιώσεις.
Σ`αγαπώ που υπάρχεις
και υπάρχω κι εγώ
στα πεσμένα φθινοπώρου τα φύλλα,
στης βροχής τη λαλιά,
στ` ουρανού τα πουλιά,
στου σύννεφου το βελούδινιο βήμα.
Σ`αγαπώ γιατί υπάρχω
και υπάρχεις και σύ
-κόκκοι στ`άπειρο σύμπαν-
σ`αγαπώ που ακόμα μπορώ ν`αγαπώ
με το ελάχιστο μέτρο τ`απείρου.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΟΝΤΑΙ...

Δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Όμως για τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη 1973 στη Θεσσαλονίκη, λίγοι μπορούν να πουν πράγματα.Το πατρικό μου σπίτι βρισκόταν απέναντι από τα Πανεπιστήμια, τη δε νομική σχολή διέσχιζα για να πάω στο δικό μου το σχολείο "κόβοντας" δρόμο. Το σχολείο μου στεγάζονταν σε ένα περίπτερο της ΔΕΘ ήταν δηλ. ένα σχολείο "φάντασμα" , που υπήρχε μόνο στα χαρτιά και κάθε χρονιά, πολλές φορές και τρεις σε ένα χρόνο, μετακόμιζε σε άλλη "στέγη". Ετσι στεγαστήκαμε σε περίπτερα της ΔΕΘ ,σε επιταγμένα ιδιωτικά σχολεία βραδινή βάρδια 16.00-22.00, σε λυόμενα, σε αποθήκες, σε μια μικρή πολυκατοικία που μύριζε κεφτεδάκια όλη μέρα και σε στάβλους του στρατού , που είχαν μετατραπεί σε σχολείο. Από το απόγευμα της 16ης Νοέμβρη καταλάβαμε ως παιδιά, ότι κάτι "δεν πάει καλά". Η μεγάλη διαδήλωση στο Χημείο κατέληξε σε ξυλοκόπημα των διαδηλωτών και ράντισμα με πράσινη μπογιά για να τους βρίσκουν μετά. Η παρέα μου κι εγώ –δεκάχρονα παιδιά- παρακολουθούσαμε όλη την συγκέντρωση από τη ταράτσα της πολυκατοικίας μας. Οι καταληψίες μπήκαν στην νομική σχολή και στο Πολυτεχνείο. Εγώ διέσχιζα τη νομική , την 17η Νοέμβρη , πηγαίνοντας στο σχολείο, όταν τα ΜΑΤ , μπροστά στα πόδια μου γρονθοκοπούσαν και έσερναν απ`τα μαλλιά τους φοιτητές. Τρέχοντας- με τις φτέρνες μου να φτάνουν στον ώμο- έφτασα στο σχολείο και το ανέφερα στο διευθυντή.
"Να μη ξαναπεράσεις από κει, επαναστάτρια του.... πεζοδρομίου " μου είπε.

Έτσι για να θυμάμαι αυτή τη μέρα και να θυμίζω και στους υπόλοιπους αυτά τα γεγονότα έγραψα αργότερα αυθόρμητα το παρακάτω:




Μας πάγωνε τα μέλη μας ο φόβος

και δρασκελούσαμε αργά

μες τον πηχτό καπνό,

τα ουρλιαχτά ακούγαμε θαρρώ

απόμακρα στ` αφτιά.

Μας έσκιζε τα χνώτα η παγωνιά,

του Νοέμβρη μέρα αξέχαστα πικρή

κι εμείς με τη ψυχή μικρή,

παρατηρούσαμε κρυφά,

πισώπλατα τραβώντας τη κουρτίνα.

Και μάρτυρες στη μπρος μας τη ζωή,

να μαρτυρούμε όσα είδαμε εκεί

-ή εκείνη να μας μαρτυρεί-

οργώσαμε τα νιάτα,

τα θερίσαμε

και να μας !

πάλι πίσω απ` την κουρτίνα,

να ψάχνουμε ταυτότητα θαρρώ

-τα γεγονότα είναι πια ρετρό-

κι εμείς καλοί θεάτρου υποκριτές

καλύτεροι μα αν θες

νωχέλοι θεατές

χειροκροτούμε,

πάλι πίσω απ` την κουρτίνα…

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ "ΤΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΟ"

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

Τάκης Σινόπουλος:

Ο καιόμενος

Το φαινόμενο της αυτοπυρπόλησης αποτέλεσε στην εποχή μας την έσχατη μορφή προσωπικής διαμαρτυρίας των διαφόρων απελπισμένων ιδεολόγων. Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Μεταίχμιο Β΄ (1957).



Κοιτάχτε! μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένoς να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ στις μέρες μας….

ΑΣ
ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΤΗ ΛΗΘΗ

ΕΝΑ ΔΩΡΟ.....

ποίημα-δώρο
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ Π.
-μή διαδικτυακή ποιήτρια.



ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ"
ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ
ΓΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΟ
"ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΕΑΥΤΟΙ"













ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΟ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΑΣ
ΑΠΟ ΡΙΖΑ ΠΕΥΚΟΥ
ΚΑΙ ΒΑΣΗ ΟΞΥΑΣ
ΙΑΝ2008 ΕΩΣ ΣΕΠΤ2008








ΚΡΥΦΤΟ

Παίζουν κρυμένοι οι εαυτοί
Κουράστηκα να ψάχνω στα τυφλά

Μεγαλώνω-ρυτίδες
Μικραίνω-χλεύη
Τρέχω-γκρεμός
Στέκομαι-χρόνος αμείλικτος
Φτερουγίζω-χάος
Φρενάρω-τρόμος

Πάντα εγώ ‘τα φυλάω’
Ποτέ αυτοί

Μαρία Π.

ΒΑΡΚΑΡΟΛΑ

στο καλό φίλο Νικηφόρο!














Βήμα φτερό,
σωματάκι ελαφρύ,
στου χρόνου το τόξο
τις ρυτίδες τεντώνω,
το φωνάζω «μπορώ»
χωρίς ενοχή,
στου γεννιέμαι τ` αεράκι
τις φασκιές μου απλώνω.
Τις αλυσίδες τραβώ,
του πόνου ο χορός
κυκλικός, ζωηρός
σα μια σούστα,
οι αναμνήσεις θεριά
της ζωής μου κεριά,
που γυρνώντας
μου τραβάνε τη φούστα.
Κι αν μπορώ, το μετρώ
σε κλεψύδρας διπλό
-ρευστό το χωμάτινο μέτρο-
κόκκος-κόκκος περνά
κι η ψυχή μου αγκαλιά
στου αντιθέτου συγκλίνει
το τρέπω.
Και συνθέτω ξανά
με καινούρια βιολιά,
με κιθάρες, με βιόλες και άρπα
συγχορδίες τρελές
συνηχήσεις παλιές
στη καινούρια
που πλέω πια βάρκα.







*βαρκαρόλα είναι το ερωτικό τραγούδι των γονδολιέρηδων της Βενετίας.

BLOG ACTION DAY 2008 Povetry

Γι αυτή τη μέρα δεν ήξερα!
Ο φίλος και καλός λογοτέχνης ALEX http://akb8862.blogspot.com/ που με πρόλαβε, αλλά και Η Κατασκήνωση http://www.kataskinosi.gr/ με ενημέρωσαν ότι κάτι γίνεται, κάτι κινείται σήμερα , κι έτσι δηλώθηκα στο BLOG ACTION.

Τί να πει κανείς για τη φτώχεια όταν δεν τη νιώθει εντελώς στο πετσί του , σ`όλο του το είναι όπως: οι πρόσφυγες, μετανάστες, , οι απανταχού εκπατρισμένοι, αποδιωγμένοι, άστεγοι, περιθωριακοί, τσιγγάνοι, άνεργοι, ανήμποροι, ανάπηροι, παιδιά κακοποιημένα ή εγκατελειμένα, γυναίκες και υπερήλικοι εγκατελειμένοι, ολόκληρες γενιές κατεστραμμένες από πολέμους και φυσικές καταστροφές, από ρατσισμό, από ασθένειες όπως το Aids.




Φτώχεια όμως είναι και η συναισθηματική ένδεια: τα άδεια μάτια που τρέχουν να προλάβουν το μετρό, οι άδειες ψυχές που εγκλωβίζονται μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης- υπολογιστή- βίντεο, τα άδεια συναισθήματα που γεμίζουν τα γεμάτα από υλικά αγαθά σπίτια.







Φτώχεια είναι να μην είσαι αυτό που είσαι αλλά αυτό που δείχνεις, να αγοράζεις τζιπ και να ζεις σαν καρμίρης, να έχεις καβούρια στις τσέπες και να φοράς Prada, να μην είσαι γενναιόδωρος ούτε στο «σ`αγαπώ» ούτε στο «ευχαριστώ» , ούτε στο «μπορώ ;» αλλά μόνο στο «θέλω» ή απλά στο «σε θέλω».

Φτώχεια σημαίνει να μη κερνώ ποτέ στα γενέθλιά μου τους συναδέλφους μου, να μη λέω καλημέρα με ανοιχτοσύνη, να μη συγχωρώ, να ελέγχω διαρκώς το παιδί μου και να χρησιμοποιώ για παραδειγματισμό το παιδί στο φανάρι «έτσι θα καταντήσεις αν δεν...».


Φτώχεια είναι ο δάσκαλος που μπαίνει στη τάξη και δεν έχει κάτι να πει, ο υπάλληλος που περνάει το χρόνο του ξύνοντας τα ....νύχια του, ο πολιτικός που γεμίζει τη χώρα με σκάνδαλα και διαπλοκή και δε λέει να παραιτηθεί, ο ρασοφόρος που ξεφτιλίζει την όποια θρησκεία και κάνει μεγαλόσταυρους, ο φύσει και θέσει εκπαιδευτής, που δεν μαθαίνει από τα λάθη του ή από τους εκπαιδευόμενούς του.


Φτώχεια είναι η μοναξιά, η έλειψη φίλων, η τσιγγουνιά στο χάδι, στο φιλι και στην αγκαλιά.





Μη βλέπεις τις φωτογραφίες με οίκτο!
Σκάψε μέσα σου, Σκέψου ποιός είναι φτωχότερος από αυτούς!

ΦΤΟΥ! ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ...

ΣΤΗ Μ.Π

(ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ

ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ!!!

ΜΟΝΟ

ΑΠΕΙΡΑ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!)

«Στα φανερά» μου φώναζες,

«Έλα να παίξουμε κρυφτό»

σου απαντούσα,

κρυβόμουν πίσω

από λέξεις-ποιήματα,

στα γκρέμια έτρεχα

και τσακιζόμουν,

φτερούγιζα στα ουράνια,

το χέρι απλώνοντας

σε Μορφές του Μικελάντζελο.

Εσύ «τα φύλαγες»...

«Φτου και βγαίνω»!

γύρισες,

με βρήκες με τη μία.

Τώρα η σειρά μου..

Εγώ τα φυλάω.

Τρέξε!"

Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ ΙΙΙ

Ο Φέρνης ήταν πιο πρακτικός άνθρωπος. Πίστευε πως το σκάψιμο της Φεύγης μπορεί και να ήταν μάταιο. Πόσοι και πόσοι δε πίστεψαν σε θησαυρούς θαμένους ανά τους αιώνες , για χρόνια και χρόνια έσκαβαν χωρίς αποτελέσματα...
Ίσως και να επρόκειτο για μια απλή φαντασίωση της Φεύγης, τόσα χρόνια μέσα στα ορυχεία ίσως να είχε ήδη κουραστεί, όμως δεν της αρκούσαν αυτής της αυτάρεσκης τα Φο-μπιζού. Στο τελευταίο του ταξίδι είχε γνωρίσει μια λυγερή κοπέλλα που στολιζόταν με τέτοια μπιζού. Τί όμορφη που ήταν!
Για τη Φο απέφευγε συνειδητά να μιλά με λεπτομέρειες στη Φεύγη κατά τις επιστροφές του μετά τις διπλωματικές ανταλλαγές στη χώρας της, στην οποία αυτή επιτελούσε το ρόλο της διερμηνείας των αρχηγών. Από το τρόπο που νοηματοδοτούσε το ρόλο της Φο, η Φεύγη καταλάβαινε ότι ο Φέρνης δεν της εξιστορούσε τα πραγματικά γεγονότα της λεπτής διπλωματίας, αλλά μόνο όσα του μετέφραζε η Φο. Κι αυτή στόλιζε τους λόγους των διπλωματών με καλολογικά στοιχεία, ώστε να μη φανεί ο πραγματικός σκοπός των αρχηγών , δηλαδή να παρασύρουν το Φέρνη σε διάλογο, προκειμένου αυτός να τους διευκολύνει τη δίοδο προς τη χώρα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, δηλ. στη χώρα της Φεύγης.
Η Φεύγη το έλεγε συχνά στο Φέρνη , πώς πρώτη του φορά δείχνει τόση άμετρη εμπιστοσύνη σε μια διερμηνέα άλλου κράτους, μάλιστα τού επεσήμαινε ότι η δουλειά της ήταν ακριβώς αυτή η πολυγλωσσία, μα ο Φέρνης απαντούσε πως ήταν η απειρία της Φεύγης στην εξωτερική πολιτική , που την έκανε να υποπτεύεται έτσι τη Φο, αυτή η καλλονή δεν είχε επίβουλα σχέδια. Από τα υπερπόντια ταξίδια του έφερνε πλέον στη Φεύγη εντυπώσεις και γεγονότα φιλτραρισμένα από το λόγο της Φο. Κι επειδή αισθανόταν ένοχος γι αυτό, σε αντιδιστολή με την μέχρι τώρα πάγια πρακτική του με τη Φεύγη, τής έφερνε δώρα από τα ταξίδια του και της μιλούσε μελιστάλαχτα ακόμη κι αν αυτή άγγιζε ζητήματα παλαιών του πληγών.
Μέχρι που μια μέρα η Φο –κατ`εντολή των αρχηγών του κράτους της βεβαίως- πέταξε κλοτσηδόν τον Φέρνη από τη πρεσβεία της ξένης χώρας. Τώρα ο Φέρνης άρχισε να υψώνει τείχη ακόμη και απέναντι στη Φεύγη, λέγοντας ότι κανείς πλέον δεν τον κατανοεί και γι αυτό θέλει να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του ζητήματα απερίσπαστος. Επειδή ένιωθε ότι η Φεύγη διέθετε όλη τη μαεστρία να εισχωρεί στο εσωτερικό του, ως άρτια καταρτισμένη σ` αυτό το τομέα, σήκωσε σιγά-σιγά λίγα μέτρα τείχους για να προστατευτεί, χαράζοντας σύνορα.
Τότε η Φεύγη αποφάσισε να ασχοληθεί με την εξωτερική πολιτική της χώρας της. Κατάλαβε ότι ή χώρα της Φο θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να επιβουλευτεί εκ νέου τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, αν η ίδια δε φρόντιζε να συνάψει σχέσεις συνεργασίας ή να ρυθμίσει λεπτά διπλωματικά ζητήματα μαζί της. Ήταν η πρώτη φορά που η Φεύγη έλειψε τόσο πολύ στο Φέρνη ! Όσο η Φεύγη ρύθμιζε εμπορικές συμφωνίες και συνεργασίες με άλλα κράτη, ο Φέρνης διαπίστωνε ότι του λείπει όχι μόνο μια πολύτιμη φιλία , αλλά κυρίως αυτή η αυτάρεσκη γυναίκα που ξέρει να εκτιμά τα πολύτιμα κοσμήματά της. Μόλις επέστρεψε η Φεύγη από το διπλωματικό της ταξίδι με νέα συμβόλαια στα χέρια της για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας της αυτός τη ζήλεψε! Να λοιπόν που τα είχε καταφέρει τόσο καλά κι εκεί έξω, χωρίς θώρακες και σπαθιά !
Αποφάσισε να ανοίξει μία δίοδο στο τείχος μεταξύ των χωρών τους και της έδωσε τα κλειδιά. Η πρόσβαση στη χώρα του ήταν πλέον ελεγχόμενη από αυτόν και η μόνη υποχρέωση της Φεύγης ήταν να χτυπά το καμπανάκι της εισόδου, όταν επρόκειτο να ξεκλειδώσει τη βαριά πόρτα. Μα η Φεύγη τώρα το ήξερε καλά ! Δε θα εισχωρούσε ποτέ πια απρόσκλητη στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής του Φέρνη, εκτός αν απειλούνταν η ζωή του. Και αν κάτι της ξέφευγε από τις δραστηριότητές του Φέρνη στην ενδοχώρα ή ακόμη και aπό τα υπερπόντια ταξίδια του ήταν κι αυτό μέρος της μεταξύ τους συμφωνίας κατά το χάραγμα των συνόρων τους. Είναι οι λεπτές-λεπτές ισορροπίες που χρειάζεται να εφαρμόζουν οι γειτονικές χώρες , για να τηρούνται οι κανόνες της καλής γειτονίας. Κατά βάθος πίστευε η Φεύγη , πως κάποτε στα μοναχικά τους κράτη θα εποικήσουν πολλοί-πολλοί νέοι κάτοικοι. Και τότε αυτοί θα ζητήσουν να πέσουν τα τείχη και να αντικατασταθούν από απλά ορόσημα και πινακίδες . Όμως τούτη η μέρα αργούσε ακόμη τόσο , όσο και εξόρυξη των διαμαντιών.

ΠΟΥΑΝΤΕΡΙ

«Ο έχων δύο τον ένα
χιτώνα να χαρίζει»
δε πρόσεξες καλά
τη ρήση αυτή μωρό μου,
συ και τα δυο σου
πανωφόρια μοίρασες.
Τώρα σε ένδειας περιόδους,
τα ελλιπή σου μέτρα αναγνωρίζεις:
άλλοτε στενά, άλλοτε φαρδιά
τα ρούχα κάποτε που χάριζες
στα μέτρα τους δε στάθηκαν.
Πάντα ελλιπή
στων περιστάσεων το ύψος.
Τι να σου κάνουν μάτια μου
οι Αλλότριοι, οι Δανεικοί
για σε ποτέ δε θα `ναι
δέρμα σου,
μονάχη θα προβάρεις στρίφωμα
και το κουμπί πεισματικά
θ` αρνείται τη κουμπότρυπα.
Ιδίως τούτο
το τελευταίο πανωφόρι,
που εις μάτην ζητάς να δανειστείς,
το τέλος του Ηρακλή θυμίζει:
κατάσαρκα το φόρεσε
το δηλητηριασμένο
κι ενέγραψε στο Σύμπαν
το «πονώ».
Μα έλα μη μου απελπίζεσαι
ξαναθυμίσου το πουαντερί
(ένα πόντο άπλεκτο, μια καλή
και μια ριξιά
τα δυο τους μια θηλιά καλή
κι απ`την ανάποδη, ανάποδα)
ζεστή ζακέτα να μού πλέκω
για το «πονώ»
απ` της Αμάλθειας
το θρεπτικό μαλλί.
Αχ! Σώμα-Δέρμα μου
πόσα νυχτέρια να σου κάνω
στα μέτρα σου το πανωφόρι μου
να πλέξω;

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ

ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Αν η θλίψη περνά απ`τα μάτια,
κι αν τα μάτια μου έχουν μεγάλη
λείπει η εγγραφή σου η άλλη,
μες των χρόνων το πέρασμα Κάτια.

(Στα βιβλία ψάχνοντας βρήκα
της Γυναίκας την αιώνια προίκα).

Κι αν ζητώ στις ματιές των ανθρώπων
τη σπίθα που από τη κούνια μου λείπει,
της γενιάς σου η γραμμένη μου λύπη
θα πετάξει, ως καπνός αναθρώσκων.

(Στα δεντριά το φωνάζουν οι κίσσες:
πως της λύπης βαθιές μου είν`οι ρίζες...)

Τη λαμπρή ξαναγράφω σελίδα,
της Γυναίκας που είναι Μεγάλη,
από μένα θα δώσεις σκυτάλη
κόρη, στη γενιά σου αχτίδα.

(Γέφυρα αγάπης τα λόγια μου κάνω)
Γυναίκα , αξίζεις παραπάνω.

Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ ΙΙ

Η Φεύγη απεναντίας δεν έκανε συχνά ταξίδια στο εξωτερικό. Πίστευε πως οι εσωτερικές υποθέσεις της χώρας της χρειαζόταν πολύ χρόνο και φροντίδα για να ευημερεί. Μάλιστα το προαισθανόταν πολύ έντονα, ότι η οικονομία της χώρας της μπορούσε να βασιστεί μόνο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της –τα ορυχεία- γι αυτό κι έσκαβε συνέχεια νέα τούνελ ή διεύρυνε τα παλιά βάζοντας φουρνέλλα γιατί μέσα της ήξερε , ότι μια μέρα θα εξόρυσσε διαμάντια. Δε την ενδιέφερε η ποσότητα , ακόμη κι ένα μικρό διαμάντι ν`ανακάλυπτε θα ήταν ευχαριστημένη. Σα γυναίκα αισθανόταν την ανάγκη να φτιάξει ολόδικά της κοσμήματα με την επεξεργασία των διαμαντιών, που θα ανέσυρε από τα έγκατά της γης της.
Στην εξωτερική της πολιτική τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Η Φεύγη όταν επιχειρούσε ταξίδια σε άλλες χώρες –κυρίως της ενδοχώρας- δεν είχε να αντιμετωπίσει διπλωματικά επεισόδια. Γινόταν άμεσα αποδεκτή από τους διπλωμάτες των άλλων χωρών με μεγάλη εγκαρδιότητα και φιλοφρονήσεις , αλλά στη πραγματικότητα κανείς από αυτούς δεν το ομολογούσε ότι επιβουλευόταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Η Φεύγη εισέπραττε την εγκαρδιότητα αυτή ως πραγματική , όμως συχνά στις μελλοντικές τους συναλλαγές αποδεικνυόταν οι επίβουλες διαθέσεις τους και τότε επέστρεφε αμέσως στη χώρα της απογοητευμένη, έμπαινε μέσα στις στοές των ορυχείων και έσκαβε με μανία για να βρει τα πολυπόθητα διαμάντια.
Όταν την έβλεπε ο Φέρνης στεναχωρημένη τη πλησίαζε και της έλεγε πόσο χρήσιμο θα ήταν να ράψει κι αυτή ένα θώρακα , να αποκτήσει κι αυτή ένα σπαθί. Της θύμιζε ότι η καταγωγή της ελκόταν από τους Μεγάλους Στρατηλάτες, που με τα σπαθιά τους και τους ανθεκτικούς τους θώρακες κατέκτησαν το κόσμο. Μερικές φορές η Φεύγη υιοθετούσε τις συμβουλές του και πότε δανειζόταν το δικό του θώρακα, πότε πάλι έραβε δικούς της αυτοσχέδιους, που όμως αποδεικνυόταν ανεπαρκείς για τις αντρίκειες μάχες. Πώς θα μπορούσε εξ` άλλου αυτή να τα βγάλει πέρα με ανθρώπους, που επί αιώνες ήταν εξασκημένοι σε μάχες και λαβωματιές;
Η ανάμνηση των προγόνων της ήταν χρήσιμη ως προς το σκοπό και τη διαδρομή. Η Φεύγη σκόπευε μεν να κατακτήσει το κόσμο μακρύτερα από τη χώρα της, αλλά όχι με μάχες παρά με εμπορικές δοσοληψίες ή ακόμη και ανταλλαγές των προϊόντων τους. Αυτή θα εξήγαγε ακατέργαστα μεταλλεύματα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και θα έπαιρνε πιο τελειοποιημένα προϊόντα καθημερινής χρήσης. Τα διαμαντένια της κοσμήματα όμως δεν θα τα διαπραγματεύονταν με καμιά χώρα. Σκόπευε να τα κληροδοτήσει ως πολιτιστική κληρονομιά στη δική της χώρα κι αυτό ήταν και το σημείο που ουσιαστικά μνημόνευε πάντα τη καταγωγή της: το πολιτισμό των προγόνων της.

(συνεχίζεται...)

Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ

Κάποτε υπήρχαν δυό πολύ μικρές γειτονικές χώρες η Φεύγη και η Φέρνη , που η κάθε μιά τους φιλοξενούσε από ένα και μοναδικό κάτοικο που ήταν χαρακτηριστικοί του άνθρώπινου είδους : στη Φεύγη κατοικούσε η κυρία Φεύγη και στη Φέρνη ο κύριος Φέρνης. Δεδομένου ότι οι κάτοικοι των χωρών αυτών ήταν μοναδικοί , οι δυό τους δεν είχαν αναπτύξει μόνο τις κλασσικές γειτονικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν τις όμορες χώρες, αλλά τους συνέδεαν και ιδιαίτεροι συναισθηματικοί δεσμοί, γιατί μιλούσαν σχεδόν την ίδια γλώσσα, είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη κι έθιμα και σχεδόν παρόμοια καταγωγή. Η καταγωγή του Φέρνη, όπως αυτός ισχυριζόταν, ελκόταν κατά το μισό από τη νησιωτική περιοχή του Ωκεανού, που στο παρελθόν είχαν επικρατήσει οι Αμαζόνες και κατά το μισό από την ενδοχώρα, ενώ η καταγωγή της Φεύγης ελκόταν μόνο από την ενδοχώρα , όμως με επίσης ένδοξους στρατηλάτες προγόνους το Φίλιππο και το Μεγαλέξαντρο.
Συχνά ο Φέρνης συναλλασσόταν με άλλες χώρες ή συνδιαλεγόταν για διάφορα θέματα εξωτερικής πολιτικής κι όταν επέστρεφε στη χώρα του τη Φέρνη επισκεπτόταν τη φίλη του τη Φεύγη και της εξιστορούσε τις εμπειρίες του. Επειδή τα ονόματά τους έμοιαζαν πολύ επίσημα για να τα χρησιμοποιούν στη καθημερινότητα τους είχαν υιοθετήσει το παρατσούκλι «Φρέντι» που στη δική τους κοινή διάλεκτο σήμαινε φιλαράκος. Μ`αυτό το τρόπο επικύρωναν το μεταξύ τους συναισθηματικό δεσμό στις καθημερινές συνδιαλαγές τους, που ξέφευγε από τις τυπικότητες.
Τα σύνορα μεταξύ των χωρών αυτών ήταν επίσης πολύ χαλαρά. Στη πραγματικότητα δε χρειαζόταν οριοθετήσεις, γιατί δεν υπήρχαν διεκδικήσεις: κι οι δυο τους ήξεραν πως αριστερά του χάρτη τους υπήρχε η Φεύγη και δεξιότερα η Φέρνη. Σε στιγμές που ο Φέρνης ήταν πολύ απασχολημένος με τα εσωτερικά πράγματα της χώρας του έπιανε ακριβώς το τόπο που του αναλογούσε, χωρίς σπιθαμή παραχωρήσεων. Στη χώρα του δε συνέβαιναν και πολλές εσωτερικές αναταράξεις. ‘Ολα τα εσωτερικά ζητήματα ήταν καλά τακτοποιημένα, γιατί ο Φέρνης φρόντιζε να τα ελέγχει τακτικά, επειδή πίστευε ότι οποιεσδήποτε αλλαγές στα εσωτερικά της χώρας του, θα επέφεραν σοβαρά διπλωματικά επεισόδια με τις χώρες διαλόγου του. Στη χώρα της Φεύγης έριχνε μια ματιά σε καθημερινή βάση και διαπίστωνε ότι συχνά εκεί επικρατούσαν εσωτερικές αναταράξεις, που επηρέαζαν και τη δική του επιφανειακή τάξη πραγμάτων, όταν τις αντιλαμβανόταν.
Η Φεύγη δεν είχε την ίδια άποψη με κείνον για τα εσωτερικά πράγματα της χώρας της: αυτή ήταν μία σκαπανέας. Της άρεσε να ανακαλύπτει νέες ισορροπίες στις εσωτερικές της υποθέσεις και κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά στη προσωρινή τάξη πραγμάτων της έπιανε το κασμά και το φτυάρι και έσκαβε όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πολύ προσπαθώντας να βρει τη βλάβη που προκαλούσε την επιφανειακή διαταραχή της ισορροπίας.
Ο Φέρνης που κατά το μισό του προερχόταν από τις ωκεάνειες χώρες έκανε συχνά ταξίδια αποκομίζοντας νέες εμπειρίες. Προσπαθούσε να ρυθμίσει τις διπλωματικές του σχέσεις με τις χώρες εκτός της χερσονήσου ,όπου ανήκε η χώρα του, ώστε να είναι ήσυχος , ότι δεν κινδυνεύει κάθε φορά που αποφάσιζε να τολμήσει υπερπόντια ταξίδια μεγάλης χρονικής διάρκειας..
Συχνά όμως επέστρεφε στη Φέρνη αποκαμωμένος, γιατί στα ταξίδια του συναντούσε μεγάλα κύματα για το σκαρί του και παρόλο που ήταν πολύ καλός καπετάνιος, δεν υπήρχε ούτε ένα ταξίδι στο ημερολόγιο καταστρώματος, που να μη έχει καταγραφεί ότι χαρακτηρίζονταν από απότομες καιρικές μεταπτώσεις. Όταν μάλιστα είχε συναντήσεις με τους διπλωμάτες των άλλων χωρών για να ρυθμίσει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, πολλές φορές επέστρεφε στη χώρα του αποκαμωμένος, κουρελιασμένος ακόμη και λαβωμένος. Για να προστατεύεται από τις λαβωματιές των ξένων ξιφών είχε ράψει κατάστηθα ένα θώρακα, γιατί παρόλο που κανένας εχθρός του δε το γνώριζε, αυτός θεωρούσε ως πιο τρωτό σημείο τη καρδιά του. Εκεί πληγωνόταν συχνά κι αιμορραγούσε.
Το αίμα του όμως ήταν διάφανο, κανείς δεν είχε την ικανότητα να το διακρίνει εκτός από τη Φεύγη. Αυτή έβλεπε το ξεραμένο διάφανο αίμα να λαμπυρίζει πάνω στο θώρακα, σα το ρετσίνι που δακρύζει από τα κωνοφόρα δέντρα. ‘Οταν οι λαβωματιές ήταν πολύ πρόσφατες και το διάφανο αίμα δε προλάβαινε να πήξει , ούτε κι η Φεύγη ακόμη δεν το αντιλαμβανόταν.
Γυρνώντας από τα ταξίδια του ο Φέρνης της εξιστορούσε τις εντυπώσεις του, αλλά σχεδόν πάντα απέφευγε να της περιγράψει αμέσως οτιδήποτε αφορούσε τις λαβωματιές του. Αν η Φεύγη άγγιζε τη πληγή του -γιατί τον ένιωθε βαθιά- ο Φέρνης έβγαζε απειλητικά εναντίον της το ξίφος από το θηκάρι του. Έτσι αυτή απογοητευμένη εγκατέλειπε το Φέρνη και έφευγε για τη δική της χώρα , όπου έμπαινε βαθιά στις στοές και διεύρυνε όλο και περισσότερο τα ορυχεία. Όταν ο Φέρνης αισθανόταν μοναξιά ερχόταν εκείνος ως επισκέπτης στη χώρα της Φεύγης και τότε αυτή με αγάπη και υπομονή καθάριζε τη πληγή του από το ξεραμένο διάφανο αίμα. Συχνά αναρωτιόταν ποιά θα `ταν η τύχη του «Φρέντι» της άραγε , αν δε φορούσε το θώρακα προστασίας;

(συνεχίζεται........)

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ
ΜΙΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ Σ`ΟΛΕΣ/-ΟΥΣ ΣΑΣ
ΜΕ ΑΓΑΠΗ,
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ!








Αίνιγμα προαιώνιο
της ανάγκης, της επιθυμίας
η ματαίωση,
στο μεταίχμιο λόγων ανέκφραστων,
σφαλιστών δοντιών
και πετρωμένων χειλιών.
Του διφορούμενου,
του ανεξήγητου η επίλυση,
στης Σφίγγας το θεώρημα
διατυπώνεται:
«Άυλο σώμα
από αστρόσκονη φτιαγμένο,
μες τη βαρύτητα της σάρκας
εξαντλείται,
με τις επιθυμίες των Άλλων
διασταυρώνεται».
Κι αν συνταιριάζει κάπου,
αν κάπου συναντιέται,
με την αρμονική
της Αγάπης τραγουδιέται
λόγια γλυκά, λόγια εύηχα
λόγια αιώνων,
στο τρισυπόστατο της Ύπαρξης
ανάθημα.
Η Σχετικότητα του κόσμου
της Σφίγγας αίτημα αιώνιο
προς επίλυση:
Εγώ Ειμί σε Σχέση,
στο Δεσμό.
Προς τούτο ο Γόρδιος
τω όντι με σπαθί ελύθη,
καθότι η λύση των δεσμών
με διαξιφισμούς
από πάντα συντελείται.

ΠΕΡΙΚΟΠΗ - ΝΥΜΦΑΙΟ

Τώρα διαλέγεις
πιο γήινες διασταυρώσεις,
αφήνεις πίσω σου την άσφαλτο
και χάνεσαι στα δάση
ανεξερεύνητες ψάχνοντας
διαδρομές.
Δεν είναι πια ενήμεροι
οι χάρτες,
το στίγμα σου
δεν το `χει ο δορυφόρος
-αυτοπροσδιορίζεσαι.
Στα δέντρα μπήγεις
τα σημάδια σου,
ψεκάζεις σταθερά σημεία
με σπρέι κόκκινο,
τις πηγές σημαδεύεις
για το γυρισμό.
Νέους χάρτες δικούς σου
σχεδιάζεις,
στα μέτρα σου
(που πορευόσουν τόσα χρόνια
με πλοηγούς
αλλότριων χαρτογραφήσεων).
Εκεί να σταθείς:
στα χωριά των κτηνοτρόφων,
που χαλαρά τα ζωντανά εποπτεύουν,
μουσκεμένο στο γάλα τους
ψωμί να σε φιλέψουν
και πες για πρώτη σου φορά
πως δεν έχεις λαθέψει διαδρομή,
πως συ διαλέγεις ν` αφεθείς
ανάμεσα Περικοπή-Νυμφαίο.

ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

ΣΤΗ ΜΕΡΙΛ (ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ)

ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ (ΜΚΟ)

"ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ- ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ"

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗΣ (LINKS ΔΙΠΛΑ)

Ξεδιπλώσου:
βγάλε απ`το σεντούκι
τη σημαία των μεγάλων εξεγέρσεων
και πορεύσου
στη στρογγυλή πλατεία
των διαδηλώσεων.
Συντονίσου
με το λαό της καρτερικότητας,
της ανέχειας, της στέρησης,

της προσμονής.
Δίχως χρώμα σημαία κράτα,
στο πέτο σου φόρα μάρτηδες,
στριφτή κλωστή της αναγέννησης
ασπροκόκκινη στροβιλιστή.
Κι αν το κόκκινο για κάποιους
θα πεί αίμα,
για σένα σημαίνει καρδιά.
Αν για κείνους σημαίνει λαβώνω,
για σένα σημαίνει λαβώνομαι,
κι αν εκείνοι το λένε φωτιά
εσύ πες το πυράδα ψυχής.
Συμπορεύσου`
πονά η γη μας απ`τις λαβωματιές
μ`αίμα ποτίζεται και συμπονά,
ακαλλιέργητη προσμένει τ`άξια χέρια

της συναδέλφωσης και της συμπόνοιας.

ΣΥΓ-ΧΡΟΝΙΚΟΙ ΛΟΓΟ-ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

(Δε θα αφιερώσω ποίημα,

μα τους παρακάτω προβληματισμούς:)

Αχ! αυτή η Ελληνίδα! Μ` έχει συγκινήσει πολλές φορές με τη ποίησή της , μα τώρα με τη πρωτοβουλία της αυτή, να ενώσει δηλ. όλο το ποιητικό κόσμο του διαδικτύου με συνεπήρε εντελώς. Σκεφτόμουν να ανταποκριθώ γράφοντας κάτι «μεγάλο» για τη ποίηση, όμως πώς θα μπορούσα εγώ η τόση λίγη να γράψω κάτι μεγάλο, γι αυτή τη Μεγάλη Αγαπημένη-την Ale Amoroza - όπως την έχει βαφτίσει η Μαρία Θανοπούλου, η ψυχή αυτής της ομάδας του Λόγου και της τέχνης, στην οποία ταπεινά μόνο συμμετέχω.

Αναρωτήθηκα γιατί γράφω άραγε, υπάρχει ποτέ ένα γιατί;
Νομίζω ότι τα λόγια από μόνα τους βγαίνουν στο χαρτί, σα να `ναι εγκλωβισμένα και να ζητούν μια διέξοδο διαφυγής κι εγώ είμαι μόνο το μέσο, το χέρι που κρατά το κονδυλοφόρο να γράψει στο χαρτί ή στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή.

Τότε τι φυλακίζει τα λόγια;
Είναι το ανεκπλήρωτο του καθένα, τελείως διαφορετικό για το κάθε άνθρωπο, που ματαιωμένο καθώς τού πισωγυρίζει , δεν αντέχει να μένει μέσα του αβίωτο και να θαφτεί. Θέλει να προτείνει κάτι καλύτερο, ένα διαφορετικό τρόπο να συμβαίνουν τα πράγματα . Κι επειδή σήμερα-αλλά κι από πάντα- οι γλώσσες και οι λέξεις τους είναι τόσες πολλές μα και τόσο λίγες ταυτόχρονα για να περιγράψουν το μέσα μας , εκεί στο βαθύ μας εαυτό υπάρχουν τα θραύσματα της «ενιαίας επικοινωνιακής γλώσσας » όλων των ανθρώπων.

Όλο αυτό μου θύμισε τη κομμένη γλώσσα των ντόπιων πληθυσμών μας -εδώ στη Βόρεια Ελλάδα - που για χάρη πολιτικών σκοπιμοτήτων της δεκαετίας του 1930, γενιές ανθρώπων ποτίστηκαν με ρετσινόλαδο, φυλακίστηκαν και διώχθηκαν , ώστε να μη μιλούν τη ντοπιολαλιά τους. Τι νανουρίσματα μπορούσαν άραγε εκείνες οι μάνες να τραγουδήσουν και σε ποια γλώσσα; Τι παραμύθια μπορούσαν να διηγηθούν στα παιδιά τους και σε ποια γλώσσα; Ποια τραγούδια στο γάμο , ποια στο θάνατο και σε ποια γλώσσα;

Απόγονος εκείνης της γενιάς έχω μέσα μου ακόμη τα θραύσματα της γλώσσας που δε ειπώθηκε, που δεν εκφράστηκε , γιατί το κρατητήριο και το ρετσινόλαδο δεν κατάφεραν να πάψουν την μουγκή , τη κομμένη γλώσσα να ζητά πάντα να εκφραστεί.

Αλλά κι όλοι εκείνοι , που δε στερήθηκαν την ελευθερία της έκφρασης, τι πράγμα αναζητούν μέσα από το παιχνίδισμα του λόγου , που παίρνει εικόνες, ήχους , χρώματα, μυρωδιές αναπολήσεις, μνήμες , επιθυμίες, ιδανικά και όνειρα τα ζυμώνει με λέξεις και τα προτείνει στο έξω κόσμο να τα μαντέψει, να τα αποκρυπτογραφήσει ;

Ο ποιητής ενεργεί σαν ένα παιδί που παίζει. Δημιουργεί ένα δικό του φανταστικό κόσμο , που τον παίρνει στα σοβαρά, τον εφοδιάζει με άπειρη ψυχική ενέργεια και τον ξεχωρίζει καθαρά από την πραγματικότητα. Αυτό τον κόσμο τον βιώνει σα να είναι, και του προκαλεί την ίδια ευχαρίστηση , που του προκαλούσε το παιχνίδι των παιδικών του χρόνων , όταν τον απελευθέρωνε από τη βαριά πραγματικότητα των ενηλίκων. Η ποίηση δηλ. για το ποιητή είναι ένας μεταβατικός χώρος, που αν ήταν πραγματικός δεν θα προκαλούσε τόση ευχαρίστηση, γιατί οι συγκινήσεις και τα συναισθήματά του δεν θα έβρισκαν πεδίο έκφρασης.

Όμως το θέμα για τον ποιητή ή για τον καλλιτέχνη γενικότερα δεν τελειώνει μόνο στο να εκφράσει. Δεν του αρκεί . Δίνει μια επιταγή επικοινωνίας σε κάθε παραλήπτη και περιμένει εκείνη την άγια στιγμή, την άγια ώρα που ο Άλλος θα μπορεί να επι-κοινωνήσει μέσα από τα δικά του λόγια , τα δικά του συναισθήματα . Να συγ-κοινωνήσει το δικό του λόγο ύπαρξης, δείχνοντας μια άνευ όρων πίστη στην επικοινωνία μέσω της γλώσσας.
Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ ο Άλλος εν τέλει; Γιατί είναι ο καθρέφτης μας , είναι η αντανάκλαση του κόσμου μας κι όσο πιο διαφορετικές ερμηνείες πάρουν οι λέξεις μας τόσο πιο πλούσιος θα μας πισωγυρίσει ο κόσμος.

Αυτή είναι η πρόταση λοιπόν του ποιητή , του καλλιτέχνη : δίνει το χέρι και απλώνει γέφυρες επικοινωνίας, για να διαβούμε απέναντι, να σπάσουμε τα φράγματα της μοναχικότητας του εδώ και τώρα και μέσα από τη μοναδική ερμηνεία του κάθε Άλλου στα λόγια μας, να αντιληφθούμε τον κόσμο με μεγαλύτερη ευρύτητα, με μεγαλύτερη ευρυχωρία.
«Με την αξία του και όμως ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος σ` αυτή τη γη» αναφέρει ο Χαίντερλιν και θα συμπληρώσω , ότι ο τελευταίος ποιητής στο πλανήτη γη θα πάψει να υπάρχει, όταν θα πάψει να υπάρχει και ο τελευταίος άνθρωπος.

ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΟΓΙΑΤΖΗ

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΥΦΛΗΣ

Σε ονειρεύτηκα:
Έφτυσες στο χώμα φτιάχνοντας πηλό
και δυό καπάκια μου βαλες
για βλέφαρα στα μάτια.
Είπες: «ανάβλεψον»
Μαρία μου,
τούτο το θαύμα είναι του Υιού σου
εμείς οι γυναίκες,
ποτέ μας δε καταπιαστήκαμε
με θάυματα,
εξόν από κείνο του Ανθρώπου.
«Και λίγο είναι τούτο το Θαύμα;»
Μου αποκρίθηκες.
Έβγαλα από μέσα μου
τη σπερμοδόχο μας καταβολή
κι είπα:
«είμαι από μόνη μου ένα Θαύμα».
Ένιωσα
τα πήλινα μου βλέφαρα,
να εκσφενδονίζονται αιώνες μακριά.
«Φως!» φώναξα
κι ενώθηκα με τ`άστρα!

ΧΡΟΝΟΣ-ΠΟΝΟΣ (Ο ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ)

(ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ Μ`ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

&ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ)

Κέρασμα από μένα το εισιτήριο,
(που σ` έχουν φάει αδελφούλα μου
οι υποχρεώσεις),
έλα να ξεδώσουμε
σε πολυπλοκότητας ρόλων
παράσταση-Καμίνο Ρεάλ-
ξέρεις πόσο καλά κατέχω
από θεατρολογία.
(Αχ! πώς σ`άκουσα !)
Πού να `ξερα πως θα `σουν
εσύ η σκηνοθέτιδα , εσύ κι η θεατρίνα
-τούτο το έργο δε το `χα ξαναδεί.
Μέρος κι εγώ του σκηνικού,
μοντέρνα η παράσταση
-με προεκτάσεις στη πλατεία-
κι εσύ να μπαινοβγαίνεις
με τα κοστούμια και τις μάσκες σου,
(ποιο να `ναι τ` αληθινό σου πρόσωπο;)
Με το πετσί σου ένα είν`οι ρόλοι
-σου πάει το θέατρο ομολογουμένως-
μα ποια είσαι τέλος πάντων
(και ποια είμ` εγώ εν τέλει)
-αδυνατώ να διακρίνω…
Να το πάλι το ίδιο λάθος,
δε γδέρνεται το πετσί του ρόλου σου
γλυκιά μου,
μού ρίχνεις προβολείς στα μάτια,
(μη σε δω που πλησιάζεις.)
Χτυπάει το κουδούνι-διάλειμμα-
ανακατεύεσαι με το πλήθος,
«γαριδάκια-τσιπς-πορτοκαλάδες,
γυαλιά 4-D για τη παράσταση».
Από πάντα ήμουν καλή στις συσχετίσεις,
3-D οι κλασσικές διαστάσεις
(κι η τέταρτη μονίμως μου γλιστράει).
Είναι του Χρόνου τούτη η συνάρτηση
ή του Πόνου;

Χρόνος-Πόνος ο Πανδαμάτωρ….