ΧΡΟΝΟΣ-ΠΟΝΟΣ (Ο ΠΑΝΔΑΜΑΤΩΡ)

(ΚΑΘΕ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ Μ`ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

&ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ)

Κέρασμα από μένα το εισιτήριο,
(που σ` έχουν φάει αδελφούλα μου
οι υποχρεώσεις),
έλα να ξεδώσουμε
σε πολυπλοκότητας ρόλων
παράσταση-Καμίνο Ρεάλ-
ξέρεις πόσο καλά κατέχω
από θεατρολογία.
(Αχ! πώς σ`άκουσα !)
Πού να `ξερα πως θα `σουν
εσύ η σκηνοθέτιδα , εσύ κι η θεατρίνα
-τούτο το έργο δε το `χα ξαναδεί.
Μέρος κι εγώ του σκηνικού,
μοντέρνα η παράσταση
-με προεκτάσεις στη πλατεία-
κι εσύ να μπαινοβγαίνεις
με τα κοστούμια και τις μάσκες σου,
(ποιο να `ναι τ` αληθινό σου πρόσωπο;)
Με το πετσί σου ένα είν`οι ρόλοι
-σου πάει το θέατρο ομολογουμένως-
μα ποια είσαι τέλος πάντων
(και ποια είμ` εγώ εν τέλει)
-αδυνατώ να διακρίνω…
Να το πάλι το ίδιο λάθος,
δε γδέρνεται το πετσί του ρόλου σου
γλυκιά μου,
μού ρίχνεις προβολείς στα μάτια,
(μη σε δω που πλησιάζεις.)
Χτυπάει το κουδούνι-διάλειμμα-
ανακατεύεσαι με το πλήθος,
«γαριδάκια-τσιπς-πορτοκαλάδες,
γυαλιά 4-D για τη παράσταση».
Από πάντα ήμουν καλή στις συσχετίσεις,
3-D οι κλασσικές διαστάσεις
(κι η τέταρτη μονίμως μου γλιστράει).
Είναι του Χρόνου τούτη η συνάρτηση
ή του Πόνου;

Χρόνος-Πόνος ο Πανδαμάτωρ….