ΠΟΥΑΝΤΕΡΙ

«Ο έχων δύο τον ένα
χιτώνα να χαρίζει»
δε πρόσεξες καλά
τη ρήση αυτή μωρό μου,
συ και τα δυο σου
πανωφόρια μοίρασες.
Τώρα σε ένδειας περιόδους,
τα ελλιπή σου μέτρα αναγνωρίζεις:
άλλοτε στενά, άλλοτε φαρδιά
τα ρούχα κάποτε που χάριζες
στα μέτρα τους δε στάθηκαν.
Πάντα ελλιπή
στων περιστάσεων το ύψος.
Τι να σου κάνουν μάτια μου
οι Αλλότριοι, οι Δανεικοί
για σε ποτέ δε θα `ναι
δέρμα σου,
μονάχη θα προβάρεις στρίφωμα
και το κουμπί πεισματικά
θ` αρνείται τη κουμπότρυπα.
Ιδίως τούτο
το τελευταίο πανωφόρι,
που εις μάτην ζητάς να δανειστείς,
το τέλος του Ηρακλή θυμίζει:
κατάσαρκα το φόρεσε
το δηλητηριασμένο
κι ενέγραψε στο Σύμπαν
το «πονώ».
Μα έλα μη μου απελπίζεσαι
ξαναθυμίσου το πουαντερί
(ένα πόντο άπλεκτο, μια καλή
και μια ριξιά
τα δυο τους μια θηλιά καλή
κι απ`την ανάποδη, ανάποδα)
ζεστή ζακέτα να μού πλέκω
για το «πονώ»
απ` της Αμάλθειας
το θρεπτικό μαλλί.
Αχ! Σώμα-Δέρμα μου
πόσα νυχτέρια να σου κάνω
στα μέτρα σου το πανωφόρι μου
να πλέξω;