Η Φεύγη απεναντίας δεν έκανε συχνά ταξίδια στο εξωτερικό. Πίστευε πως οι εσωτερικές υποθέσεις της χώρας της χρειαζόταν πολύ χρόνο και φροντίδα για να ευημερεί. Μάλιστα το προαισθανόταν πολύ έντονα, ότι η οικονομία της χώρας της μπορούσε να βασιστεί μόνο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της –τα ορυχεία- γι αυτό κι έσκαβε συνέχεια νέα τούνελ ή διεύρυνε τα παλιά βάζοντας φουρνέλλα γιατί μέσα της ήξερε , ότι μια μέρα θα εξόρυσσε διαμάντια. Δε την ενδιέφερε η ποσότητα , ακόμη κι ένα μικρό διαμάντι ν`ανακάλυπτε θα ήταν ευχαριστημένη. Σα γυναίκα αισθανόταν την ανάγκη να φτιάξει ολόδικά της κοσμήματα με την επεξεργασία των διαμαντιών, που θα ανέσυρε από τα έγκατά της γης της.
Στην εξωτερική της πολιτική τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Η Φεύγη όταν επιχειρούσε ταξίδια σε άλλες χώρες –κυρίως της ενδοχώρας- δεν είχε να αντιμετωπίσει διπλωματικά επεισόδια. Γινόταν άμεσα αποδεκτή από τους διπλωμάτες των άλλων χωρών με μεγάλη εγκαρδιότητα και φιλοφρονήσεις , αλλά στη πραγματικότητα κανείς από αυτούς δεν το ομολογούσε ότι επιβουλευόταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Η Φεύγη εισέπραττε την εγκαρδιότητα αυτή ως πραγματική , όμως συχνά στις μελλοντικές τους συναλλαγές αποδεικνυόταν οι επίβουλες διαθέσεις τους και τότε επέστρεφε αμέσως στη χώρα της απογοητευμένη, έμπαινε μέσα στις στοές των ορυχείων και έσκαβε με μανία για να βρει τα πολυπόθητα διαμάντια.
Όταν την έβλεπε ο Φέρνης στεναχωρημένη τη πλησίαζε και της έλεγε πόσο χρήσιμο θα ήταν να ράψει κι αυτή ένα θώρακα , να αποκτήσει κι αυτή ένα σπαθί. Της θύμιζε ότι η καταγωγή της ελκόταν από τους Μεγάλους Στρατηλάτες, που με τα σπαθιά τους και τους ανθεκτικούς τους θώρακες κατέκτησαν το κόσμο. Μερικές φορές η Φεύγη υιοθετούσε τις συμβουλές του και πότε δανειζόταν το δικό του θώρακα, πότε πάλι έραβε δικούς της αυτοσχέδιους, που όμως αποδεικνυόταν ανεπαρκείς για τις αντρίκειες μάχες. Πώς θα μπορούσε εξ` άλλου αυτή να τα βγάλει πέρα με ανθρώπους, που επί αιώνες ήταν εξασκημένοι σε μάχες και λαβωματιές;
Η ανάμνηση των προγόνων της ήταν χρήσιμη ως προς το σκοπό και τη διαδρομή. Η Φεύγη σκόπευε μεν να κατακτήσει το κόσμο μακρύτερα από τη χώρα της, αλλά όχι με μάχες παρά με εμπορικές δοσοληψίες ή ακόμη και ανταλλαγές των προϊόντων τους. Αυτή θα εξήγαγε ακατέργαστα μεταλλεύματα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και θα έπαιρνε πιο τελειοποιημένα προϊόντα καθημερινής χρήσης. Τα διαμαντένια της κοσμήματα όμως δεν θα τα διαπραγματεύονταν με καμιά χώρα. Σκόπευε να τα κληροδοτήσει ως πολιτιστική κληρονομιά στη δική της χώρα κι αυτό ήταν και το σημείο που ουσιαστικά μνημόνευε πάντα τη καταγωγή της: το πολιτισμό των προγόνων της.
Στην εξωτερική της πολιτική τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Η Φεύγη όταν επιχειρούσε ταξίδια σε άλλες χώρες –κυρίως της ενδοχώρας- δεν είχε να αντιμετωπίσει διπλωματικά επεισόδια. Γινόταν άμεσα αποδεκτή από τους διπλωμάτες των άλλων χωρών με μεγάλη εγκαρδιότητα και φιλοφρονήσεις , αλλά στη πραγματικότητα κανείς από αυτούς δεν το ομολογούσε ότι επιβουλευόταν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Η Φεύγη εισέπραττε την εγκαρδιότητα αυτή ως πραγματική , όμως συχνά στις μελλοντικές τους συναλλαγές αποδεικνυόταν οι επίβουλες διαθέσεις τους και τότε επέστρεφε αμέσως στη χώρα της απογοητευμένη, έμπαινε μέσα στις στοές των ορυχείων και έσκαβε με μανία για να βρει τα πολυπόθητα διαμάντια.
Όταν την έβλεπε ο Φέρνης στεναχωρημένη τη πλησίαζε και της έλεγε πόσο χρήσιμο θα ήταν να ράψει κι αυτή ένα θώρακα , να αποκτήσει κι αυτή ένα σπαθί. Της θύμιζε ότι η καταγωγή της ελκόταν από τους Μεγάλους Στρατηλάτες, που με τα σπαθιά τους και τους ανθεκτικούς τους θώρακες κατέκτησαν το κόσμο. Μερικές φορές η Φεύγη υιοθετούσε τις συμβουλές του και πότε δανειζόταν το δικό του θώρακα, πότε πάλι έραβε δικούς της αυτοσχέδιους, που όμως αποδεικνυόταν ανεπαρκείς για τις αντρίκειες μάχες. Πώς θα μπορούσε εξ` άλλου αυτή να τα βγάλει πέρα με ανθρώπους, που επί αιώνες ήταν εξασκημένοι σε μάχες και λαβωματιές;
Η ανάμνηση των προγόνων της ήταν χρήσιμη ως προς το σκοπό και τη διαδρομή. Η Φεύγη σκόπευε μεν να κατακτήσει το κόσμο μακρύτερα από τη χώρα της, αλλά όχι με μάχες παρά με εμπορικές δοσοληψίες ή ακόμη και ανταλλαγές των προϊόντων τους. Αυτή θα εξήγαγε ακατέργαστα μεταλλεύματα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της και θα έπαιρνε πιο τελειοποιημένα προϊόντα καθημερινής χρήσης. Τα διαμαντένια της κοσμήματα όμως δεν θα τα διαπραγματεύονταν με καμιά χώρα. Σκόπευε να τα κληροδοτήσει ως πολιτιστική κληρονομιά στη δική της χώρα κι αυτό ήταν και το σημείο που ουσιαστικά μνημόνευε πάντα τη καταγωγή της: το πολιτισμό των προγόνων της.
(συνεχίζεται...)
Το τέλος του κομματιού αυτού έχει δυνατά μηνυματα, αλλά θέλω να δω & τη συνέχεια για να πω συμπεράσματα.Είναι πολύ ωραίο σαν κείμενο & αυτό & το προηγούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφή