ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ Αν η θλίψη περνά απ`τα μάτια,
κι αν τα μάτια μου έχουν μεγάλη
λείπει η εγγραφή σου η άλλη,
μες των χρόνων το πέρασμα Κάτια.
(Στα βιβλία ψάχνοντας βρήκα
της Γυναίκας την αιώνια προίκα).
Κι αν ζητώ στις ματιές των ανθρώπων
τη σπίθα που από τη κούνια μου λείπει,
της γενιάς σου η γραμμένη μου λύπη
θα πετάξει, ως καπνός αναθρώσκων.
(Στα δεντριά το φωνάζουν οι κίσσες:
πως της λύπης βαθιές μου είν`οι ρίζες...)
Τη λαμπρή ξαναγράφω σελίδα,
της Γυναίκας που είναι Μεγάλη,
από μένα θα δώσεις σκυτάλη
κόρη, στη γενιά σου αχτίδα.
(Γέφυρα αγάπης τα λόγια μου κάνω)
Γυναίκα , αξίζεις παραπάνω.
Μου άρεσε πολύ ο ρυθμός του και κυρίως το παιχνίδι του ρυθμού που τονίζει εσωτερικεύοντας κάποια πράγματα μέσα σε παρενθέσεις. Πολύ ωραίο από κάθε άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλεξ,
ΑπάντησηΔιαγραφήσ`ευχαριστώ για το σχόλιο, περίμενα ξέρεις μήπως σχολιάστεί από καμιά γυναίκα, γιατί σ`Αυτήν αναφέρεται αλλά ...που...
Και τα δικά μου ευχαριστήρια από κάθε άποψη...
Σημείωση: ο ρυθμός είναι αυτός της κούνιας.
Και είναι πάρα πολύ όμορφος, Ευγενία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά που; Ευγενία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραπονιάρα μου φιλενάδα.... εσύ και τα κομμάτια σου είστε τόσο υψηλά που κανείς σκέφτεται να αγγίξει.
Στο χω πει πολλές φορές πόσο η στιβαρότητα της γραφής σου με εντυπωσιάζει
Κι όσο για τη μητέρα είναι πονεμένη ιστορία ακόμα και τώτα μετά από τόσα χρόνια μνήμες μνήμες....
Μέρη μου, στ`αλήθεια δεν είναι παράπονο ούτε και θα θελα να εκμαιέυσω ένα κολακευτικό σχόλιο. Μα αυτό τώρα, να με ανεβάζεις εκεί στο Βάθρο, εγώ τώρα πώς θα κάτέβω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εσείς οι ισάξιες-ισάξοί μου (για να μη πω και κάτι παραπάνω) φοβάστε να με αγγίξετε...Αλλίμονο! Μόνο αυτό έχω να πω...