Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ ΙΙΙ

Ο Φέρνης ήταν πιο πρακτικός άνθρωπος. Πίστευε πως το σκάψιμο της Φεύγης μπορεί και να ήταν μάταιο. Πόσοι και πόσοι δε πίστεψαν σε θησαυρούς θαμένους ανά τους αιώνες , για χρόνια και χρόνια έσκαβαν χωρίς αποτελέσματα...
Ίσως και να επρόκειτο για μια απλή φαντασίωση της Φεύγης, τόσα χρόνια μέσα στα ορυχεία ίσως να είχε ήδη κουραστεί, όμως δεν της αρκούσαν αυτής της αυτάρεσκης τα Φο-μπιζού. Στο τελευταίο του ταξίδι είχε γνωρίσει μια λυγερή κοπέλλα που στολιζόταν με τέτοια μπιζού. Τί όμορφη που ήταν!
Για τη Φο απέφευγε συνειδητά να μιλά με λεπτομέρειες στη Φεύγη κατά τις επιστροφές του μετά τις διπλωματικές ανταλλαγές στη χώρας της, στην οποία αυτή επιτελούσε το ρόλο της διερμηνείας των αρχηγών. Από το τρόπο που νοηματοδοτούσε το ρόλο της Φο, η Φεύγη καταλάβαινε ότι ο Φέρνης δεν της εξιστορούσε τα πραγματικά γεγονότα της λεπτής διπλωματίας, αλλά μόνο όσα του μετέφραζε η Φο. Κι αυτή στόλιζε τους λόγους των διπλωματών με καλολογικά στοιχεία, ώστε να μη φανεί ο πραγματικός σκοπός των αρχηγών , δηλαδή να παρασύρουν το Φέρνη σε διάλογο, προκειμένου αυτός να τους διευκολύνει τη δίοδο προς τη χώρα με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, δηλ. στη χώρα της Φεύγης.
Η Φεύγη το έλεγε συχνά στο Φέρνη , πώς πρώτη του φορά δείχνει τόση άμετρη εμπιστοσύνη σε μια διερμηνέα άλλου κράτους, μάλιστα τού επεσήμαινε ότι η δουλειά της ήταν ακριβώς αυτή η πολυγλωσσία, μα ο Φέρνης απαντούσε πως ήταν η απειρία της Φεύγης στην εξωτερική πολιτική , που την έκανε να υποπτεύεται έτσι τη Φο, αυτή η καλλονή δεν είχε επίβουλα σχέδια. Από τα υπερπόντια ταξίδια του έφερνε πλέον στη Φεύγη εντυπώσεις και γεγονότα φιλτραρισμένα από το λόγο της Φο. Κι επειδή αισθανόταν ένοχος γι αυτό, σε αντιδιστολή με την μέχρι τώρα πάγια πρακτική του με τη Φεύγη, τής έφερνε δώρα από τα ταξίδια του και της μιλούσε μελιστάλαχτα ακόμη κι αν αυτή άγγιζε ζητήματα παλαιών του πληγών.
Μέχρι που μια μέρα η Φο –κατ`εντολή των αρχηγών του κράτους της βεβαίως- πέταξε κλοτσηδόν τον Φέρνη από τη πρεσβεία της ξένης χώρας. Τώρα ο Φέρνης άρχισε να υψώνει τείχη ακόμη και απέναντι στη Φεύγη, λέγοντας ότι κανείς πλέον δεν τον κατανοεί και γι αυτό θέλει να ασχοληθεί με τα εσωτερικά του ζητήματα απερίσπαστος. Επειδή ένιωθε ότι η Φεύγη διέθετε όλη τη μαεστρία να εισχωρεί στο εσωτερικό του, ως άρτια καταρτισμένη σ` αυτό το τομέα, σήκωσε σιγά-σιγά λίγα μέτρα τείχους για να προστατευτεί, χαράζοντας σύνορα.
Τότε η Φεύγη αποφάσισε να ασχοληθεί με την εξωτερική πολιτική της χώρας της. Κατάλαβε ότι ή χώρα της Φο θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να επιβουλευτεί εκ νέου τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, αν η ίδια δε φρόντιζε να συνάψει σχέσεις συνεργασίας ή να ρυθμίσει λεπτά διπλωματικά ζητήματα μαζί της. Ήταν η πρώτη φορά που η Φεύγη έλειψε τόσο πολύ στο Φέρνη ! Όσο η Φεύγη ρύθμιζε εμπορικές συμφωνίες και συνεργασίες με άλλα κράτη, ο Φέρνης διαπίστωνε ότι του λείπει όχι μόνο μια πολύτιμη φιλία , αλλά κυρίως αυτή η αυτάρεσκη γυναίκα που ξέρει να εκτιμά τα πολύτιμα κοσμήματά της. Μόλις επέστρεψε η Φεύγη από το διπλωματικό της ταξίδι με νέα συμβόλαια στα χέρια της για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας της αυτός τη ζήλεψε! Να λοιπόν που τα είχε καταφέρει τόσο καλά κι εκεί έξω, χωρίς θώρακες και σπαθιά !
Αποφάσισε να ανοίξει μία δίοδο στο τείχος μεταξύ των χωρών τους και της έδωσε τα κλειδιά. Η πρόσβαση στη χώρα του ήταν πλέον ελεγχόμενη από αυτόν και η μόνη υποχρέωση της Φεύγης ήταν να χτυπά το καμπανάκι της εισόδου, όταν επρόκειτο να ξεκλειδώσει τη βαριά πόρτα. Μα η Φεύγη τώρα το ήξερε καλά ! Δε θα εισχωρούσε ποτέ πια απρόσκλητη στα θέματα της εσωτερικής πολιτικής του Φέρνη, εκτός αν απειλούνταν η ζωή του. Και αν κάτι της ξέφευγε από τις δραστηριότητές του Φέρνη στην ενδοχώρα ή ακόμη και aπό τα υπερπόντια ταξίδια του ήταν κι αυτό μέρος της μεταξύ τους συμφωνίας κατά το χάραγμα των συνόρων τους. Είναι οι λεπτές-λεπτές ισορροπίες που χρειάζεται να εφαρμόζουν οι γειτονικές χώρες , για να τηρούνται οι κανόνες της καλής γειτονίας. Κατά βάθος πίστευε η Φεύγη , πως κάποτε στα μοναχικά τους κράτη θα εποικήσουν πολλοί-πολλοί νέοι κάτοικοι. Και τότε αυτοί θα ζητήσουν να πέσουν τα τείχη και να αντικατασταθούν από απλά ορόσημα και πινακίδες . Όμως τούτη η μέρα αργούσε ακόμη τόσο , όσο και εξόρυξη των διαμαντιών.