ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΡΙΑΝΑΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Μ` αυτές τις σκέψεις μπήκαμε επιτέλους σε κάποιο σπίτι , του οποίου ο ιδιοκτήτης δεν είχε τέτοιες προκαταλήψεις. Ήταν ο Κάρλ , που είχε σπουδάσει ιατρική στην Ελλάδα στη δεκαετία του `80. Στο πρόσωπό του αναγνώρισα εκείνον τον Κάρολο, το νεαρό φοιτητή με το μούσι, που κι εκείνος είχε βοηθηθεί από μερικούς συμφοιτητές του, που δεν είχαν τότε προκαταλήψεις. Να λοιπόν, που το να αισθάνεται κανείς ίσος σ` οποιοδήποτε τόπο, δεν είναι και καμιά δύσκολη υπόθεση ! Το μόνο που στοιχειωδώς χρειάζεται είναι να γίνει αποδεκτή πέρα για πέρα η διαφορετικότητα του άλλου ως πρόσωπο, έξω από προκαταλήψεις , ετικέτες , ταμπέλες, ταμπού. Τόσο ο Κάρλ, όσο και ο Μπιλού, ο Λατίφ, ο Ιμπραήμ ή ο Στηβ είναι πολίτες αυτού του κόσμου ανεξάρτητα από την εθνικότητα, τη κοινωνική προέλευση ή τη θρησκεία.
Έτσι και `μεις γίναμε αποδεκτοί σαν ίσοι στο σπίτι του Καρλ και το νοικιάσαμε στο άψε-σβήσε γλιτώνοντας και τα μεσιτικά της εταιρείας ενοικάσης ακινήτων.
Από τον Καρλ μπορέσαμε να πληροφορηθούμε πολύ χρήσιμα πράγματα ,που αφορούσαν τη καθημερινή μας διαβίωση στη Στουτγκάρδη. Πώς να κυκλοφορούμε με τον υπόγειο, τα δρομολόγια του τραμ και των λεωφορείων, τα ωράρια λειτουργίας των καταστημάτων, τους χώρους ψυχαγωγίας. Αισθανόμασταν ότι ήδη είχαμε έναν δικό μας άνθρωπο κι ας μην ήταν ομόαιμός μας, αρκεί που μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, κι ας φαίνονταν από τη προφορά μας ότι είμαστε αλλοδαποί.
Ξεκινήσαμε τις πρώτες μέρες δουλειάς στην εταιρεία. Αρχικά χρειαζόταν να κατατοπιστούμε χωρικά. Τα ακίνητα που αναλαμβάναμε για επισκευές ήταν διασπαρμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η πόλη δεν ήταν μικρή. Για μας ήταν εύκολο να προσανατολιστούμε. Με τους χάρτες που διέθετε η εταιρεία γρήγορα εντοπίσαμε τα ορόσημα της πόλης κι έτσι μετακινούμασταν με ευκολία σ` οποιοδήποτε σημείο της.
Στην ίδια την εταιρεία είχαμε ακόμη ως όνομα το χαρακτηριστικό της καταγωγής μας, όταν κάποιοι αναφέρονταν σε μας έλεγαν «οι Έλληνες». Αυτό δεν μας πείραζε ιδιαίτερα , δεν είχαμε κάποιο εσωτερικό πρόβλημα με την καταγωγή μας , όμως ήταν χαρακτηριστικός ο τρόπος διαχωρισμού μας. Σα να μην είχαμε όνομα , σα να ηχούσε περιττό .
”Ruf mal die Griechin” (φώναξε την ελληνίδα) είπε ο ιδιοκτήτης σε κάποιον υπάλληλο, κι εγώ από το γραφείο μου διόρθωσα «Adriana». Έτσι έμαθε επιτέλους το όνομά μου, το οποίο του είχε τελικά διαφύγει , γιατί το μόνο που είχε κάνει σε σχέση με τη σύμβασή μου ήταν να την υπογράψει. Την έδωσε στον οικονομικό σύμβουλο της εταιρείας για να τη συντάξει .
Γρήγορα εγκλιματίστηκα στην εταιρεία, το ίδιο κι ο άντρας μου. Ο καθένας μας ανέλαβε και διαφορετικό μέρος της δουλειάς, εγώ έψαχνα προσφορές από τα συνεργεία , ο σύζυγος συντόνιζε τις δουλειές στα εργοτάξια.
Μια μέρα ο άντρας μου ήρθε στη εταιρεία πανιασμένος, κρατώντας μια εφημερίδα στα χέρια του . Με κοιτούσε σα χαμένος.
«Μεγάλος σεισμός 7,2 Ρίχτερ έπληξε την Ελλάδα» έλεγε με μεγάλους τίτλους η Die Zeit Zeitung.
«Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα», είπα από μέσα μου, μιας και η Τσάϊτ (Χρόνος) δημοσίευσε πρώτη το δυσάρεστο νέο. Τώρα δεν είχαμε τίποτε να μας κρατάει στη Στουτγκάρδη. Ο σεισμός έπληξε τη περιοχή μας και το μόνο μας μέλημα εκείνη την ώρα ήταν να φύγουμε πίσω στη πατρίδα. Εκεί «οι δικοί» μας άνθρωποι θα υπέφεραν για καιρό. Εμείς οι μηχανικοί είμαστε απαραίτητοι όσο ποτέ σε μιαν τέτοια ώρα. Τα κλιμάκια που θα οργανωθούν για το στήσιμο των πρώτων καταυλισμών, για τον απεγκλωβισμό των καταπλακωμένων, για τη πρόχειρη υποστύλωση των υπό κατάρρευση κτιρίων, για τις γρήγορες καταγραφές των ζημιών, για την πρόταση μέτρων προστασίας και επισκευών στα επικίνδυνα κτίρια, ζητούσαν τη συνδρομή μας. Η συνήθης πρακτική είναι να ζητούμε τη βοήθεια και από άλλες χώρες, σε τέτοιες απρόβλεπτες καταστάσεις από φυσικές καταστροφές. Η Ελλάδα που μας έδιωξε με την ανεργία μας χρειάζεται. Κι εμείς τη χρειαζόμασταν πάλι ως πατρίδα, να νιώσουμε πιο οικείοι σε ένα δικό μας τόπο.
Πήραμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Τραντάχτηκα ολόκληρη όταν πέσαμε σ` ένα κενό αέρος και μου φάνηκε ότι ξύπνησα από ένα βαθύ ύπνο.

« Η εφημερίδα σας» μου είπε η συνεπιβάτης μου. Σας έπεσε ενώ κοιμόσασταν. Δεν ήταν η Τσάϊτ παρά μια τοπική εφημερίδα και δεν είχε σε πηχαίους τίτλους καμία είδηση για σεισμούς ή παρόμοιες θεομηνίες. Κι εγώ δεν επέστρεφα από τη Στουτγκάρδη αλλά προορισμός μου ήταν η Αθήνα.
Άρχισα να συνειδητοποιώ τη πραγματικότητα. Ώστε δεν ήμουν άνεργη μηχανικός ; Δεν εργαζόμουν εκτός Ελλάδας ; Ναι τώρα άρχισα να θυμάμαι!
Με αφορμή τη συναυλία του γιού μου μέσα στα πλαίσια του προγράμματος για Νέους κιθαριστές πήγαινα στην Αθήνα, να τον απολαύσω στη συναυλία που θα δίνονταν στο Μέγαρο Μουσικής. Η εφημερίδα είχε ανακοίνωση του προγράμματος κι εγώ περήφανη μητέρα διάβαζα το όνομά του ανάμεσα στους συμμετέχοντες.
Στα ψιλά, πολύ ψιλά γράμματα της εφημερίδας υπήρχε και μια ανακοίνωση της προέδρου της ελληνικής παροικίας του Αμβούργου, που καλούσε τους Έλληνες της παροικίας να συμμετάσχουν στο συνέδριο του Απόδημου Ελληνισμού που θα γινόταν στην Αθήνα, το ίδιο χρονικό διάστημα με τη συναυλία. Στους ομιλητές περιλαμβάνονταν και η πρόεδρος της παροικίας η κα Πέπη Κασσαρίδου, μια ικανή και δραστήρια ελληνίδα, πόντια στη καταγωγή , της οποίας παραθέτονταν το πλούσιο βιογραφικό .
Και πράγματι είχε πολύ σημαντική δραστηριότητα στη παροικία. Δαιμόνια επιχειρηματίας στο χώρο της πληροφορικής ανέδειξε ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχείο στη πόλη της με πλήθος δραστηριοτήτων και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Πρόσφατα είχε αναπτύξει μια καινοτομία στο κλάδο της πληροφορικής αξιοποιώντας κάποια προγράμματα για αλλοδαπούς επιχειρηματίες. Παρά την εικοσιπενταετή παραμονή της στη Γερμανία και τη πετυχημένη καριέρα της εξακολουθούσε να λογίζεται ως αλλοδαπή.
«Να σας συστηθώ» μου είπε η συνεπιβάτης μου: «Κασσαρίδου Πέπη λέγομαι κι έρχομαι από το Αμβούργο». Τη κοίταξα σαν αποσβολωμένη!
«Μόλις διάβασα για σας» είπα και της έδειξα τα ψιλά της εφημερίδας.
Αμέσως γίναμε φίλες. Σα να γνωριζόμασταν από παλιά, σα να καθόμασταν κάποτε στο ίδιο θρανίο. Κι ήταν μόνον η διπλανή μου συνεπιβάτης σ` αυτή τη πτήση.
«Πειράζει να σε λέω...διπλανάκι; » της είπα αστειευόμενη καθώς προσγειωνόμασταν.
Μέσα σε λίγη ώρα μου ήρθαν τα πάνω- κάτω στο χώρο της «συνειδητοποίησης» αναφορικά με τη μετανάστευση. Εγώ ποτέ δεν είχα ασχοληθεί μ` αυτό το θέμα.
Αρκούσαν μόνο δυο αράδες στα ψιλά της εφημερίδας , ένα « χαίρω πολύ» στο αεροπλάνο και η ανάμνηση του θείου Μιχάλη , που ήταν ο μοναδικός Μετανάστης της οικογένειας για να συνειδητοποιήσω, ότι εν δυνάμει κάποτε μπορεί όλοι μας να γίνουμε μετανάστες.
Ενδέχεται να μας διώξει η πατρίδα, ο πόλεμος , η κακιά μας τύχη, μπορεί να γίνει από επιλογή μας, από ανάγκη, από φυσικές καταστροφές και θεομηνίες.
Μετανάστες μπορεί να λογιζόμαστε στις χώρες υποδοχής μας , ακόμη κι αν ζήσουμε σ` αυτές για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι εν τέλει , ενός άνισα κι άδικα κατανεμημένου κόσμου τόσο χωρικά , εδαφικά όσο και οικονομικά ,πληθυσμιακά, πολιτιστικά ή ό, τι άλλο , που μέσα από απρόβλεπτες κι ανεξέλεγκτες καταστάσεις μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ακόμη και να λιμοκτονούμε.
Φοβάμαι ότι κάποτε όλοι μας θα βρεθούμε μπροστά στο κορυφαίο ερώτημα: όχι πόσες μετάνοιες κάναμε, ή πόσα κομποσχοίνια μετρήσαμε, μα αν δώσαμε νερό στο διψασμένο, φαγητό στο πεινασμένο, φάρμακο στον άρρωστο , στέγη στο πληγέντα και υποδοχή στο μετανάστη.