Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ (Ένα ενηλικο παραμύθι...) ΜΕΡΟΣ 5ο

Όμως να σου κάποτε προσγειώθηκα, εκεί με περίμενε η Σοφία Γ. Μαργαρίτη, η εποπτεία της οποίας ήταν τελείως προαιρετική . Κι εγώ πάντα υποψήφια σε πόρτες, που όλο υποκλίνονταν στα αποτελέσματα του σκαναρίσματός μου εισήλθα στο Φιλοξενείο της.
Η Μαργαρίτη άρχισε να μου μιλά για το Λόγο, το `λεγε στη δική της διάλεκτο Vernuft , έτσι χρειάστηκε να εντρυφήσω και σ` αυτή τη διάλεκτο. Σ` αυτά τα σκαναρίσματα ήμουν επίσης υπέροχη.
Η Κουκουβάγια αυτή παρόλο που χρησιμοποιούσε τη δική της διάλεκτο, που στα χαρτιά λεγόταν μάθηση ξένης γλώσσας, μού μάθαινε αυτή τη ξένη γλώσσα μ` έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ίσως ήταν η προέλευσή της κι η διαφορετική της κουλτούρα , ίσως ο τρόπος που κι αυτή εποπτεύθηκε από τις δικές της κουκουβάγιες, πάντως εγώ άρχισα πια να μαθαίνω απ` αυτήν κάτι πάρα πολύ σημαντικό για τα κατοπινά μου χρόνια , που στη δική της γλώσσα ονομαζόταν Erfahrung , Εμπειρία.
Η λέξη αυτή δεν αφορούσε το πεπειραμένο τεχνίτη, όπως πολλοί θα υποψιάζονταν. Ήταν μια λέξη που για μένα τότε ήταν κενή περιεχομένου, γιατί απαιτούσε να περάσω σε μιαν άρνηση των όσων μέχρι τώρα είχα μάθει στο Φιλοξενείο. Απαιτούσε δηλαδή να πάρω όλα τα κομμάτια των πληροφοριών που μου είχε διασκορπίσει κι ανακατέψει το Φιλοξενείο και να τα βάλω σε μια ολόδική μου σειρά. Ήταν σα να έφτιαχνα ένα τεράστιο παζλ , όπου ψάχνεις να ξεκινήσεις κυρίως από τα σταθερά σημεία του περιγράμματός του, από τα όριά του . Κι εκεί βρίσκεις τις μεγάλες αντιφάσεις : ποιά να `ναι άραγε η κάτω αριστερή ή η πάνω αριστερή γωνία, που μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους αλλά διαφέρουν κιόλας;
Έτσι άρχισα να εξερευνώ από μόνη μου τα κομμάτια αυτά κάνοντας δοκιμές, αλλά και λάθος τοποθετήσεις. Κι ενώ η όρασή μου έβλεπε σωστό το κομμάτι του παζλ, όταν το τοποθετούσα δεν ταίριαζαν συχνά οι πλευρές του με τα άλλα κομμάτια. Κάθε μέρα ανακάλυπτα ένα μικρό κομμάτι που ταίριαζε , όμως υπήρχαν φορές που το κοίταζα κι από μακριά σκεφτόμενη ξανά και ξανά , αν έχω κάνει λάθος κι αν τελικά έχω ακολουθήσει τη σωστή διαδικασία συναρμολόγησης.
Από το Φιλοξενείο της Μαργαρίτης έφυγα σχετικά γρήγορα, γιατί εκτός από τη διάλεκτο που μάθαινα ως ξένη γλώσσα κι εκτός από το προσανατολισμό να λειτουργώ αναστοχαστικά στο παζλ των εμπειριών μου, δεν είχε άλλα να μου δώσει. Μαζί της όμως μπόρεσα να βρω τις μεγάλες αντιφάσεις που συνδέονταν με τις παραδοχές κατά την αρχική σύλληψη του πλαίσιου του παζλ κι έτσι μια φορά το χάλασα στο όριο και το ξανασυγκρότησα.
Στη συνέχεια μου δόθηκε από το Φιλοξενείο η εντολή να ξεπληρώσω το λογαριαμό της φιλοξενίας μου. Η δική μου φιλοξενία είχε κρατήσει πολύ, αν θα τη μετρούσε κανείς σε ανθρώπινα χρόνια θα λογάριαζε τον αριθμό δεκαοχτώ, ενώ σε χρόνια Κουκουβάγιας ίσως να ήταν μόνο μία μέρα. Δηλαδή στα χρόνια της Κουκουβάγιας ήμουν ακόμη ένα νεογέννητο μωρό.
Εγώ δεν ήξερα πως θα ξεπληρώσω το λογαριασμό, αλλά από ότι ερμήνευα από τα νούμερα ήμουν ήδη υπερχρεωμένη. Από το Φιλοξενείο με συμβούλεψαν: «Μη σε νοιάζει έχεις πολλά εφόδια για να βγεις στην Αγορά εργασίας. Εσύ απλά θα προσδιορίσεις τη τιμή του εμπορεύματός σου …»
Ποιο ήταν το εμπόρευμα και ποια ήταν η τιμή του;

Ετσι απλά έπρεπε να ψάξω για δουλειά, πού θα έβρισκα δε μου το είπαν όμως ήταν βέβαιο ότι έπρεπε να κατεβώ αμέσως τη σκάλα του Μεγάλου Πλάτανου και από τη κουφάλα να ξαναβγώ στο ανθρώπινο Δάσος. Δε περιπλανήθηκα πολύ. Τα εφόδιά μου ήταν πράγματι αρκετά και με την πρώτη ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε δέχτηκαν να αρχίσω να ξεχρεώνω το λογαριασμό του Φιλοξενείου. Μόνο που τη τιμή δεν τη καθόριζα εγώ. Εμπόρευμα λοιπόν ήταν η γνώση μου κι έπρεπε να συγκριθεί και να αξιολογηθεί με άλλες γνώσεις για να καθοριστεί η τιμή της. Μόνο που αυτές δεν ήταν οι γνώσεις του Φιλοξενείου ήταν οι γνώσεις της Αγοράς και σ` αυτό το θέμα είχα πλήρη άγνοια.
Αυτό που καταλάβαινα – με τις αναστοχαστικές διαδικασίες που έμαθα στης Μαργαρίτης - ήταν ότι η Αγορά λειτουργούσε ισοπεδωτικά, προσπαθώντας να εξισώσει διαφορετικά πράγματα και ικανότητες σ` ένα και αφηρημένο πράγμα που λέγεται εργασία και που μετριέται όχι ποιοτικά αλλά ποσοτικά σε εργατοώρες , ημέρες ή γενικά χρόνο απασχόλησης. Εδώ αισθανόμουν σαν ένα άλογο στον ιππόδρομο. Όσο πιο πολύ έτρεχα και όσο πιο δυνατά , τόσο πιο γρήγορα θα ξεπλήρωνα το χρέος του Φιλοξενείου.
Αλλά αυτό με διαχώριζε από τα άλλα άλογα κούρσας της κατηγορίας μου: έπρεπε να διαγκωνίσω τους συναδέλφους μου ; Ακόμη και το μικρό ξανθό αγόρι που ζωγραφίζαμε μαζί στης Ειρηνοποιού και μαζεύαμε μαζί κάστανα από τις καστανιές; Άρχισα να αισθάνομαι απομονωμένη, αποξενωμένη από την ουσία της Εκπαίδευσής μου. Τί πολεμόχαρη Λογική ήταν αυτή που επιβάλλονταν από την Αγορά; Αισθανόμουν ότι η εργασία μού επιβάλλονταν από έξω σαν ένα εξωτερικό χρέος που έπρεπε να ξεπληρώσω, που είχε μια προκαθορισμένη τιμή και που απομακρύνονταν αισθητά από το σκοπό του περάσματός μου από το Φιλοξενείο, να βρω δηλ. τη σωστή λέξη για το ΜΕ-ΠΕΡΙΕΧΟΝ.....

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ