Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ (Ένα ενηλικο παραμύθι...) ΜΕΡΟΣ 1ο

Κάποτε έγινε μια μεγάλη οικολογική καταστροφή στη χώρα μου.
Εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει οικολογική καταστροφή , αλλά κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για κάτι πάρα πολύ οδυνηρό, τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα δέντρα και τα ζώα του δάσους.
Θυμάμαι που καθόμουν στο καναπέ του καθιστικού , γιατί δεν είχα τί να κάνω μιας και ήταν ακόμη καλοκαίρι κι έβλεπα στη τηλεόραση κινούμενα σχέδια , όμως κι αυτά ήταν πολύ ανιαρά γιατί όποιο κανάλι και να προτιμούσα επαναλαμβάνονταν το ίδιο πρόγραμμα, με άλλους ήρωες και με μικρές παραλλαγές.
Τα παιδικά προγράμματα σταμάτησαν αμέσως γιατί άρχισαν να βγαίνουν πολλοί δημοσιογράφοι στην οθόνη , σα να είναι κάτοικοι μιας πολυκατοικίας με πολλά παράθυρα. Έδειχναν το χάρτη μιας περιοχής που μοιάζει με πλατανόφυλλο- ή για άλλους με ανοιχτή παλάμη-εγώ θα προτιμήσω την εκδοχή του πλατανόφυλλου και πάνω στο χάρτη φαίνονταν πολλές εστίες φωτιάς σε πολλαπλά σημεία. Έτσι το πλατανόφυλλο, αν και σχηματικό πάνω στο χάρτη έμοιαζε σα τσουρουφλισμένο.
Το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, οι μεγάλοι έλεγαν ότι είχαν προκηρυχθεί εκλογές, δηλαδή θα πήγαιναν σε ένα μεγάλο κουτί μια συγκεκριμένη μέρα όλοι μαζί και θα έριχναν μέσα του ένας-ένας κάποιο χαρτάκι , πάνω στο οποίο θα έγραφαν ποιόν προτιμούν για αρχηγό της χώρας. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι χρειαζόταν να υπάρχει αυτός ο αρχηγός, αφού όπως άκουγα τους δημοσιογράφους στη τηλεόραση , ο ένας υποψήφιος αρχηγός έριχνε κατηγορίες στον άλλο υποψήφιο, ότι εκείνος φταίει για το κακό που βρήκε τη χώρα με τις φωτιές.
Οι δημοσιογράφοι μιλούσαν μια περίεργη γλώσσαα, όπως και οι «αρχηγοί» και το μόνο που μπορούσα εγώ να καταλάβω αρκετά ήταν πως δεν αγαπούσαν αυτό το πράγμα που λέγεται περιβάλλον. Δεν ξέρω τι εννοούσαν με τη λέξη αυτή, κάτι που μας περιβάλλει, που είναι έξω από μας. Ένιωθα ότι η λέξη δεν προσδιόριζε ακριβώς αυτό που ήθελαν να πούνε, γιατί το συναρτούσαν με το δάσος κι εγώ που το σπίτι μου βρίσκεται ακριβώς στη κορυφή ενός λόφου ανάμεσα σε δύο πευκώνες έβλεπα ότι περιέχονταν μέσα στο δάσος , αφού ο φράχτης μας άγγιζε τα κλαδιά των πεύκων και τις πευκοβελόνες. Έτσι σκέφτηκα πως η πιο ταιριαστή λέξη για το περιβάλλον θα ήταν ίσως η λέξη ΜΕ-ΠΕΡΙΕΧΟΝ, αυτό που με περιέχει.
Οι δημοσιογράφοι μιλούσαν ακατάπαυστα χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, όμως οι εικόνες που μεταδίδονταν από το ένα κανάλι στο άλλο έφταναν για χίλιες λέξεις γιατί ήταν πολύ τρομακτικές: τα σπίτια πολλών χωρικών- που κι αυτά όπως το δικό μας ακουμπούσαν στο δάσος-άρχισαν να παίρνουν φωτιά. Το δάσος καιγόταν από τεράστιες φλόγες , που σα πύρινες γλώσσες κατάπιναν στο διάβα τους οτιδήποτε είχαν κατασκευάσει οι άνθρωποι. Αυτοί πάλι μέσα στην απελπισία τους δεν αντιλαμβάνονταν ότι διακινδύνευαν τη ζωή τους και προσπαθούσαν με κάθε πρόσφορο μέσον –κλαδιά, κουβάδες με νερό, χώμα , αυτοσχέδια πυροσβεστικά με τρακτέρ και ντεπόζιτα- να σβήσουν τη φωτιά. Τους περικύκλωναν τεράστιες φλόγες και αποπνικτικοί καπνοί, οι πυροσβέστες αργούσαν τόσο πολύ και στο τέλος, άνθρωποι και ζώα, σπίτια και δέντρα έγιναν η τροφή της φλόγας…

Ήμουν πάρα πολύ στεναχωρημένη κυρίως γιατί έβλεπα ότι και το δικό μου σπίτι κινδυνεύει άμεσα, όπως και η ζωή μου κι αναρωτιόμουν αν κάποιος ήταν υπεύθυνος για όλα αυτά που συνέβαιναν. Μια δημοσιογράφος, που φαινόταν να μιλά κάπως διαφορετική γλώσσα από τους υπόλοιπους, η κα Λιάνα μίλησε για συλλογική ευθύνη , καθώς έβγαινε σα το κούκο από ένα παράθυρο. Και όπως το ξέρω πολύ καλά, ότι ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη - αυτό το χω παρατηρήσει κάθε φορά που ακούω το πρώτο κούκο έρχεται συχνά πάλι κακοκαιρία μέχρι να σταθεροποιηθεί ο καιρός- κατάλαβα ότι μόνη της η κα Λιάνα δεν θα μπορούσε να φέρει την άνοιξη στα τηλεοπτικά μέσα, αν άλλοι όμοιοί της δεν την ακολουθούσαν.
«Εθνικό πένθος» έλεγε η τηλεόραση κι εγώ άκουσα ένα περίεργο θόρυβο στην αυλή σα κάτι να έσπασε, σα κάτι να χτύπησε με ορμή σ` ένα τζάμι. Βρήκα ένα μεγάλο κοτσύφι τραυματισμένο στη φτερούγα να χαροπαλεύει κι όσο κι αν προσπάθησα με ξυλαράκια να τη σταθεροποιήσω και να του δώσω λίγο νεράκι να πιεί, αυτό έχασε τη μάχη με τη ζωή και ξεψύχησε στα χέρια μου. Σα να ήταν συμβολικός ο θάνατος του κοτσυφιού άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος να φταίει γι αυτόν.
Οι γονείς μου είχαν φτιάξει με πάρα πολύ κόπο ένα σπίτι ανάμεσα στους δύο πευκώνες, με ένα όμορφο τζαμωτό που αντιφέγγιζε τον ουρανό και το δάσος. Πάνω στο τζαμωτό αντικατοπτρίζονταν τα στοιχεία της φύσης κι αυτός ο κατοπτρισμός έπαιζε το ρόλο μιας «εικονικής πραγματικότητας» για τα πουλιά: αυτά νόμιζαν ότι το λαμπερό τζάμι είναι προέκταση του ουρανού ή του δάσους και χτυπούσαν μερικές φορές με φόρα πάνω του. Ο πατέρας μου είχε συχνά διασώσει τέτοια τραυματισμένα πουλιά, αλλά εγώ φαίνεται ήμουν πολύ μικρή ακόμη για να ξέρω πώς να το κάνω κι έτσι έχασα το πουλάκι μέσα από τα χέρια μου…
Άραγε έφταιγαν οι γονείς μου που έφτιαξαν αυτή την εικονική πραγματικότητα για τα πουλιά, έφταιγαν αυτά που έπεφταν επάνω αφηρημένα, ή εγώ που δεν ήξερα να τα σώσω;

(Συνεχιζεται...)