ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΡΙΑΝΑΣ (μέρος 6ο)

Έτσι αλλάξαμε γραμμή πλεύσης κι αρχίσαμε να ψάχνουμε στις αγγελίες των εφημερίδων για δουλειά , που θα είχε μια πιο ευοίωνη προοπτική για μας. Τεχνικές εταιρείες στο εξωτερικό ζητούσαν νέους συναδέλφους για να στελεχώσουν με προσωπικό περιοχές κυρίως των αραβικών χωρών, όπου γίνονται πρωτίστως έργα υποδομής. Στελέχη της ηλικίας μας απορρίπτονταν εκ των προτέρων , «εμπειρία έχετε μεν , αλλά εμείς θέλουμε νέους για να υπάρχει και προοπτική συνεργασίας για πολλά χρόνια». Η αλήθεια είναι ότι εμείς θέλαμε μια πενταετία ακόμη μέχρι τη σύνταξη, κλείνοντας τη τριακονταπενταετία. Γι` αυτό μας κέντρισε το ενδιαφέρον μια αγγελία που ζητούσε έμπειρους μηχανικούς στη Στουτγκάρδη από μια εταιρεία αξιοποίησης ακινήτων.
Η εταιρεία αγόραζε παλιά σπίτια στην ευρύτερη περιοχή της μεγάλης πόλης και αφού τα επισκεύαζε, τα πουλούσε ως μονοκατοικίες πολυτελείας σε εταιρείες ή πλούσιους κατοίκους. Η πρόταση αυτή μας φάνηκε δελεαστική. Εξάλλου θα ήταν μια ευκαιρία να επανασυνδεθώ πάλι με τη φίλη μου τη Πέπη , η οποία όμως δραστηριοποιούνταν στο Αμβούργο, σε πολύ μεγάλη βέβαια απόσταση από την έδρα της εταιρείας , που μας ενδιέφερε. Επικοινωνήσαμε μαζί τους , η γερμανική γλώσσα ήταν απαραίτητη , ευτυχώς τη γνωρίζαμε κι οι δύο κι έτσι αποφασίσαμε να ξενιτευτούμε.
Στην αρχή μας φαίνονταν πολύ παράξενη η απόφαση που πήραμε στα πενήντα τρία μας χρόνια, να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα που μας εγκατέλειψε.
«Έχετε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια;» μας έλεγαν φίλοι και γνωστοί. «Πού θα πάτε τώρα σε μια χώρα άγνωστη , με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και κουλτούρα, με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο λειτουργίας;»
«Εντάξει» λέγαμε, «δεν είναι και η...Τανζανία, στη Γερμανία θα πάμε. Πολίτες της ευρωπαϊκής ένωσης είμαστε, είναι συνηθισμένες οι ανταλλαγές ευρωπαίων πολιτών, ιδιαίτερα μάλιστα επιστημονικού προσωπικού.»
Όχι ότι ήταν κι εύκολο! Από τη πρώτη στιγμή έπρεπε να περάσουμε ένα σωρό από διατυπώσεις , να κάνουμε γνωστή δηλαδή τη παρουσία μας στη χώρα ως αλλοδαποί. Έπρεπε να συμπληρώσουμε ένα σωρό από έντυπα και δηλώσεις τα οποία ενημέρωναν τη πρεσβεία, τα προξενεία και την αστυνομία , ότι πλέον κατοικούμε προσωρινά σ` αυτή τη χώρα.
Η εταιρεία ακινήτων που θα εργαζόμασταν μας δέχτηκε καλά , με μεγάλη τους χαρά θα έλεγα, αφού οι μισθοί μας θα ήταν λίγο μεγαλύτεροι από αυτούς στην Ελλάδα , αλλά για τα δεδομένα της Γερμανίας ήταν μόνον οι μισοί, που αντιστοιχούσαν σε παρόμοιας εμπειρίας προσωπικό.
Σκεφτήκαμε , πως το ζήτημα της διεκδίκησης μεγαλύτερου μισθού προς το παρόν δεν μας απασχολούσε, αν και ήταν κάτι το οποίο θα μας δέσμευε στη διετή σύμβαση που μόλις είχαμε υπογράψει. Σημαντικότερο για μας στη παρούσα φάση ήταν να εγκλιματιστούμε στη νέα κατάσταση και να βρούμε γρήγορα ένα σπίτι , πράγμα που μας δυσκόλεψε.
Η εταιρεία μας σύστησε κάποια θυγατρική της που δραστηριοποιούνταν στην ενοικίαση ακινήτων , κι έτσι αποταθήκαμε αμέσως εκεί. Μας ξεκαθάρισαν αμέσως για το υψηλό ποσοστό της μεσιτείας που θα εισέπρατταν, όταν θα μας έβρισκαν το διαμέρισμα που χρειαζόμασταν. Στο μεταξύ αρχίσαμε να ψάχνουμε κι από μόνοι μας.
«Φάγαμε πόρτα» που θα `λεγαν και τα παιδιά μας, από αρκετούς στους οποίους αναζητήσαμε σπίτι. Άλλοι μας ζητούσαν υπέρογκα ποσά, που δεν θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά , ενώ άλλοι μας το `λεγαν πιο καθαρά , ότι αλλοδαπούς δεν δέχονται. Μόλις δηλώναμε ότι είμαστε από την Ελλάδα, με χαμόγελο στα χείλη μας απαντούσαν, πως η χώρα μας είναι καλή μόνο για διακοπές.
Αυτή ήταν η εικόνα της πατρίδας μας στο εξωτερικό; Καλά εμείς δεν είμαστε εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν είμαστε ίσοι; Δεν μας βλέπουν ως όμοιούς τους πολίτες ; Και τότε, ποιός είναι ο ρόλος μας στην Ευρώπη;
Μήπως τελικά η εικόνα αυτή, που μόρφωσαν οι ευρωπαίοι εταίροι για μας , ήταν η δική μας εικόνα, ο τρόπος που εμείς βλέπουμε τα πράγματα και τώρα είχαμε το καθρέφτη απέναντί μας, που ξεμπρόστιαζε το δικό μας «image» ;
Θυμήθηκα τη Μόνικα. Πόσες φορές δεν πληγώθηκε από νεαρούς της παρέας μας , όταν την ξεφώνιζαν «faschisten-faschisten» έτσι για πλάκα , χωρίς να γνωρίζουν τίποτε γι` αυτήν ,της φορούσαν μια ωραία ταμπέλα, που είχε προέλθει από το τρόπο με τον οποίο τους μεγάλωσαν οι γονείς τους. Κι η Μόνικα τους κοιτούσε αγριεμένη, χωρίς να το δηλώσει , γιατί η κουλτούρα της δεν της το επέτρεπε, ότι ήταν μέλος του Deutsche Kommunistische Partei !
Να λοιπόν τώρα είχαμε μπροστά μας το ίδιο πρόβλημα, φαινόταν ότι δεν είχαμε ξεπεράσει το μύθο της «Ψωροκώσταινας» , ή εκείνον της χώρας της ανεμελιάς, του άπλετου ήλιου και της γαλάζιας θάλασσας , που όμως διώχνει ακόμη και τους ελάχιστους εναπομείναντες τουρίστες της , προσπαθώντας να τους ληστέψει ακόμη και στο ταξί κατά τη διαδρομή «Ακρόπολη-Θησείο».
Φαινόταν, ότι ο μύθος του Έλληνα μετανάστη, του αλλοδαπού , του πολίτη της δεύτερης κατηγορίας, που δεν ενσωματώνεται στη χώρα υποδοχής, μάς ακολουθούσε. Μήπως τελικά γι αυτό η Χίλντε δεν κατάφερε να μάθει παρά μόνο τρεις λέξεις στα ελληνικά; Μήπως τελικά γι αυτό ο ξάδελφός μου ο Ζωρζ έχει ξεχάσει το πενήντα τοις εκατό της ελληνικής καταγωγής του;
Έλεγα πώς πρώτοι εμείς χρειάζεται να πιστέψουμε , ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει πια ένα ευρωπαϊκό πρόσωπο, που όμως πρώτοι εμείς δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε:
Όταν η ευρωπαϊκή Ένωση μας επιδοτεί για να κάνουμε δίκτυα ύδρευσης, εμείς κοιτάμε να κατασπαταλήσουμε τα χρήματα με δόλιους τρόπους. Όταν επιδοτούμαστε να δώσουμε κίνητρα στο τουρισμό, να αξιοποιήσουμε εναλλακτικές μορφές ενέργειας, να ασχοληθούμε με την ανακύκλωση και χίλια δυο άλλα , που μπορούν να μας κάνουν ίσους στις ευκαιρίες πολίτες, εμείς κοιτάμε να αρπάξουμε τη συγκεκριμένη ευκαιρία! Αχ! Πού είσαι …Τανζανία!