Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ (Ένα ενηλικο παραμύθι...)ΜΕΡΟΣ 2ο

Περίλυπη, δρασκέλισα την αυλόπορτα και χάθηκα μέσα στο δάσος , ήθελα να θάψω το καημένο το κοτσύφι και να σκεφτώ, αν θα μπορούσα να λύσω το ερώτημα, ή μήπως είχε δίκαιο η κα Λιάνα που μιλούσε για συλλογική ευθύνη;
Το δάσος ήταν γεμάτο σκουπίδια. Γύρω μας υπήρχαν σπίτια από αυτά που τα λένε μεζονέτες, οι κάτοικοί τους όμως δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για το δάσος: πετούσαν οτιδήποτε άχρηστο μέσα σ` αυτό , ακόμη και τα παιδάκια τους εκεί πετούσαν τα χαρτάκια από τις σοκολάτες και τις καραμέλες νομίζοντας ότι το δάσος από μόνο του είναι ένας κάδος ανακύκλωσης υλικών. Και βέβαια ανακύκλωνε υλικά το δάσος, έπαιρνε το βλαβερό διοξείδιο του άνθρακα κι έδινε πολύτιμο οξυγόνο, όμως εκείνο το δάσος που θα του πετούσες μπάζα και θα έπαιρνες λουλούδια δεν έχει γεννηθεί ακόμη.
Οι περίοικοι μας μίλησαν μια φορά μόνο, στα τόσα χρόνια που κατοικούν γύρω μας, ζητώντας την οικονομική μας συμμετοχή για να γίνει άσφαλτος ο χωματόδρομος του δάσους. Οι γονείς μου δεν συμφωνούσαν κι έτσι από τότε δεν μας ξαναμίλησαν. Μια ακόμη φορά ζήτησαν από τη μαμά μου να ενοχλήσει το δήμαρχο για να μας περάσουν λάμπες γύρω από το δάσος. Είναι πολύ φοβερό είπαν το δάσος τη νύχτα, οι σκιές των πεύκων μεγεθύνονται και μοιάζουν με κακόβουλους ανθρώπους, ενώ με το φως θα έβλεπαν καλύτερα αν οι σκιές ήταν που τους φοβίζουν ή οι πραγματικοί άνθρωποι. Εγώ στεναχωρήθηκα πολύ που θα βάζαμε λάμπες γιατί έτσι δεν θα μπορούσα πια το βράδυ να βλέπω καθαρά τη Μεγάλη και τη Μικρή Αρκούδα , το Σείριο και τον Άρη, δε θα μπορούσα πια να παρατηρώ τα νεφελώματα και το φεγγάρι.
Μ` αυτούς τους συλλογισμούς έφτασα μέχρι τα Πλατάνια στο ρέμα, που βρίσκεται κάτω από το πευκώνα. Κι εκεί επικρατούσε η ίδια κατάσταση, σκουπίδια κι εγκατάλειψη, κλαδιά σπασμένα και ψησταριές παρατημένες σχεδόν ν` αχνίζουν τα κάρβουνα… Ακαταστασία παντού, η βρύση ήταν ξηλωμένη ,η κούνια που θέλησα να ξαποστάσω είχε κομμένη την αλυσίδα κι η τσουλήθρα ένα επικίνδυνο σίδερο που έχασκε απειλητικό.
Πήρα το κοτσυφάκι μου και το `θαψα σ` ένα κρυφό μέρος, δίπλα στη κουφάλα του μεγάλου πλάτανου. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και ξαφνικά μια κουκουβάγια εμφανίστηκε σκεφτική, κοντοστάθηκε την ώρα που σκέπαζα το πουλάκι με ελαφρύ χώμα και με ρώτησε:
«Θέλεις να σου δείξω το Δάσος»;
«Μα δεν είναι αυτό το δάσος;» τη ρώτησα και μου είπε «Όχι!»
Μ` έπιασε από το χέρι στοργικά, μου χάιδεψε τα μαλλιά κι αισθάνθηκα τόσο ζεστή τη παλάμη της σα να `ταν του μπαμπά μου, όταν έβαζα το μικρό μου παγωμένο χέρι στη τσέπη του παντελονιού του για να μου το ζεστάνει. Η Κουκουβάγια έμοιαζε να χει τη μορφή της μαμάς μου κι έτσι δε παραξενεύτηκα καθόλου, που θα έμενα στο δάσος το σούρουπο, αφού είχα οικείες μορφές να με προστατεύουν.
Τρυπώσαμε μέσα στη μεγάλη κουφάλα του πλατάνου και βρήκαμε μια σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή του. Εκεί στη καταπράσινη κορυφή ήταν στημένη ολόκληρη πολιτεία. Γύρισα να κοιτάξω τη Κουκουβάγια μα εκείνη είχε ήδη φύγει. Απ` τη φτερούγα της έπεσε κάτι σαν επισκεπτήριο: Κουκουβάγια Σοφία Ψ. Πυρούνη έγραφε και κάτι άλλα ακατανόητα, Msc και Phd. οf Abc Kollege. Ήταν σα να μου έλεγε, «αν με θέλεις, ψάξε να με βρεις» κι εγώ αποφάσισα να το κάνω.

(Συνεχίζεται...)