Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ (Ένα ενηλικο παραμύθι...) ΜΕΡΟΣ 4ο

Το είδα τέλεια εκείνο το μπαλόνι. Ήταν φουσκωμένο και όμορφα χρωματισμένο. Το μηχάνημα έβγαλε ένα χαρτάκι που έγραφε 19 και 5/10 με άριστα το 20 και με κατέταξαν πρώτη στη λίστα υποψηφίων του Φιλοξενείου, για να εισέλθω στο εξαόροφο κτίριο της Μεσαίας Φιλοξενίας.
Μερικοί προβληματίστηκαν πολύ μ` εμένα –για το χαρτάκι που έβγαλε το μηχάνημα- κι επειδή επέμενε πολύ η κ. Σοφία Δ.Α. Αννίκου –που έλεγαν ότι είχε σπουδάσει στην Αμερική- με έστειλαν σ` ένα ακόμη μηχάνημα. Σκανάροντας αυτό άλλους λαβύρινθους του εγκεφάλου μου έβγαλε ένα άλλο χαρτάκι που έγραφε 100%. Είπανε πως με προόριζαν για το Φιλοξενείο με τους κρεμαστούς κήπους , τα γήπεδα και τα αμφιθέατρα , όμως για να φιλοξενηθώ σ` αυτό έπρεπε να συνοδεύομαι και από ένα άλλο χαρτί , που το έπαιρναν από την Εφορία και έγραφε επάνω διαγωνίως τη λέξη ΕΛΙΤ. Εγώ ήξερα μόνο τις φρυγανιές μ` αυτό το όνομα, τέτοιο χαρτί αυτής της πως τη λένε «Ευφορίας» δεν είχα κι έτσι μ`έστειλαν στο γειτονικό εξαόροφο Φιλοξενείο.
Εδώ πλέον δεν είχαμε μόνο έναν επόπτη ή μία επόπτρια. Οι κουκουβάγιες που επόπτευαν ήταν πολλές, το ίδιο κι οι Σοφ-οικείοι κι έτσι τόσοι και τόσοι που πέρασαν, δεν μου άφησαν όλοι ιδιαίτερες εντυπώσεις, εκτός από μερικούς που θα περιγράψω παρακάτω. Πάντως αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι η ομοιομορφία σ` όλους σχεδόν τους Επόπτες. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ξεχώριζαν , που ακολουθούσαν ένα δικό τους τρόπο να μας δείχνουν πράγματα και πολύ λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα, μας θύμιζαν –τουλάχιστον σε μένα- το σκοπό που είχα όταν ξεκίνησα την διαμονή μου στο Φιλοξενείο.
Δηλαδή το Φιλοξενείο ήταν ένα σπίτι μετάβασης με απώτερο στόχο να προσεγγίσω το ΜΕ-ΠΕΡΙΕΧΟΝ - έτσι το έβλεπα εγώ τουλάχιστον - ενώ οι περισσότεροι επόπτες απλά είχαν σα σκοπό να μας βοηθήσουν στη περιπλάνηση χωρίς σκοπό, ήθελαν δηλαδή να μας δείξουν το Δάσος, μαθαίνοντας μας όμως για το δέντρο μόνο του, τα πουλιά μόνα τους, τα φυτά μόνα τους και τα φυσικά φαινόμενα επίσης μόνα τους. Μου φαίνονταν ότι άρχισαν να ΑΝΑΤΕΜΝΟΥΝ το δάσος στα συστατικά του : μας γέμιζαν με άπειρες πληροφορίες με κάθε λεπτομέρεια, για το κάθε τι που έμοιαζε να αφορά το Δάσος . Ανέλυαν τα δεδομένα , τα διαχώριζαν σε διάφορες κατηγορίες και μετασχημάτιζαν ό, τι είχαμε μάθει με τις αισθήσεις στης κας Ειρηνοποιού, μετατρέποντάς το σε αφηρημένες γενικές έννοιες. Έτσι για παράδειγμα η Καστανιά που είχα στο μυαλό μου έδωσε τη θέση της στη γενική λέξη «δέντρο» και κάθε φορά που ήθελα μιλήσω για τη καστανιά, αντί να φέρνω στο μυαλό την εικόνα της ανακαλούσα μόνο τη λέξη.

Βέβαια δεν μπορώ να πω, σε καθένα από τους ορόφους του εξαόροφου κτιρίου της Μέσης Φιλοξενίας, όλο και κάποια ιδιαίτερη κουκουβάγια συναντούσαμε , πότε τη Σοφία Φ. Βατσικούλη πότε τη Χ. Δημητρούλη , τη Β. Στεργίου, την Φ. Λάππα, τη Φ. Φανού , τη Φ. Κοκκίνου και το Φ. Νικήτα. Αλλά όπως ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη ή μια Λιάνα δεν αλλάζει τη δημοσιογραφία, έτσι και αυτές οι έξι-επτά κουκουβάγιες άφησαν τα ίχνη τους πάνω μου σαν επόπτες και μάλιστα με ιχνηλάτισαν. Θυμάμαι η κ. Βατσικούλη «έγραψε» μέσα μου με το θεώρημα του Bernoulli , η κ. Δημητρούλη με τα πειράματά της και τους αυτοσχέδιασμούς της στους γεωγραφικούς χάρτες, η κ.Στεργίου με τον εποπτικό τρόπο παρουσίασης του DNA, η κ. Λάππα με την ευαισθησία που προσέγγιζε τη ποίηση και τη λογοτεχνία, η κα Φανού με τις επεξηγήσεις της στη Λογική και τη Φιλοσοφία, η κ. Κοκκίνου με την εντρύφηση στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα κι ο κ. Νικήτας με το «απολύτως μέλαν σώμα» και με τη Κοσμογραφία του.
Όλοι αυτοί μας καθοδηγούσαν πάνω στην ήδη δομημένη σκέψη της Διάνοιας, που είχε παραμείνει προσκολλημένη στο αριστοκρατικό ιδεώδες «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» , βάζοντας βέβαια ο καθένας το στίγμα του , που όμως αναπαρήγαγε ένα και μοναδικό πράγμα: την έννοια των αξιακών σχέσεων και της τιμής με ένα εξισωτικό τρόπο, που αξιολογεί, συγκρίνει και συσχετίζει τη γνώση αλλά και τους ανθρώπους , ως ανταλλακτικό εμπόρευμα στην αρένα της εργασίας. Έτσι μας προσανατόλιζαν κι επιλέγαμε ευχαριστημένοι τη «κατεύθυνσή» μας , τελικά προς ποιο σημείο του ορίζοντα θα πάει το πολύχρωμο μπαλόνι του αερόστατου που λέγεται Εκπαίδευση; Αυτό το μπαλόνι που σ` όλα μου τα χρόνια το έβλεπα πεντακάθαρα και το χαρτάκι του μηχανήματος που με σκανάριζε κάθε χρόνο έβγαζε αυξημένο το αποτέλεσμα : 19,1- 19,3-19,5-19,7-19,8-19,9…
Και κείνο το Άλλο, που μας μάθαινε η κ. Φανού; Αυτό που λέγεται Λόγος , που αποτελεί και λόγο της ύπαρξής μας εντέλει, το σκοπό του να βρούμε το ΜΕ-ΠΕΡΙΕΧΟΝ , το «πραγματικό Δάσος»;
Μετά το τελευταίο σκανάρισμα της νόησής μου, η διαμονή μου στο Φιλοξενείο παρατάθηκε αυτή τη φορά σε ένα τεράστιο πενταόροφο οικοδόμημα. Με πολλά αμφιθέατρα και εργαστήρια, με έδρανα και από καθέδρας διδασκαλία, με πίνακες γεμάτους μαθηματικά σύμβολα , γεμάτους θεωρήματα φυσικής και μηχανικής , γεμάτους σύγχρονες τάσεις στο τομέα των κατασκευών. Πίνακες που χρειάζονταν ανσανσέρ για να αναρτούν τεράστια ποικιλία συμβόλων και αποδείξεων. Και αδιάκοπο σκανάρισμα πάλι και πάλι κι εγώ συνέχεια να βλέπω όλο και πιο λαμπερό και πιο παραφουσκωμένο το πολύχρωμο μπαλόνι της εκπαίδευσης , που τώρα βρήκε και ούριο άνεμο. Με μένα καθισμένη στο καλάθι του αερόστατου, χωρίς να ξέρω τους χειρισμούς του, πότε ανέβαινα και πότε κατέβαινα βλέποντας ταψί κάτω τον κόσμο .

(Συνεχίζεται..)