Η ΦΕΥΓΗ ΚΑΙ Ο ΦΕΡΝΗΣ

Κάποτε υπήρχαν δυό πολύ μικρές γειτονικές χώρες η Φεύγη και η Φέρνη , που η κάθε μιά τους φιλοξενούσε από ένα και μοναδικό κάτοικο που ήταν χαρακτηριστικοί του άνθρώπινου είδους : στη Φεύγη κατοικούσε η κυρία Φεύγη και στη Φέρνη ο κύριος Φέρνης. Δεδομένου ότι οι κάτοικοι των χωρών αυτών ήταν μοναδικοί , οι δυό τους δεν είχαν αναπτύξει μόνο τις κλασσικές γειτονικές σχέσεις που χαρακτηρίζουν τις όμορες χώρες, αλλά τους συνέδεαν και ιδιαίτεροι συναισθηματικοί δεσμοί, γιατί μιλούσαν σχεδόν την ίδια γλώσσα, είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη κι έθιμα και σχεδόν παρόμοια καταγωγή. Η καταγωγή του Φέρνη, όπως αυτός ισχυριζόταν, ελκόταν κατά το μισό από τη νησιωτική περιοχή του Ωκεανού, που στο παρελθόν είχαν επικρατήσει οι Αμαζόνες και κατά το μισό από την ενδοχώρα, ενώ η καταγωγή της Φεύγης ελκόταν μόνο από την ενδοχώρα , όμως με επίσης ένδοξους στρατηλάτες προγόνους το Φίλιππο και το Μεγαλέξαντρο.
Συχνά ο Φέρνης συναλλασσόταν με άλλες χώρες ή συνδιαλεγόταν για διάφορα θέματα εξωτερικής πολιτικής κι όταν επέστρεφε στη χώρα του τη Φέρνη επισκεπτόταν τη φίλη του τη Φεύγη και της εξιστορούσε τις εμπειρίες του. Επειδή τα ονόματά τους έμοιαζαν πολύ επίσημα για να τα χρησιμοποιούν στη καθημερινότητα τους είχαν υιοθετήσει το παρατσούκλι «Φρέντι» που στη δική τους κοινή διάλεκτο σήμαινε φιλαράκος. Μ`αυτό το τρόπο επικύρωναν το μεταξύ τους συναισθηματικό δεσμό στις καθημερινές συνδιαλαγές τους, που ξέφευγε από τις τυπικότητες.
Τα σύνορα μεταξύ των χωρών αυτών ήταν επίσης πολύ χαλαρά. Στη πραγματικότητα δε χρειαζόταν οριοθετήσεις, γιατί δεν υπήρχαν διεκδικήσεις: κι οι δυο τους ήξεραν πως αριστερά του χάρτη τους υπήρχε η Φεύγη και δεξιότερα η Φέρνη. Σε στιγμές που ο Φέρνης ήταν πολύ απασχολημένος με τα εσωτερικά πράγματα της χώρας του έπιανε ακριβώς το τόπο που του αναλογούσε, χωρίς σπιθαμή παραχωρήσεων. Στη χώρα του δε συνέβαιναν και πολλές εσωτερικές αναταράξεις. ‘Ολα τα εσωτερικά ζητήματα ήταν καλά τακτοποιημένα, γιατί ο Φέρνης φρόντιζε να τα ελέγχει τακτικά, επειδή πίστευε ότι οποιεσδήποτε αλλαγές στα εσωτερικά της χώρας του, θα επέφεραν σοβαρά διπλωματικά επεισόδια με τις χώρες διαλόγου του. Στη χώρα της Φεύγης έριχνε μια ματιά σε καθημερινή βάση και διαπίστωνε ότι συχνά εκεί επικρατούσαν εσωτερικές αναταράξεις, που επηρέαζαν και τη δική του επιφανειακή τάξη πραγμάτων, όταν τις αντιλαμβανόταν.
Η Φεύγη δεν είχε την ίδια άποψη με κείνον για τα εσωτερικά πράγματα της χώρας της: αυτή ήταν μία σκαπανέας. Της άρεσε να ανακαλύπτει νέες ισορροπίες στις εσωτερικές της υποθέσεις και κάθε φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά στη προσωρινή τάξη πραγμάτων της έπιανε το κασμά και το φτυάρι και έσκαβε όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πολύ προσπαθώντας να βρει τη βλάβη που προκαλούσε την επιφανειακή διαταραχή της ισορροπίας.
Ο Φέρνης που κατά το μισό του προερχόταν από τις ωκεάνειες χώρες έκανε συχνά ταξίδια αποκομίζοντας νέες εμπειρίες. Προσπαθούσε να ρυθμίσει τις διπλωματικές του σχέσεις με τις χώρες εκτός της χερσονήσου ,όπου ανήκε η χώρα του, ώστε να είναι ήσυχος , ότι δεν κινδυνεύει κάθε φορά που αποφάσιζε να τολμήσει υπερπόντια ταξίδια μεγάλης χρονικής διάρκειας..
Συχνά όμως επέστρεφε στη Φέρνη αποκαμωμένος, γιατί στα ταξίδια του συναντούσε μεγάλα κύματα για το σκαρί του και παρόλο που ήταν πολύ καλός καπετάνιος, δεν υπήρχε ούτε ένα ταξίδι στο ημερολόγιο καταστρώματος, που να μη έχει καταγραφεί ότι χαρακτηρίζονταν από απότομες καιρικές μεταπτώσεις. Όταν μάλιστα είχε συναντήσεις με τους διπλωμάτες των άλλων χωρών για να ρυθμίσει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, πολλές φορές επέστρεφε στη χώρα του αποκαμωμένος, κουρελιασμένος ακόμη και λαβωμένος. Για να προστατεύεται από τις λαβωματιές των ξένων ξιφών είχε ράψει κατάστηθα ένα θώρακα, γιατί παρόλο που κανένας εχθρός του δε το γνώριζε, αυτός θεωρούσε ως πιο τρωτό σημείο τη καρδιά του. Εκεί πληγωνόταν συχνά κι αιμορραγούσε.
Το αίμα του όμως ήταν διάφανο, κανείς δεν είχε την ικανότητα να το διακρίνει εκτός από τη Φεύγη. Αυτή έβλεπε το ξεραμένο διάφανο αίμα να λαμπυρίζει πάνω στο θώρακα, σα το ρετσίνι που δακρύζει από τα κωνοφόρα δέντρα. ‘Οταν οι λαβωματιές ήταν πολύ πρόσφατες και το διάφανο αίμα δε προλάβαινε να πήξει , ούτε κι η Φεύγη ακόμη δεν το αντιλαμβανόταν.
Γυρνώντας από τα ταξίδια του ο Φέρνης της εξιστορούσε τις εντυπώσεις του, αλλά σχεδόν πάντα απέφευγε να της περιγράψει αμέσως οτιδήποτε αφορούσε τις λαβωματιές του. Αν η Φεύγη άγγιζε τη πληγή του -γιατί τον ένιωθε βαθιά- ο Φέρνης έβγαζε απειλητικά εναντίον της το ξίφος από το θηκάρι του. Έτσι αυτή απογοητευμένη εγκατέλειπε το Φέρνη και έφευγε για τη δική της χώρα , όπου έμπαινε βαθιά στις στοές και διεύρυνε όλο και περισσότερο τα ορυχεία. Όταν ο Φέρνης αισθανόταν μοναξιά ερχόταν εκείνος ως επισκέπτης στη χώρα της Φεύγης και τότε αυτή με αγάπη και υπομονή καθάριζε τη πληγή του από το ξεραμένο διάφανο αίμα. Συχνά αναρωτιόταν ποιά θα `ταν η τύχη του «Φρέντι» της άραγε , αν δε φορούσε το θώρακα προστασίας;

(συνεχίζεται........)