Όραση κοντινή και μακρινή,
μυωπία και πρεσβυωπία
πώς άραγε στον ίδιο σκελετό
χωράνε;
Ματιά προς τα μέσα:
διεισδυτική, συναισθητική,
ματιά προς τα έξω:
άσε το βλέμμα να πλανηθεί.
Τις λεπτομέρειες για να δεις καλά,
μη φέρνεις τ` αντικείμενα πολύ κοντά
κράτα απόσταση ικανή`
κουράζεται ο οφθαλμός,
θαμπώνει ο φακός.
Μακριά τη λεπτομέρεια τί τη θέλεις;
ο ορίζοντας αρκεί που είναι ανοιχτός,
δίχως τ` εμπόδια ψηλών κτιρίων,
ή κεραιών τηλεφωνίας.
Ο ευρυγώνιος ορίζοντας
πλατιά σου δίνει τη ματιά,
μονάχα μη κατά τη Πάρνηθα κοιτάξεις.
Οι φλόγες, αν και άνευ ultra v
έχουν εκτυφλωτική την ακτινοβολία.
Alex,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια σένα έβαλα το πινακα αυτό του Μουνχ, που λέγεται "κραυγή" κι έχει την έμπνευση απο τη συνειδητοποίηση της επικείμενης οικολογικής καταστροφής. Εδώ νομίζω ότι ταιριάζει καλύτερα. Τι λες και σύ;;(ξέρω λείπεις σε διακοπές, όταν γυρίσεις!)
Λοιπόν κάποια μεταβίβαση σκέψης υπάρχει μεταξύ μας??? Με το που το είδα στο μπλογκ σου έκανα τις ίδιες σκέψεις & γω έτσι πως τις γράφεις & συ στο σχόλιο σου.Κατάλαβα πως είχε σχέση με μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι γύρισα για λίγο & πάλι θα φύγω.Είναι το πρώτο μπλογκ (το δικό σου) που άνοιξα με το που ήρθα!
Ναι, ο πίνακας στο ποίημα ταιριάζει απόλυτα.& σε αυτό σου το ποίημα(αλλά & στο άλλο που είναι απίθανο σε σύλληψη).
Επειδή είμαι & μύωπας & πρεσβύωπας(αλλά όχι μόνο για αυτό!) τούτο το ποίημα σου ώς τη μέση περίπου με εκφράζει και προσωπικά.Από κεί & πέρα όμως γίνεται πάλι πανανθρώπινο για να ξαναβρεί απόλυτα τα χαρκτηριστικά της δικής σου μοναδικής γραφής.& αυτός ο πόνος που υπάρχει κάπου μέσα του για τη φύση που δοκιμάστηκε το ξύλο που κάηκε...το ΄δενει τόσο με τα προγούμενα σου !
Να σαι καλά! Να περνάς καλά!
Άργησα λίγο αλλά επανέρχομαι& θα ξεκινήσω από τον πίνακα του Μουνχ.Όπως είπα ταιριάζει απόλυτα "ΚΑΙ" εδώ, αλλά για μένα (& αν κάνω λάθος συμπάθα με) ταιριάζει & στο "Κουτί της Πανδώρας",το οποίο, μετά την εμφάνιση του "πιτσιρίκου" σου, το νιώθω προς το τέλος του σαν το παράπονο τούτου του άχρονου παιδιού που θάλλει διαρκώς μέσα από τη γραφή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή& αν πάρει κανείς όλα αυτά τα ποιήματά σου τα τελευταία & τα διαβάσει ,αλλάζοντας σειρά ανάγνωσης κάθε φορά θα δει πως μέσα από την ποίησή σου διαφαίνεται ένας εγκιβωτισμός ιδεών.Για αυτό λέω πως υπάρχουν μαθηματικά μέσα στην ποίησή σου.Είναι παράλληλα τα ποιήματα σου,μα τούτος ο εγκιβωτισμός επιτρέπει ο αέρας του ενός ποιήματος να μπει στο άλλο! Να ορίστε ας το πω με όρους ψυχο-υφολογίας: Τούτο εδώ το ποίημά σου έχει τον τίτλο : "ΚΑΙ..".α) Τα εισαγωγικά μού λεν ότι μπορεί να ναι κάποιο απόσπασμα κειμένου ας πούμε. β) Τα αποσιωπητικά ότι κάτι παραλείπεται & γ) η λέξη "και" θα μπορούσε να ναι επίσης & η πρώτη συλλαβή από τη λέξη:"καιρός"!!! Α! Τότε αν το σκεφτώ αυτό θα πάω απευθείας στο "Δελτίο Καιρού" σου! & κάποια στιγμή θα φτάσω & στον "Μεγάλο Αδελφό",αλλά ας μην το αναλύσω άλλο.Αν δεν έπιασα κέντρο τούτη τη φορά συμπάθα με.Μια οπτική γωνία δίνω μόνο. Η δική σου ποίηση πρέπει πάντα να διαβάζεται μέσα από την ολότητα της.
Πώς λένε το"καλό το παλικάρι..."κλπ,αφού δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο στην ανάρτησή σου της 26/7/07 ,θα το αφήσω εδώ,μιας & έχει σχέση & με τούτο το ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως πάντα όταν διαβάζω δικά σου κείμενα ξεγλιστρούν μπροστά μου όλα σχεδόν τα κείμενά σου ή τα περισσότερά σου.Έτσι τα αφήνω να μου μιλούν& το ένα να μου ερμηνεύει το άλλο.Το κακό σε αυτήν την υπόθεση είναι πως παρεμβαίνει το δικό μου"εγώ" για να μπορέσω να το πω αυτό...& είναι κρίμα!
Μα ο,τι & να πει κανείς ,όποια & όποιες προοπτικές ανάγνωσης να δώσει σε ένα κείμενο,θα ναι πάντα επισκέπτης.Δεν μπορεί ποτέ να νιώσει το μοναδικό,το πηγαίο,όλη εκείνη την ανάταση ψυχής που συνεπαίρνει το δημιουργό από την πρώτη στιγμή της έμπνευσης ώς την τελική καταγραφή.Τούτη τη μαγεία την νιώθει μόνον ο ίδιος ,είναι δική του.Ο αναγνώστης συνήθως πρώτα καταλαβαίνει & ύστερα ίσως κάτι να νιώσει & να ναι & διαφορετικό.
& έτσι πολλές φορές νιώθω & άσχημα,όταν σχολιάζω...φοβάμαι μην ξεμακραίνω & διαπράττω άθελα & ασέβεια.& σκέφτομαι πως ίσως θα ταν καλύτερα να μη μιλώ & γω όπως τόσα μάτια αμίλητα που βλέπουν το μπλόγκ σου.Κάτι τέτοιο είπα & σε ένα άλλο άτομο που δεν επιτρέπει σχόλια στο μπλογκ του.Όταν βλέπεις μια τόσης εκθαμβωτικής & εκτυφλωτικής ποιότητας γραφή καλύτερα να μη μιλάς! Να αφουγκράζεσαι,να γεύεσαι,να γρικάς ,ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΣΑΙ άφωνος.Μα έλα που είμαι κράμα φαναριώτικων & σμυρναίικων γονιδίων & δεν μπορώ να κρατήσω άλαλα τα δικά μου χείλη!
Ευγενία,θαύμασα ιδιαίτερα & τούτο το κείμενό σου(της 26ης/7/07) & θα σου πω & πάλι πως με όποιο είδος & να καταπιαστείς μάς αφήνεις εκστατικούς.Πριν κλείσω αποθέτω από τα βάθη της καρδιάς ένα μεγάλο& ατέλειωτο"ευχαριστώ" & μια βαθιά υπόκλιση στον κείμενό σου.
Καλή συνέχεια καλοκαιριού !
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι για μια ακόμη φορά είμαι συγκινημένη από τα τόσο καλά σου σχόλια, πίστεψέ με δε θέλω να μου "πισωγυρίζεις" αυτά που δίνω με τη γραφή μου , που τη στιγμή της κοινοποίησης τους γίνονται προσβάσιμα απ`όλο το αναγνωστικό κοινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε ζήτησα ποτέ από τον αναγνώστη, ούτε "άφωνος" να σταθεί΄, ούτε "εκστατικός" ούτε τίποτε τόσο "μεγαλόσχημο" να συμβεί. Σίγουρα δεν μπορεί να νιώσει την "ανάταση" που αισθανόμαστε όταν γράφουμε, μα αυτό το ρίγος που νιώθουμε όταν έστω και μια λέξη χτυπήσει τις δικές του χορδές και ξεκλειδώσει με τα δικά του τα κλειδιά αυτό το "καταχωνιασμένο" τότε νομίζω ότι έχει επιτευχθέι η διαντίδραση λογοτέχνη και αναγνώστη.
Έστω και ΕΝΑΣ αναγνώστης να βρει δρόμους μέσα από το γραπτό έχει επιτελεστεί ο σκοπός του λογοτεχνικού κειμένου.
Κι αν περνούν κάποιοι -έστω και λίγοι δε με αφορά ο αριθμός- ακόμη κι αν δεν αφήνουν σχόλια, μόνο που διαβάζουν αυτά που έτσι δωρεάν δημοσιέυουμε νομίζω ότι κ'ατι επιτελείται.
Εγώ λοιπόν σας ευχαριστώ εκ βαθέων για την τιμή που μου κάνετε να με διαβάζετε!