ΑΘΑΝΑΤΑ ΠΕΤΕΙΝΑ Τ` ΟΥΡΑΝΟΥ 

Στα κρίματα μας, 
δεν εχουμε εξιλέωση καμιά, 
εκτός από το να παρακινούμε τους ανθρώπους
στην Αγάπη. 
Καθώς πίνουμε
μικρές γουλιές κρασιού
και λέμε στην υγειά μας,
ή εις μνήμην των θανόντων,
τότε, η ανάμνησή τους γίνεται λατρεία`
κι η ευγνωμοσύνη μας είναι πια αμετάβατη.
Γι` αυτό σου λέω:
Τύχη , το που ζούμε.
Από ευγένεια στην Zωή,
ας την ζήσουμε λοιπόν!
Σκοτεινό ανθρώπινο γένος εμείς,
καμωμένα από λάσπη και θνητά,
ανήμπορα πλάσματα,
ας γενούμε πουλιά γνωστικά,
στ` ουρανού τα ζητήματα.
Γιατί όντα του αιθέρα τα πουλιά
και χωρίς γηρατειά,
τη ζωή αβασάνιστα ζουν
και όλους , προ του τέλους μακαρίζουν.