Δε την αντέχει η παλαιότητα
τη νεοτερικότητα:
το παλιό χρώμα ξερνάει το καινούριο
ιδίως στις διεπιφάνειες,
όπου τα όρια τις διαχωρίζουν.
Στις ακέραιες καταστάσεις
εύκολα στρώνεις το νέο χρώμα
(καμωμένο από γήινα υλικά «οικολογικό»,
μα πρόσεξε το πινέλο να `ναι
«μεταμοντέρνο» από ακρυλική τρίχα).
Στους διαχωρισμούς
το περνάς δύο και τρία χέρια
αν χρειαστεί,
η ξεραμένη παλαιότητα
φεγγρίζει τη νέα οικολογία.
Ούτως ή άλλως γι αυτό υπάρχουν
οι μπογιές της ανακαίνισης,
δίνουν όψη καινούρια στο παλιό
και συ χαίρεσαι τα καλά του «πριν»
και του «μετά».
Ωραία τα λες Ευγενία μου. Τεχνίτης του ξύλου εσύ ξέρεις καλά. Πρέπει να ξύσεις καλά να φύγουν όλα τα σαθρά από τα προηγούμενα χέρια, αλλιώς θα πετάξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μυαλό μου ήρθε εικόνισμα βυζαντινό πάντως και όχι κάποιο από τα ξυλόγλυπτα σου. Προσέθεσες έναν στίχο σ' ένα ποιήμα που είχα στο μυαλό μου από χρόνια. Αν ποτέ το γράψω θα στο αφιερώσω.
φιλάκια πολλά πολλά
Ωραία μου Ελληνίς, χαίρομαι ιδιαίτερα για το πέρασμα. Οτι είσαι"γάτα" κι επικεντρώνεσαι ακριβώς στο περιεχόμενο, δε χρειάζεται να το ξαναπούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε ξέρω αν έχεις εγκαταλείψει τη ποιηση τελευταία, πάντως χαίρομαι διπλά όταν προσθέτω στίχους στα ήδη υπεροχα γραφτά σου! Φιλιά πολλά!