στο καλό φίλο Νικηφόρο!
Βήμα φτερό,
σωματάκι ελαφρύ,
στου χρόνου το τόξο
τις ρυτίδες τεντώνω,
το φωνάζω «μπορώ»
χωρίς ενοχή,
στου γεννιέμαι τ` αεράκι
τις φασκιές μου απλώνω.
Τις αλυσίδες τραβώ,
του πόνου ο χορός
κυκλικός, ζωηρός
σα μια σούστα,
οι αναμνήσεις θεριά
της ζωής μου κεριά,
που γυρνώντας
μου τραβάνε τη φούστα.
Κι αν μπορώ, το μετρώ
σε κλεψύδρας διπλό
-ρευστό το χωμάτινο μέτρο-
κόκκος-κόκκος περνά
κι η ψυχή μου αγκαλιά
στου αντιθέτου συγκλίνει
το τρέπω.
Και συνθέτω ξανά
με καινούρια βιολιά,
με κιθάρες, με βιόλες και άρπα
συγχορδίες τρελές
συνηχήσεις παλιές
στη καινούρια
που πλέω πια βάρκα.
*βαρκαρόλα είναι το ερωτικό τραγούδι των γονδολιέρηδων της Βενετίας.
